Υπάρχει και η υπουργική αλητεία

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Πέρασαν μέρες από την τελευταία παρέμβαση του υπουργού Πολάκη, με την οποία στοχοποιούσε ευθέως τον καθηγητή Κώστα Συνολάκη, επιστήμονα διεθνούς κύρους και αναγνωρισμένου έργου από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Η απογοήτευση, όμως, μένει. Για το ύφος και την ποιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, ο οποίος από το αξίωμά του υπηρετεί πρώτα απ’ όλα θεσμούς. Και από τη στιγμή που ουδείς εκ των συναδέλφων του δεν εμφανίστηκε να τον κατακεραυνώσει, η θλίψη μεγαλώνει. Μάλλον εκφράζει όλους όσοι συνομιλούν μαζί του στο κυβερνητικό σχήμα. Και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Γιατί δεν πρόκειται για προσωπική υπόθεση. Τα δημόσια πρόσωπα δεν μπορούν να εκφράζουν απόψεις, επιχειρώντας να τις παρουσιάσουν ως ‘‘προσωπικές’’. Κάθε άποψή τους, από την ώρα που καταγράφεται, είναι δημόσια κι εκφράζει και τους συμπορευόμενούς τους, εκτός αν κάποιος απ’ αυτούς διαχωρίσει επώνυμα τη θέση του και καταδικάσει τη συγκεκριμένη άποψη.

Είχαμε εθιστεί σε μια ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Είχαμε εθιστεί στην τακτική ν’ απαντούν άλλα απ’ αυτά που τους ερωτούν. Δεν είχαμε εθιστεί στη διάλεκτο των τραμπούκων. Πλέον συνέβη και αυτό. Προς τιμή αυτών που χειροκροτούν κάθε είδους και προέλευσης αυτής της διαλέκτου. Το λυπηρό είναι πως η διάλεκτος αυτή είναι κυβερνητική παραγωγή.

Η θρασύτητα της εξουσίας, λοιπόν. 

Στο βιβλίο «Το νόημα των πραγμάτων» (εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ, 1998) του νομπελίστα αμερικανού φυσικού Ρίτσαρντ Φάινμαν (Richard Feynman, 1918 – 1988), ενός ογκόλιθου της Φυσικής επιστήμης, συνάντησα τον ακόλουθο στοχασμό του, πάνω στο θεμελιώδες αξίωμα της ελεύθερης σκέψης τού επιστήμονα: «Καμιά κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για την αλήθεια των επιστημονικών αρχών, ούτε να καθορίζει με οποιονδήποτε τρόπο τον χαρακτήρα των ερωτημάτων που διερευνά η επιστήμη… Η κυβέρνηση και το κράτος έχουν καθήκον έναντι των πολιτών να διατηρούν την ελευθερία, να παρέχουν στους πολίτες το γόνιμο έδαφος για να συνεισφέρουν στην περαιτέρω περιπέτεια και στην ανάπτυξη της ανθρώπινης φυλής».

Η θρασύτητα, όμως, της εξουσίας δεν επέτρεψε στον υφυπουργό ν’ αναγνωρίσει το δικαίωμα του επιστήμονα να εκφέρει την άποψή του, η οποία ήταν διαφορετική απ’ αυτήν που είχε εκφράσει η κυβέρνηση και η οποία άποψη της κυβέρνησης είχε διαψευσθεί από τα γεγονότα και την ανάλυση των πραγματικών συνθηκών.

