Μονολογώντας...

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Σήμερα απεργούν οι μπάτσοι και τα γουρούνια…

Λοιπόν… Σήμερα απεργούν οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», δηλαδή οι αστυνομικοί. Όπως καταλαβαίνετε τα δημοκρατικά σας δικαιώματα είναι ανέγγιχτα. Δεν κινδυνεύετε από κανέναν μπάτσο να σας ξεβρακώσει ή να σας πλακώσει με το γκλοπ.

Τα πάντα ελεύθερα, σήμερα. Στην πόλη μας, όπως και σε κάθε πόλη, έχετε διαθέσιμα για κάψιμο κάποιες χιλιάδες αυτοκίνητα. Κάψτε ελεύθερα, κανείς δεν θα σας εμποδίσει, πολύ περισσότερο κανείς δεν θα σας πιάσει από το παντελόνι ή από την μπλούζα με κίνδυνο να σας ξεβρακώσει. Βέβαια δεν θα δώσετε έτσι την ευκαιρία σε ΣΥΡΙΖΑίους και λοιπούς αριστερούς νοικοκύρηδες, να σπεύσουν προς υπεράσπισή σας και υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Το πολύ πολύ να τους παρακινήσετε να κάνουν τα όμοια για να τυλίξουν για καλά οι φλόγες την πόλη, όπως και τις άλλες πόλεις. Υπάρχει, βέβαια, μια μικρή λεπτομέρεια: Μήπως καεί και το δικό σας αυτοκίνητο. Αλλά, για όλα υπάρχει λύση: Κολλήστε στο τζάμι του αυτοκινήτου ένα χαρτάκι που να γράφει πως το αυτοκίνητο ανήκει σε αριστερό. Σίγουρα θα το προφυλάξετε. Αν πάλι δεν το προσέξουν οι δημοκράτες εμπρηστές, καθίστε απέναντι να παρακολουθήσετε πόσο όμορφα καίγονται τα αυτοκίνητα.

Τα πάντα ελεύθερα σήμερα. Στην πόλη μας, όπως και σε κάθε πόλη, έχετε διαθέσιμες χιλιάδες βιτρίνες για σπάσιμο. Κάποιες απ’ αυτές είναι ιδιαίτερα όμορφες. Χαρακτηριστικό της πλουτοκρατίας κι αυτές. Σπάστε δημοκρατικά και εντελώς δημοκρατικά μπείτε και λεηλατείστε. Παπούτσια, ρούχα, ό,τι άλλο μπορείτε να μεταφέρετε. Ίσως χρειαστεί να έχετε και φορτηγάκι μαζί σας, να φορτώσετε ό,τι επιλέξετε. Αν όμως έχετε κι εσείς μαγαζί με βιτρίνα, τα πράγματα περιπλέκονται. Βεβαίως και σ’ αυτό λύση υπάρχει. Φρουρείστε το. Με παλούκι, με δίκαννο, με ό,τι τέλος πάντων μπορείτε να βρείτε. Και σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει κάποιο προβληματάκι: Αν απέναντί σας είναι περισσότεροι από ένας; Ας μην μας πιάνει απελπισία. Οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» απεργούν, όχι τα νοσοκομεία, ούτε τα γραφεία κηδειών.

Τα πάντα ελεύθερα σήμερα. Ίσως και αύριο, γιατί κάτι άκουσα πως για την επόμενη εβδομάδα οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» θα είναι σε ομαδική εκπαίδευση και όχι στο πεζοδρόμιο, ούτε στα γραφεία τους. Θα εκπαιδευτούν σε δυο – τρία βασικά πράγματα που απαιτεί η δημοκρατία.

Το πρώτο αντικείμενο της εκπαίδευσης θα είναι τρόποι και μεθοδολογία συλλήψεων. Θα μάθουν να συλλαμβάνουν ανάμεσα στις φωτιές και στα καδρόνια, που πέφτουν στις ασπίδες τους, λέγοντας: «Σας παρακαλούμε, έχετε την καλοσύνη να μας ακολουθήσετε;» Σε περίπτωση άρνησης, τότε θα σκληραίνουν, δημοκρατικά πάντα τη στάση τους: «Έχετε την καλοσύνη ν’ απλώσετε τα χέρια σας να σας περάσουμε χειροπέδες;»

