ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Νέος χρόνος,

νέες προσδοκίες…

 

Απέναντι στον ακίνητο χρόνο, με αιτία έναν πίνακα του Κώστα Ράμμου

Όσο συμβατική κι αν συμβαίνει να είναι η οριοθέτηση της αλλαγής του χρόνου (που είναι), όταν αυτός είναι, και άπειρος, και απροσδιόριστος, χωρίς σταθμούς, με συνεχή, αέναη κίνηση προς έναν απόλυτα άγνωστο προορισμό, άλλο τόσο απαραίτητη είναι για τον καθημερινό άνθρωπο, που ούτως ή άλλως καταγράφει ιστορία, η τοποθέτηση ενός χρονικού ορίου, με αρχή και τέλος, έτσι ώστε η μνήμη να καταγράφεται κατανοητά από τους σύγχρονους και να γίνεται αντιληπτή από τους μεταγενέστερους ως απόσταση παρελθόντος.

Για το λόγο αυτό, η τοποθέτηση του χρονικού σημείου που ορίζει το έτος 2020 για τον δυτικό κόσμο, αποτελεί αφετηρία για νέες προσδοκίες, κάποιες από τις οποίες ενδεχομένως να παραμείνουν προσδοκίες και για τον επόμενο, ή τους επόμενους χρόνους, αφού όλα τα όνειρα δεν μπορούν να περάσουν σε μια κατάσταση πραγματικότητας.

Όμως εκείνο που θα πρέπει να εμπεδωθεί από τον άνθρωπο είναι ότι η νέα αυτή πλανητική μας περιστροφή, μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στους κινδύνους που απειλούν τη ζωή μας - και ιδιαίτερα τη ζωή τών νέων ανθρώπων - που θα βιώσουν μια τρομακτική σ’ εύρος αλλαγή τών δεδομένων τα οποία θα ορίζουν την καθημερινότητά μας (τους).

Ήδη βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας πληθυσμιακής έκρηξης και στις παρυφές μιας οικολογικής καταστροφής. Βρισκόμαστε, επίσης στα πρόθυρα τεσσάρων τεχνολογικών επαναστάσεων: της βιοτεχνολογικής, της ρομποτικής, της παγκοσμιοποιημένης επικοινωνίας και της χρηματιστηριακής συμπαιγνίας κάποιων κέντρων ισχυρότερων και από τις ισχυρότερες μορφές κρατικής εξουσίας κάθε κράτους.

Η ελληνική κοινωνία, μη κατορθώνοντας να ξεπεράσει τις νηπιακές συμπεριφορές της, αλλά και ο πολιτικός κόσμος τής χώρας, μη αντέχοντας μιαν επιβεβλημένη, από το τέλος τού τελευταίου μεγάλου πολέμου, αναδόμηση του ραγιαδοκοτσαμπάδικου ήθους του, μένουν σε δραματική αδιαφορία στα όσα κοσμογονικά συμβαίνουν γύρω μας, η μεν πρώτη (κοινωνία,) περιοριζόμενη στην υποκολτούρα τού δήθεν, ο δε δεύτερος (πολιτικός κόσμος), στον βαυκαλισμό ενός γελοίου «είμαι» (γιατί περί του ‘‘εγώ’’ δεν μπορεί να γίνει λόγος, αφού δεν υφίσταται).

Το ερώτημα περί των «δυτικών αξιών» -ο πολιτισμός της φιλελεύθερης κοινωνίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανεξιθρησκεία, η δημοκρατία, το δικαίωμα της ισοτιμίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, αλλά και όποιας άλλης κατάκτησης γεννήθηκε από τις ορθολογικές, επιστημονικές και φιλελεύθερες αξίες τού Διαφωτισμού – παραμένει αναπάντητο και αυτοσαρκαζόμενο, οι δε προσπάθειες ανάδειξης ενός νέου μοντέλου ζωής αίολες, μίζερες και διαρκώς εκπορνευόμενες …

Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί πως κάπως αλλιώς είναι τα πράγματα, αφού η ευημερία και η ευμάρεια είναι εμφανέστατες (παρά την κρίση, αφού πολλοί την προσπέρασαν), όπως και η ανάπτυξη σε όλους σχεδόν τους χώρους (ή η ελπίδα για την ανάπτυξη). Το δυστύχημα είναι πως η ευημερία, η ευμάρεια και η ανάπτυξη, ανήκουν σ’ αυτά που φαίνονται και όχι στην σκοτεινή πλευρά τού φεγγαριού, όπου εκεί κατοικοεδρεύουν η μοναξιά, η μιζέρια και η απελπισία…

Είναι γεγονός πως σκέψεις αυτής της υφής δεν είναι ό,τι το καλύτερο για το καλωσόρισμα μιας νέας χρονιάς. Αλλά, ο συντάκτης τους, κοιτώντας το φεγγάρι, έστω και σε πανσέληνες νύχτες, αρέσκεται στο να… ταξιδεύει στην πίσω του πλευρά…      

Στην πίσω, λοιπόν, πλευρά τού φεγγαριού υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, που δεν την εκφράζουν μόνο η πενία, οι χαμηλές συντάξεις, η δυνατότητα δημιουργίας ονείρων και οι τσαλακωμένες ελπίδες.

Υπάρχει η τεράστια έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τών ανθρώπων, ακόμα και μέσα στο στενό οικογενειακό περιβάλλον. Οι εικόνες τών ζευγαριών με τα παιδιά τους, που ο καθένας είναι σκυμμένος πάνω στη συσκευή τού κινητού τηλεφώνου του, είναι κάτι το ιδιαίτερα συνηθισμένο.

Οι μαθητές, που με την οδηγία τού δασκάλου τους αποστηθίζουν κάποιες γραμμές από όλο το μάθημα, χωρίς να ξέρουν τα πριν και τα μετά, χωρίς να αντιλαμβάνονται το όλον, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία.

Οι δημοσιογράφοι που κολυμπούν στο ψέμα και στην υποκρισία, που έκαναν υψηλή τέχνη την μετατροπή τού μαύρου σε άσπρο, που χειραγωγούν τις μάζες χειρότερα από κάθε άλλη εποχή.

Οι πολιτικοί που λειτουργούν μόνο ως φερέφωνα των κομματικών σχηματισμών, χωρίς καμιά ελευθερία βούλησης, και συμπεριφέρονται ως τρωκτικά, τσαλακώνοντας την έννοια της αξιοπρέπειας.

Τον Έλληνα που αδιαφορεί για την καλλιέργειά του και εξακολουθεί να πετάει όπου τον βολεύει τα σκουπίδια του, να παραβιάζει κώδικες και νόμους όταν διαπιστώνει πως δεν τον βλέπει κάποιος εκπρόσωπος του νόμου, τον Έλληνα, που μισεί το κράτος του, τον Έλληνα, που δεν πιστεύει στην έννοια της πατρίδας, που χλευάζει τα σύμβολα, που …, που …, που …

Η πίσω πλευρά τού φεγγαριού και ο χρόνος που έρχεται…

Η άλλη πραγματικότητα…

Λάρισα, 27/12/2019