Ένα τεράστιο «ΕΥΓΕ!», ξανά...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η EXALCO ξανά…

Είναι από τις λίγες επιχειρήσεις που η επωνυμία τους είναι ταυτόσημη με την πόλη. Όπως όταν λέμε «Κωνσταντινίδης» εννοούμε Λάρισα, ή LARIPLAST, ή «ΟΛΥΜΠΟΣ», ή «ALFA WOOD», ή «Αδάμος», επίσης Λάρισα εννοούμε.

Και, βεβαίως «ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ»…

Παιδιά τού ίδιου πατέρα και της ίδιας μάνας…

Ή, ορθότερα, εγγόνια του ίδιου παππού και της ίδιας γιαγιάς. Του Ιωάννη και της Γλυκερίας, που έστησαν στη Σαμαρίνα την πρώτη οικοτεχνία φλοκάτης.

Από την Ελλάδα τού 1950 της ορεινής Σαμαρίνας τών τιμημένων Βλάχων στη Λάρισα του 2020.

Από τις ανατολικές πλαγιές τού Σμόλικα της βόρειας Πίνδου στον ατελείωτο κάμπο τής Λάρισας.

Οι σκέψεις αυτές πέρασαν σαν ξαφνικό αγέρι από τον νου, καθώς παρατηρούσα μια φωτογραφία με πρόσωπα γνωστά. Αριστερά ο Γιάννης Καντώνιας (πρόεδρος του Ομίλου Exalco-Βιοκαρπέτ), γιος τού αείμνηστου προέδρου Στέλιου Καντώνια, (έφυγε από την ζωή στις 23/7/2010), δίπλα του ο Θάνος Τσιάρας (αντιπρόεδρος της Exalco), γιος τού Βασίλη Τσιάρα και της Μαίρης (έφυγε νεότατη από τη ζωή στα 45 της χρόνια, το 1993), και δίπλα του ο Γιώργος Καντώνιας (αντιπρόεδρος του ομίλου Βιοκαρπέτ), γιος τού επίσης αείμνηστου πρώτου προέδρου τής εταιρείας Αντώνη Καντώνια, (κι αυτός έφυγε νεότατος από την ζωή, στα 42 του χρόνια, το 1981 από ανίατη ασθένεια). Στην άκρη αριστερά ο Κώστας Αγοραστός, ο περιφερειάρχης που αλλάζει την μορφή τής πόλης με τις ιστορικές παρεμβάσεις στις εισόδους της, γιος τού Τάσου…

Έτσι αναγνωρίζαμε οι παλιότεροι τα πρόσωπα. «Τίνος παιδί είσαι;», ρωτούσαμε. Γιατί κάποιοι Λαρισαίοι άφηναν το ίχνος στην πόλη τους, την πόλη μας. Για τους νεότερους αυτά μπορεί να μην έχουν σημασία. Για τους παλαιότερους, όμως, η ιστορία τού καθενός ήταν ένα λιθάρι στο χτίσιμο της τωρινής Λάρισας.

Στην φωτογραφία ξανά και στην είδηση: «EXALCO: Δωρεά κινητής μονάδας αρνητικής πίεσης στο Πανεπιστημιακό!» Η δεύτερη στην Ελλάδα!
Και 200 ειδικές στολές προστασίας για το προσωπικό του ΕΚΑΒ!

Δεν θα κουραστώ να γράφω για τους δωρητές. Ιδιαίτερα αυτές τις κρίσιμες ημέρες. Είναι ημέρες που η χώρα θέλει δίπλα της τους πολίτες. Είναι ημέρες σύμπνοιας, σύνεσης, περισυλλογής, θυσιών.

Η χώρα μας δεν ευτύχησε ποτέ να έχει ένα τέλειο, αγαθό σύστημα διοίκησης. Δεν υπήρξε ποτέ το τέλειο κράτος πρόνοιας. Έκανε πολλά βήματα προόδου, αλλά την πληρότητα δεν την άγγιξε. Οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας. Κάποιες απ’ αυτές τις πληρώσαμε με σκληρό νόμισμα. Άλλες τις ξεπεράσαμε, είτε με υπερβάσεις, είτε με σωστές πολιτικές. Γεγονός, όμως, είναι πως δεν δημιουργήσαμε το τέλειο κράτος. Και δεν ξέρω αν σε παγκόσμια κλίμακα υπάρχει αυτό το τέλειο κράτος. Πάντα, όταν ακούω για κράτη που λειτουργούν καλύτερα, κρατώ τις επιφυλάξεις μου.