Το δεύτερο στάδιο της εκπαίδευσης – από τα πολλά – θα έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση: «Πώς να γίνεστε από άνθρωποι πέτρες». Εξηγούμαι: Όχι απ’ αυτές που χτυπούν, αλλά από αυτές που δεν αισθάνονται τίποτα. Βράχοι δηλαδή. Να μην τους πονούν τα πόδια, το κεφάλι, το στομάχι, η μέση. Να πηγαίνουν στη δουλειά στις 12 το μεσημέρι και να περιμένουν, όρθιοι σε μια γωνία, χωρίς να τους αγγίζει κούραση. Και όταν ξεσπούν τα επεισόδια, στις 5 το απόγευμα να είναι φρέσκοι και ζωηροί, ψύχραιμοι και χαμογελαστοί. Όταν θα πέσει η πρώτη πέτρα να χαμογελάσουν με κατανόηση. Όταν θα πέσει η πρώτη μολότοφ να μείνουν ατάραχοι, ψύχραιμοι ακόμα κι ας πιάσει φωτιά το παντελόνι τής φόρμας τους. ‘Όταν θα πέσει το πρώτο καδρόνι στην ασπίδα τους, να το ξεπεράσουν, λέγοντας «αυτά έχει η ζωή». Όταν απέναντί τους ουρλιάζει η 18χρονη «τη μάνα σου… τον πατέρα σου… γαμ@@@@ε…» και άλλα συναφή, να χαμογελούν καταδεκτικά. Είναι εύκολη η μεταμόρφωση. Αρκεί να διαβάσουμε τον Απουήλιο και όλα θα βρουν τον δρόμο τους.

Ένα τρίτο στάδιο της εκπαίδευσης θα πρέπει ν’ αφορά τη φωτογραφική τέχνη. Μαζί με όλα τα άλλα εξαρτήματα που περιλαμβάνει η επιχειρησιακή στολή τους, θα πρέπει να έχει και φωτογραφική μηχανή. Πήρε φωτιά ένα τρόλεϊ; Ωραίο θέμα για φωτογράφιση. Καίγονται πέντε – έξι επιβατηγά αυτοκίνητα; Επίσης ωραίο θέμα. Καταρρέει μια βιτρίνα και μέσα μπουκάρουν καμιά εικοσαριά κρανοφόροι; Να η ευκαιρία για ζωντανό πλάνο. Θα μπορεί έτσι, και το Αρχηγείο της Αστυνομίας, να διοργανώνει διαγωνισμούς φωτογραφίας, να απονέμει βραβεία, να διοργανώνει και εκθέσεις. Πρωτότυπο; Ίσως. Σαφώς όμως δημοκρατικό.

Δεν τελειώσαμε, όμως. Ή μάλλον, εγώ δεν τελείωσα. Γιατί εσείς άνετα μπορείτε να μην διαβάσετε άλλο. Το διάβασμα προκαλεί άλλωστε και αναγούλα, όταν δεν μας συμφέρει ή όταν βάζει απέναντί μας έναν καθρέφτη για να βλέπουμε την ανεπάρκειά μας. Ιδιαίτερα όταν η ανεπάρκεια αφορά τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους.

Οι δεύτεροι είναι ενίοτε πιο επικίνδυνοι από τους πρώτους. Οι καλοί γνώστες τής Ιστορίας ξέρουν πως ο ισπανοαμερικανικός πόλεμος του 1898 οφείλεται κατά ένα μεγάλος μέρος στην εντυπωσιοθηρία,  που επεδίωκε ο εκδότης τής New York Journal Ουίλιαμ Ράντολφ Χίρστ, προκειμένου να υπερκεράσει τη World του Τζόζεφ Πούλιτσερ. Στην ιστορία τής δημοσιογραφίας έχει μείνει η εντολή τού Χιρστ προς τον φωτογράφο Φρέντρικ Ρέμινγκτον: «Μείνε εκεί. Εσύ θα φέρεις τις φωτογραφίες και εγώ θα φέρω τον πόλεμο!» Τι είχε συμβεί; Σχεδόν τίποτα και ο Φρέντρικ Ρέμινγκτον, απεσταλμένος του Χιρστ στην Κούβα, προφανώς έχοντας βαρεθεί να βλέπει τους δυο στόλους να αδρανούν ο ένας απέναντι στον άλλον, είχε ζητήσει να επιστρέψει, στέλνοντας το τηλεγράφημα: «Όλα ήρεμα. Εδώ δεν υπάρχουν φασαρίες. Δεν θα γίνει πόλεμος. Θέλω να επιστρέψω».

