Μονολογώντας...

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Κάτι από γιορτές,

κάτι για τις γιορτές…

Δεκέμβριος 2019

κι εσύ να πρέπει να γράψεις κάτι για τις μέρες που έρχονται,

για τα Χριστούγεννα που μόλις έγιναν χθες,

για την Πρωτοχρονιά που πλησιάζει,

για την ατμόσφαιρα των ημερών,

που πρέπει να είναι γιορταστική…

Όμορφα λόγια να γράψεις…

Λόγια γιορταστικά…

Σαν τα λαμπιόνια που στολίζουν τους δρόμους,

χωρίς όμως να μπορούν να εξαφανίσουν τις λακκούβες τους,

ή τον θάνατο που χορεύει πάνω απ’ τα ατυχήματα.

Σαν τα βαρυφορτωμένα μ’ εδέσματα γιορτινά τραπέζια,

που όμως δεν εξαφανίζουν την πείνα,

που σέρνεται στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα,

για να μας βεβαιώνει πως όσες φορές και να γιορταστεί

η γέννηση ενός Θεού,

οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να ζουν μέσα στην ανισότητα.

Σαν τα λόγια που ειπώθηκαν και θα ειπωθούν από ηγέτες

και θα μιλούν για επί γης ειρήνη

και για ουρανούς που αγάλλονται,

χωρίς να διευκρινίζουν αν η αγαλλίαση αυτή

οφείλεται και στα τόσα και τόσα ποτάμια αίμα,

που διασχίζουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων,

όπως και στην τόση δυστυχία

που σέρνεται μαζί με τα βήματα εκείνων

που δεν έτυχε να τους χαριστεί ένα αστέρι.

Πρέπει, λοιπόν, να γράψεις όμορφα λόγια

για να μη σκιάσεις την ατμόσφαιρα των ημερών…

Για τούτο θαρρώ, πως τούτο το σημείωμα,

ανήκει σε κάθε παιδί που γεννιέται

και μαζί του γεννιέται και μια ελπίδα

για την ίδια τη ζωή…

Για τα παιδιά, που έρχονται στη ζωή,

ούτε τα λαμπιόνια, ούτε τα δείπνα,

ούτε τα φανταχτερά φορέματα και τα κουστούμια,

ούτε τα μεγάλα – ψεύτικα – λόγια,

ούτε τα ευχολόγια και τα δήθεν κηρύγματα,

έχουν την ελάχιστη αξία.

Για τα παιδιά που έρχονται στον νέο κόσμο,

για τα ματάκια τους τα έκπληκτα,

σημασία έχει να είναι ένας κόσμος αγάπης,

που δεν είναι,

ένας κόσμος χωρίς πολέμους,

που έχει, όμως,

χωρίς πείνα,

που όμως αφθονεί,

να είναι ένας κόσμος,

που, στα αθώα ματάκια τους, να χαμογελά

και να εγγυάται πως κάθε πρωί,

μαζί με την ανατολή τού ηλίου θ’ ανατέλλει και η ελπίδα…

Κάθε χρόνο που περνά, δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να βρω έναν λόγο που να δικαιολογεί τη λαχτάρα με την οποία περιμένουμε τις γιορτές τών Χριστουγέννων. Μιλώ βεβαίως για λόγο σοβαρό και όχι για δικαιολογίες, που εκφράζουν τη συνήθεια, την εμπορική σκοπιμότητα, ή, ακόμα, και την πολύπαθη παράδοση.

Είναι γεγονός πως είναι πολλά αυτά που επιχειρούν να με πείσουν ότι όντως βιώνουμε μια διαφορετική ατμόσφαιρα.

Από τον σοβαροφανή δημοσιογράφο που ασχολήθηκε με τη γαλοπούλα τού χασάπη, ως τον κρεατέμπορο που ισχυρίστηκε ότι υπάρχει μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την ποιότητα του τραπεζιού μου.

Από τον πολιτικό που γυάλισε μ’ επιμέλεια τις λέξεις του, ως τον συνταξιούχο και τον άστεγο, που κατάθεσε δημόσια την πίκρα και τη οργή του, γιατί σαφώς ήταν εκτός της λαμπερής ατμόσφαιρας των ημερών. Βέβαια, κάποιοι απ’ αυτούς δεν έφτασαν στην οικτρή αυτή θέση γιατί η μοίρα τούς έπαιξε άσχημο παιγνίδι, αλλά έφτασαν γιατί πήραν τη ζωή με εγκληματική ελαφρότητα, χάνοντάς την είτε στα ναρκωτικά, είτε στα χαρτοπαίγνια, είτε στην παρανομία…