Αλλά να είναι μόνο αυτό το δείγμα τής ηθικής κατάπτωσης;

Πριν από αρκετές ημέρες η υφυπουργός Νοτοπούλου, δήλωσε, πως ναι μεν προσελήφθη στην υπηρεσία καθαριότητας ως καθαρίστρια και, μάλιστα, στο σκεπτικό τής πρόσληψης αναφέρονταν με λεπτομέρεια τα καθήκοντά της, αλλά ουδέποτε εργάστηκε ως καθαρίστρια, αντίθετα, απασχολήθηκε σε γραφείο που είχε σχέση με τον τουρισμό. Είναι ή δεν είναι «μαϊμού» η πρόσληψη; Συνεχίζοντας η κ. Νοτοπούλου, συμπλήρωσε πως θα ήταν υπερήφανη αν είχε δουλέψει καθαρίστρια. Άραγε, ποιος και γιατί την εμπόδισε να έχει τη χαρά αυτής της υπερηφάνιας;

Η κ. Νοτοπούλου, ως υφυπουργός μπορεί ν’ αποδώσει τα καλύτερα και να μείνει στην ιστορία της πολιτικής ως η πλέον αποδοτική πολιτικός. Αυτό θεραπεύει την «κομπίνα» της πρόληψης; Δικαιολογεί την ανηθικότητα των προσχημάτων;

Σε μια πολιτική σκηνή που χαρακτηρίζεται από την κομματικοκρατία και που οι δημοσιογράφοι μετασχηματίσθηκαν σε αφεντικογράφους, και η κάθε αντίθετη άποψη χλευάζεται άγρια, ενώ η έννοια του ηθικού καταρρακώνεται συνεχώς, η δήλωση της υφυπουργού είναι ιδιαίτερα αποδεικτική των σκοπιμοτήτων που θεραπεύει η κυβερνητική πρακτική.

Αναρωτιέμαι: Ποια είναι τα εξαιρετικά προσόντα τής νεαρής υφυπουργού, πού θέλησε να εκμεταλλευτεί ο πρωθυπουργός και της εμπιστεύθηκε αυτήν την ευθύνη; Ή, έστω, ποια ήταν η συνεισφορά της στα κοινά, ή αυτό που την ξεχώρισε από τα πολλά στελέχη με εξειδικευμένες σπουδές και γνώσεις;

Ουδείς θ’ απαντήσει σ’ αυτές τις ερωτήσεις με γνώμονα την αλήθεια και την αντικειμενικότητα. Όπως δεν απάντησε σε καμιά ερώτηση και η κ. Παπακώστα, όταν το πρωί τής Τετάρτης εμφανίστηκε στο ΣΚΆΙ. Αοριστολογίες και γενικολογίες για μια δημόσια ασφάλεια κλονισμένη όσο ποτέ, ωστόσο όρθια ακόμα. Ένα άμεσο χειροκρότημα προς την κυβέρνηση που υπηρετεί, όμοιο μ’ εκείνο των συντρόφων τού Στάλιν, όταν στο απόγειο της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας στη Ρωσία, δήλωνε: «Η ζωή έγινε καλύτερη, σύντροφοι. Έγινε πιο χαρούμενη».

Βέβαια η κ. Παπακώστα δεν βρέθηκε ποτέ απέναντι στη βία, ούτε χρειάστηκε ν’ αντιμετωπίσει μόνη της δέκα αποφασισμένους ‘‘Ρουβίκωνες’’, για τους οποίους, δήλωσε, πως θα τους στείλει τον ‘‘λογαριασμό’’. Ας περιμένουμε με υπομονή. Ποιος ξέρει; Μπορεί

Αυτά…

Ποιο το ηθικό μέγεθος του άντρα;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Πέρασαν μέρες από το Σάββατο των εγκαινίων τής Δ.Ε.Θ., που από πλέον γιορτινή μέρα τής πόλης, έγινε ημέρα πολέμου και καταστροφών. Η μεγάλη γιορτή τής συμπρωτεύουσας, η οποία πάντα φιλοδοξεί να είναι διεθνές γεγονός, ταξίδεψε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης ως ημέρα συγκρούσεων πολιτών με αστυνομικές δυνάμεις, πνιγμένη σε χημικά και σημαδεμένη από βίαια επεισόδια με εκατέρωθεν τραυματισμούς. Λυπηρό, όμως πραγματικό. Αντί η πόλη να γιορτάζει, να ματώνει.