Η ευκαιρία δόθηκε όταν το αμερικανικό θωρηκτό «Μέιν» ανατινάχθηκε στον Κόλπο της Αβάνας, εξ αιτίας των διαβρωμένων πυρομαχικών που είχε πάνω του, κάτι που δεν θέλησαν να παραδεχτούν οι Αμερικανοί, υποκινούμενοι από τον Χιρστ, ο οποίος με δραματικούς τίτλους το απέδωσε σε σαμποτάζ από κάποιο «εχθρικό μυστικό σατανικό μηχάνημα!» Και εγένετο πόλεμος…

Μια φωτογραφία, ένας πόλεμος! Ένας διαδηλωτής κυκλωμένος από αστυνομικούς. Ένας απ’ αυτούς τον κρατά από τη ζώνη τού παντελονιού, που κατεβαίνει και αφήνει να φανεί το εσώρουχο. Η φανέλα δεν υπάρχει. Ίσως την πήραν αναμνηστικό οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Να θυμούνται πόσο όμορφα πέρασαν. Γιατί άραγε; Μήπως επιχείρησαν να τον συλλάβουν και αντιστάθηκε; Μήπως τους έβρισε; Μήπως επιχείρησε να διαφύγει; Ή μήπως έπινε καφέ σε διπλανό μπαράκι και αρνήθηκε να κεράσει τους «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους»; Παρακαλώ; Κάποιος είπε πως πληρώνονται για να κρατούν την ψυχραιμία τους. Σύμφωνοι. Όμως άλλο ψυχραιμία, άλλο μολότοφ, άλλο καδρόνι, άλλο να σου βρίζει τη μάνα. Απαιτούμε από τον «μπάτσο, γουρούνι, δολοφόνο» να κρατάει κάτω από ακραίες συνθήκες την ψυχραιμία του, χωρίς να απαιτούμε ήπιες διαδηλώσεις, χωρίς έκνομα, χωρίς καταστροφές.

Να σταματήσω; Όχι. Θα γράψω και άλλα. Θα γράψω για τη βουλευτίνα που μεγάλωσε στα πούπουλα με δυο γονείς να καλοπληρώνονται σε θέσεις που το βαθύ ΠΑΣΟΚ είχε διορίσει και που τη φρουρούν δυο «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Πώς άραγε δέχεται να την φρουρούν και πώς εκείνοι δέχονται να την φρουρούν;

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο; Όχι. Ταυτόσημα είναι. Και για σένα που θα δεις αύριο τη μάνα σου φιμωμένη και στραγγαλισμένη και θα φωνάζεις για περισσότερη αστυνόμευση.

Και για σένα, που δεν σε προβληματίζει πως, από τους χίλιους μιας διαδήλωσης, που ξέφυγε από τα πλαίσια της νομιμότητας υπήρξαν ένα, δυο, δέκα περιστατικά υπερβολικής βίας. Δεν σε προβληματίζει, επίσης, το γεγονός πως σε παράπλευρες διαδηλώσεις είχαν πάρει μέρος δέκα ή και περισσότερες χιλιάδες άτομα, χωρίς να βγει μια φανέλα. Αντίθετα, αρέσκεσαι να κάνεις τον κριτή, χωρίς να μπεις ποτέ στη διαδικασία να βάλεις τον δικό σου εαυτό στη θέση του «μπάτσου, γουρουνιού δολοφόνου».

Όμως, σήμερα οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» απεργούν. Χαράς ευαγγέλια. Θα μπορέσουμε να σταθμεύσουμε όπου θέλουμε, θα ανεβούμε στους πεζόδρομους, θα το ντουμανιάσουμε όσο θέλουμε, θα περάσουμε με κόκκινο, θα αρπάξουμε ό,τι γουστάρουμε από τα μαγαζιά. Στη ζούγκλα που ζούμε δεν έχουν θέση τα «γουρούνια». Είναι οικόσιτα, ας τα χρησιμοποιήσουμε για μπριζόλες και χοιρινό με δαμάσκηνα. Θέλουμε λιοντάρια, ύαινες, λεοπαρδάλεις. Δεν θέλουμε «μπάτσους». Μπορούμε να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας και να γίνουμε μια χαμογελαστοί κοινωνία. Δεν θέλουμε «δολοφόνους» ανάμεσά μας. Μπορούμε άνετα να γίνουμε εμείς…

Λάρισα, 17/12/2019