Από την βιτρίνα που στολίστηκε με λαμπιόνια και ψεύτικο χιόνι για να μας θυμίσει πως πρέπει ν’ αποκτήσουμε ακόμα ένα ρούχο ή ένα ακόμα κόσμημα για να είμαστε γιορτινοί. Κάποτε, δεν πάνε πολλά χρόνια, ήταν και κάποιοι πολύτεκνοι που έστηναν ένα καλύβι ή ένα τροχόσπιτο στις διασταυρώσεις τών περιφερειακών δρόμων, διατυμπανίζοντας την πείνα τών παιδιών τους. Ξεθύμανε αυτό…

Από τις τράπεζες, που ενώ κάποτε επιμέναν να μας πουλήσουν ακόμα μια υποτέλεια με την προσφορά εορτοδανείων, τώρα σπάζουν τα νεύρα των δανειοληπτών για λίγων ημερών καθυστέρησης καταβολής της δόσης τους, ως την τροχαία που πιστεύει πως με συνθήματα θα συνετίσει τους οδηγούς, ευχόμενη να μην γεμίσουν οι δρόμοι από ατυχήματα…

Από τα ξενοδοχεία που δε θέλουν να μας αφήσουν στην πλήξη τού σπιτιού, ως τα διάφορα περιοδικά και το πλήθος των τηλεοπτικών εκπομπών, που θέλουν να μας μάθουν να μαγειρεύουμε για τις γιορτές ό,τι πιο απίθανο βάλει ο νους τού ανθρώπου.

Αυτά, και άπειρα ακόμα, προσπαθούν κάθε χρόνο να με πείσουν, όλο και πιο πολύ, πως είναι Χριστούγεννα, πως σε κάποια γωνιά τού Ισραήλ γεννήθηκε ο Ιησούς και πως ευαγγελίζεται εδώ και δυο χιλιάδες την επί γης ειρήνη.

Προσπαθούν να με πείσουν, για την αγωνία τής Θεοτόκου Μαρίας, τα λαμπροστόλιστα δέντρα (αν είναι επώνυμης εταιρίας παραγωγής διακοσμητικών ακόμα πιο καλά)…

Προσπαθούν να με πείσουν για το μένος τού Ηρώδη τα «ρεβεγιόν» και τα «γκαλά» που διοργανώνονται σε σπίτια και σε μαγαζιά τής νύχτας…

Προσπαθούν να με πείσουν πως μάρτυρες της Γέννησης ήταν ταπεινοί βοσκοί και πρόβατα, οι σταρ τής τηλεόρασης, που μιλούν για τα Χριστούγεννα της παράδοσης και της αγάπης, σε στούντιο πλημμυρισμένα από φώτα, μπουζούκια, τουαλέτες, εξώπλατα και «σινιόν» χτενίσματα, με καλεσμένους που στο τέλους θα ρίξουν και τα χριστουγεννιάτικα τσιφτελο-ζεϊμπέκικα για το καλό τών ημερών.

Βεβαίως, προσπαθεί να με πείσει και η Εκκλησία. Αυτή, κατά βάση, είναι η πλέον αρμόδια, αλλά όχι και η μόνη κυρίαρχος των ημερών, όχι η αρχή και το τέλος τού όλου σκηνικού. Γιατί, ενώ είναι η μόνη που έχει και λόγο και αιτία να προασπίζεται του βαθύτατου μηνύματος των Χριστουγέννων, ξανάρχεται, λαμπροστόλιστη μεν, τελευταία δε. Οι όποιες απόπειρές της χλομιάζουν κάτω από το φως τών πολυελαίων, ηχούν παράταιρα με την ταπεινότητα που καθαγιάστηκε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, παραπαίουν κάτω από τη βασιλεία τού μίσους που εφιαλτικά απλώνεται γύρω και πάνω μας.

Ξαναγυρίζω με κατάδειλη ελπίδα στα υπόγεια μιας παιδικής ηλικίας «αιχμάλωτης» στην καθιερωμένη οικογενειακή νηστεία, στην ευωδιά τού μελομακάρονου, στη γλυκιά γεύση τού χριστόψωμου. Ψάχνω μήπως και βρω εκείνον τον κιτρινισμένο Παπαδιαμάντη με το χαρτονένιο εξώφυλλο από τις εκδόσεις του «Βιβλιοπωλείου τής Εστίας», αλλά αντ’ αυτού ανακαλύπτω «Τα λόγια της πλώρης» του Καρκαβίτσα, δώρο χριστουγεννιάτικο κι αυτό της μητέρας, με χρονολογία του ’65. Νιώθω ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά. Μάλλον κρυώνω, μαμά… Κρίμα, που δε φύλαξα έναν κουραμπιέ από τότε.

Λάρισα, 27/12/2019