Και τώρα η καραντίνα...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Πώς αλλάζουν όλα, ξαφνικά;

Αρκετά αμέριμνοι περπατούσαμε πλάι στο ποτάμι. Και στα πάρκα, συν δυο, συν τρεις, συν τέσσερις. Και με τα παιδάκια μαζί, να παίζουν στις κούνιες, στην άμμο. Άναβαν τσιγάρο οι φιλενάδες, έπιναν τον καφέ που είχαν πάρει από την κοντινή καφετέρια, έστελναν βιντεάκια η μια στα κινητά των άλλων, μέχρι που βράδιαζε και χώριζαν, ανανεώνοντας το ραντεβού για την αυριανή.

Αρκετά αμέριμνοι οι νεαροί με τα ποδήλατα στο πάρκο. Δυο μάλιστα ήταν και φανατικοί της αισθητικής. Κόκκινο ποδήλατο ο ένας, κόκκινο αθλητικό παπούτσι, κόκκινο μπουφάν. Ο άλλος στα μπλε. Στο κοντινό πρατήριο καυσίμων, οι τρεις υπάλληλοι, κλειστό πηγαδάκι, με αστεϊσμούς, γέλια, πειράγματα. Για γαρνιτούρα, το ‘‘μαλάκα’’.

Κάποιες ηλικιωμένες κυρίες, έξω από την εκκλησία, στο εικονοστάσι που ανάβουν κεριά, ανακάτευαν τους Αγίους Αναργύρους με το παστίτσιο που έκανε η κόρη τής μιας και την μηλόπιτα που είχε κάνει η νύφη τής άλλης.

Ο Τσιόδρας με τον Χαρδαλιά μόλις είχαν βγει από την οθόνη τής τηλεόρασης. Δεν ήθελα να παρακολουθήσω τα ρεπορτάζ από Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και Νέα Υόρκη. Αρκετό θάνατο είχα ρουφήξει από το πρωί και βγήκα μόνος, για τον απογευματινό περίπατο, στους γύρω δρόμους.

Τα νέα δεν είχαν μαθευτεί ακόμα…

Αξημέρωτα διάβασα την είδηση. Είκοσι κρούσματα στη συνοικία τής Νέας Σμύρνης. Διάβασα, όμως, και άλλα. Για σχάρες που έψηναν, για τσιμπούσια ομαδικά τών πενήντα, ίσως και παραπάνω ατόμων, για μπύρες και συναφή. Ποιος ξέρει τον πραγματικό αριθμό, αν η εξέταση επεκταθεί και σε άλλα άτομα;

Τώρα η καραντίνα. Όμως, η συνοικία τής Νέας Σμύρνης δεν είναι χωριό των 80 ή των 300 κατοίκων. Είναι μια πολυπληθής συνοικία με εκατοντάδες καταστήματα και πολλές δραστηριότητες. Ο συγχρωτισμός των κατοίκων είναι πυκνός.

Το βάρος πέφτει ξανά στην Αστυνομία. Τι άλλο ακόμα θα πέσει στους ώμους της; Από τη μια κάποιοι να τρώνε, να πίνουν και να χορεύουν, από την άλλη κάποιοι να εξαντλούνται στην ορθοστασία και να αντιμετωπίζουν την εριστικότητα έστω λίγων πολιτών. Παραδίπλα, στα νοσοκομεία, οι βάρδιες του ιατρικού προσωπικού να φορτώνονται με περισσότερο άγχος, κούραση, ίσως και απογοήτευση…

Αναρωτιέμαι, αξημέρωτα: Πού θα πάει η αμεριμνησία μας τώρα; Τι θα συζητούν σήμερα το απόγευμα οι χθεσινές κυρίες, στο πάρκο; Οι ηλικιωμένες κυρίες με ποιον άγιο θα ασχοληθούν και ποιο φαγητό θα περιγράψουν;

Χρόνια τώρα, συλλογιζόμενος την ελαφρότητα της κοινωνίας μας, αλλά και το πόσο αυτοκαταστροφικοί είμαστε, υποστήριζα πως αν είμαστε δέκα εκατομμύρια, χρειαζόμαστε δυο εκατομμύρια ψυχολόγους – ψυχοθεραπευτές, αλλά και δυο εκατομμύρια αστυνομικούς. Δηλαδή, ένας στους τέσσερίς μας, θέλει επιτήρηση.

Και, βέβαια, φίλοι και γνωστοί, με χαρακτήριζαν ως παράξενο (ο πιο ανώδυνος χαρακτηρισμός) και άλλα που δεν είναι της παρούσης.

Τώρα;

Διαισθάνομαι ότι τα αχνά χαμόγελα του κ. Τσιόδρα, όταν μιλούσε για κάπως αισιόδοξα μηνύματα, μάλλον θα σβήσουν. Αλλά αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Εκείνα που έχουν σημασία είναι τα χαμόγελα της κοινωνίας, δηλαδή όλων μας. Διαισθάνομαι και άλλα. Ό,τι παρά τα όσα, έστω με μισή καρδιά, ανακοίνωσε η ιεραρχία τής Εκκλησίας, παρατράγουδα θα υπάρξουν, και πολλά μάλιστα. Και ότι, παρά τα αστυνομικά μπλόκα και τις απειλές τών ποινών, τα χωριά θα γιορτάσουν παραδοσιακά. Ο πολυμήχανος Οδυσσέας έχει αρκετούς πολυμήχανους απογόνους, που ξέρουν τους χωματόδρομους από τα χωράφια τους, που οδηγούν στα χωριά τους. Θα υπάρξουν πολλοί που θα θελήσουν να εκφράσουν τον γλεντζέδικο χαρακτήρα τους. Είθε να διαψευστώ…

 Λάρισα, 10/4/2020

---------------------------------

Υ.Γ.

Το πώς, το γνωρίζουμε. Το πότε, όχι. Προς το παρόν η αλυσίδα δεν έχει σπάσει.

Απέναντι στο έργο τού Κώστα Βαρνά.