Διαβάζω ευμενή σχόλια για βόρεια κράτη, Σουηδία, Νορβηγία κ.ά. Όμως εγώ ξέρω πως, εκεί, οι αυτοκτονίες είναι το συχνότερο φαινόμενο. Όχι από φτώχια, αλλά από έλλειψη νοήματος της ζωής. Ότι ο αλκοολισμός είναι ανεξέλεγκτος. Η αποξένωση κυρίαρχο κοινωνικό χαρακτηριστικό.

Στην δική μας χώρα όλα αυτά είναι σε περιορισμένη κλίμακα. Και, ίσως, σε πολλά που μειονεκτούμε, γίνουμε καλύτεροι. Η επιδημία που μαστίζει όλη την ανθρωπότητα, απέδειξε πως ο Έλληνας έχει τη συναίσθηση της πειθαρχίας. Αν όχι στο σύνολό του, αλλά στην συντριπτική του πλειοψηφία. Γινόμαστε καλύτεροι, πιο σώφρονες, πιο καρτερικοί, πιο αλληλέγγυοι...

Ο λόγος για την αλληλεγγύη, λοιπόν. Γι’ αυτήν την χειρονομία αγάπης. Η  Exalco έκανε ακόμα μία φορά πράξη. Η δική μας Exalco, η ταυτισμένη με την πόλη μας…

Οι άνθρωποι της Exalco δεν αντιμετωπίστηκαν πάντα με την καλύτερη διάθεση από τον κρατικό μηχανισμό. Όπως όλοι οι επιχειρηματίες, συνάντησαν και συναντούν εμπόδια. Και, όπως κάθε πολίτης, μπορεί να έχουν τα παράπονά τους.

Όμως η προσφορά τους κινείται σε ανώτερο επίπεδο, αυτό της χώρας και αυτό του ανθρώπου. Μπροστά στην υπόθεση του ανθρώπου, όλα πέφτουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Τα όποια παράπονα δεν στέκονται εμπόδια στην κοινωνική τους προσφορά, όπως δεν στάθηκαν εμπόδια στην μεγάλη τους εθνική προσφορά στον Έβρο.

Η φιλοπατρία εκφράζεται ποικιλότροπα. Η ευγένεια των συναισθημάτων, επίσης. Η γενναιοδωρία είναι χαρακτηριστικό ανθρώπων που πιστεύουν στις ανθισμένες αμυγδαλιές τού Σεφέρη, αλλά και που χαμηλώνουν το βλέμμα και κρατούν την επαφή τους με τον ανθρώπινο πόνο.

Στα πενήντα και περισσότερα χρόνια τής ενασχόλησής μου με την αρθρογραφία, είχα πάντα ως οδηγό την πίστη ότι χρέος τού αρθρογράφου / δημοσιογράφου είναι να προβάλει τις αγαθές και φωτεινές πλευρές τής κοινωνίας. Δεν με απασχόλησε ούτε η μαύρη, ούτε η κίτρινη δημοσιογραφία. Ξέρω πως η κοινωνία μας έχει και τις άθλιες πτυχές της. Όμως, για μένα, ελκυστικές υπήρξαν πάντα οι καλές της.

Για τούτο και σήμερα δεν μπορώ παρά να γράψω ένα τεράστιο «ΕΥΓΕ!» για τους ανθρώπους τής Exalco. Πιστεύω πως γι’ αυτούς, πέρα από τα κοινωνικά εύσημα, θα υπάρχει και η ικανοποίηση όλων όσοι εργάζονται για την εταιρεία. Είμαι βέβαιος πως θα νιώθουν και αυτοί την βαθιά ικανοποίηση ότι ο μόχθος τους ακουμπά στέρεα και την κοινωνική προσφορά.

Λάρισα, 22/4/2020