Πόση ζωή απομένει στην έρμη αγορά;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net την Παρασκευή 19-2-2016)

Οι εικόνες που έφτασαν με την τηλεόραση στο καθιστικό μας ήταν τρομακτικές. Πιο τρομακτικό σίγουρα θα ήταν η βίωση του τρόμου από το ίδιο το γεγονός για εκείνους που ένιωθαν να πέφτουν πάνω τους πέτρες και τούβλα και είτε να τους στερούν τη ζωή, είτε να τους συνθλίβουν χέρια, πόδια, κεφάλι.

Αμέσως μετά οι ανακοινώσεις για τις ευθύνες. Ρώσοι ή Αμερικανοί, Τούρκοι ή κυβερνητικοί;

Η μάνα που δεν έχει τίποτα πια να κλάψει.

Ο πατέρας που δεν έχει ούτε την ελάχιστη ανάσα να προσφέρει. 

Κάποιοι κύριοι που σε γραφεία κλιματιζόμενα μετατρέπουν την προπαγάνδα σε επιστήμη. 

Και οι μηχανισμοί. Τα χωρικά ύδατα. Οι αριθμοί των πνιγμένων. Νούμερα απλά σε λευκά χαρτιά εκτυπωτών. Οι πνιγμένες ζωές ένα απλό «3» ή «33», που προστιθέμενα στο 2.003 μας κάνει 2.006 ή 2.036. Αυτό ήταν, τελειώσαμε…

Επόμενη είδηση οι αγρότες. Οι πριν από εμάς ήταν εγκληματίες. Εμείς οι σωτήρες. Εσείς, που είστε ένα μήνα τώρα στους δρόμους, είστε οι μη… κατανοούντες πόσο ευεργετικά είναι τα νέα μέτρα για το μέλλον σας. Έλλειψη αντίληψης, δηλαδή. Η φωτεινότητα του πνεύματος των ηγετών σάς τυφλώνει και δεν μπορείτε να δείτε τον… παράδεισο που σας περιμένει. Ίσως έχουν κουραστεί και τα μάτια σας που τόσα χρόνια είχαν συνηθίσει στο μισοσκόταδο των σκυλάδικων.

Η προπαγάνδα στον απόλυτο βαθμό. Η γλώσσα της αλήθειας καταποντίζεται σε φράσεις πυροτεχνήματα, που έντεχνα διασπείρονται.

Εν τω μεταξύ δολοφονείτε (εσείς οι αγρότες που δεν αντιλαμβάνεστε τα ευεργετικά μέτρα) αργά αλλά σταθερά την εθνική οικονομία. Σε μια τόσο κρίσιμη καμπή της οικονομίας της. Ίσως θα έπρεπε να νοσταλγείτε τον Γιάνη, που ανάθεμα αν ξέρει πως η πατατιά είναι αναρριχώμενο φυτό ή όχι. Αρκεί που του αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες (με μπόλικο αλάτι) κι ας τρέφεται σχεδόν πάντα με ψάρι, όπως συνιστούν οι διαιτολόγοι.

Μας πήρε και μας σήκωσε, που λέει και ο λαός…

Με εξαίρεση αυτούς που τρεις φορές επέλεξαν ηγέτη τον ίδιο άνθρωπο. Αυτούς κανείς αέρας δεν τους παίρνει. Ακίνητοι στις χαρούμενες προσδοκίες τους. Είναι πλέον η άρχουσα τάξη. Και γιατί να μην είναι; Άλλωστε το θέλησαν και τα υπόλοιπα εκατομμύρια των πολιτών, που τους παραχώρησαν αυτό το δικαίωμα. Αυτός είναι και ο βάσιμος ισχυρισμός του περιθωριακού δημοσιογράφου, που στη δύση της καριέρας του έγινε και υπουργός της Παιδείας. Στο κάτω κάτω της γραφής το λέει και το Ευαγγέλιο για τους έσχατους που έσονται πρώτοι (Λουκά, ΙΓ΄ 30).

 

Βουλευτής Δημήτρης Ρίζος (ΣΥΡΙΖΑ)

Εν τω μεταξύ η Ελλάδα αναστενάζει. Περισσότερο η δύσμοιρη αγορά, έρμαιο σε κάθε δήλωση του όποιου έχοντα αναλάβει την σωτηρία μας.

Και όχι μόνο η αγορά. Γιατί δεν είναι λίγοι, ούτε λιγότεροι δύσμοιροι, οι συνταξιούχοι που είδαν τις κρατήσεις τους να εξανεμίζονται και όχι μόνο, αφού πλέον έχουν φτάσει στο σημείο να πληρώνουν 50ντάρικο (ευρώ) για την όποια επίσκεψή τους στο γιατρό, παρά το ότι ολόκληρη ζωή πλήρωναν για την περίθαλψή τους. Και μην τολμήσει κανείς να μου το αμφισβητήσει αυτό, γιατί προσωπικά το ζω στο πετσί μου ιδιαίτερα γλαφυρά, τόσο που κάποιες φορές επιθυμώ να ήμουν Ρομά ή Ρωσοπόντιος και ν’ απολάμβανα τις δωρεάν παροχές των νοσοκομείων. Άλλη συζήτηση όμως αυτή…

Όμως αφού ξεκίνησα να σκέφτομαι την αγορά και τα λουκέτα που δεν μειώθηκαν, θα ήθελα να ξαναφέρω στην μνήμη τους πύρινους λόγους της πάλαι ποτέ αντιπολίτευσης (όχι μόνο πάνω από τις καρότσες των αγροτικών) για την ανάλγητη πολιτική των αντιπολιτευτικών σχηματισμών, για την υπερφορολόγηση και για πολλά άλλα δεινά. Βέβαια, ο κ. Αλεξιάδης, ως μάχιμος εφοριακός υπάλληλος ήξερε τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων και φρόντισε… ν’ αποκαταστήσει τις αδικίες και τις ατέλειες. 

Αιγαίο, κλειστά σύνορα, ασφαλιστικό, τηλεοπτικό πεδίο. Η κοινωνική κατακραυγή σε όλα. Ψάχνω να βρω έναν τομέα που κέρδισε την συγκατάθεση των πολιτών που δεν είναι ακόμα μεθυσμένοι από τη νίκη του Κόμματος. Βρίσκω μόνο τους διθυράμβους των υπουργών και των κομματικών στελεχών.

Όταν ο κ. Βερναρδάκης δηλώνει πως «η αυτονόμηση των ΜΜΕ είναι παθογένεια» διατυπώνει μια γενική αρχή της δικής του Αριστεράς: το κόμμα, διά του κρατικού μηχανισμού, πρέπει να ελέγχει την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Άρα, το κόμμα και όχι οι αρχές της δημοκρατίας είναι ο κανόνας στην δημόσια έκφραση. Κάτι που οδηγεί στα Σοβιέτ. Όλα καλά, όλα ωραία.

Χωρίς κανείς να ρωτήσει πόση ζωή απομένει σ’ αυτήν την έρμη αγορά…

Άγγελος Πετρουλάκης