Χιλιάδες αστυνομικοί εναντίον χιλιάδων πολιτών. Γιατί; Ο καθείς ας δώσει τη δική του απάντηση. Όποια, όμως, και αν είναι η απάντηση, δεν τιμά το πρόσωπο που προκάλεσε τις διαμαρτυρίες, δηλαδή τον κ. πρωθυπουργό. Θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι διαφορετικό;

Στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι και υπάρχει και η διαλεκτική. Άποψή μου είναι, πως ναι, θα μπορούσαν να γίνουν αρκετά, ώστε να διαφυλαχθεί ο χαρακτήρας τής γιορτής.

Δεν έγιναν…

 

Η γελοιογραφία του ΚΥΡ, σήμερα, λέει πολλά περισσότερα από τις 650 λέξεις που έγραψα εγώ.

Όπως δεν έγιναν το βράδυ τής ολέθριας καταστροφής στο Μάτι, για το οποίο βράδυ, για μια ακόμα φορά, ο κ. πρωθυπουργός στάθηκε λίγος, πολύ λίγος, ασήμαντος.

Τις αμέσως επόμενες ημέρες μετά την καταστροφή, βγήκαν στο φως τής δημοσιότητας διάλογοι υπαλλήλων τής Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής, του Λιμενικού, του ΕΚΑΒ, των νοσοκομείων, ότι από τις πρώτες ώρες είχαν εντοπισθεί νεκροί.

Η πλέον φτωχή λογική λέει: Σ’ εκείνο το κακοπαιγμένο θέατρο που παρακολουθήσαμε όλοι από τις οθόνες τών τηλεοράσεων, δυο θα μπορούσαν να είχαν συμβεί. Ή οι ηγέτες των υπουργείων και των Σωμάτων είχαν κρύψει από τον κ. πρωθυπουργό την πραγματικότητα, ή ότι τον είχαν ενημερώσει, αλλά εκείνος προτίμησε να μην πει την αλήθεια και να ρωτά ανοησίες, του τύπου «τι ώρα θα πάνε τα καναντέρ», σαν να μην ήξερε πως τα συγκεκριμένα αεροπλάνα επιχειρούν με το φως τής ημέρας.

Ούτε στη συνέντευξη τύπου τής Δ.Ε.Θ. είχε το θάρρος ν’ απαντήσει, πως ναι, του έκρυψαν την πραγματική εικόνα και για τούτο τους απέπεμψε, ή του την είπαν, αλλά διάλεξε να μην την πει, για λόγους που εκείνος έκρινε πιο σκόπιμους.

Γιατί; Είναι ανήθικο να επιμένει κανείς πως το μαύρο δεν είναι μαύρο, όταν όλοι το βλέπουν κατάμαυρο και βέβαια αυτό αποδεικνύεται. Ποιο το ηθικό μέγεθος του άντρα;

Παρακολουθώντας την πολυσυζητημένη συνέντευξη τύπου (που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική), προσπαθούσα να εντοπίσω πού ήταν ο άνθρωπος που φώναζε «έξω οι Αμερικάνοι», πού ήταν ο πολιτικός ο οποίος υποσχόταν πως «την άλλη μέρα που θα γίνουμε κυβέρνηση, θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ», πού ήταν ο διαδηλωτής που ξεσήκωνε όλους εκείνους τού «δεν πληρώνω», πού ήταν ο ρήτορας που κραύγαζε «κάτω τα χέρια από τους συνταξιούχους»;

Έβλεπα απέναντί μου έναν νέο άντρα, που αν ήταν γιος μου θα τον σκαμπίλιζα. Δεν ξέρω αν ο πατέρας του νιώθει υπερήφανος για τον γιο του.

Έβλεπα έναν θρασύτατο μυθοπλάστη. Έβλεπα έναν πολιτικό που είχε ξεχάσει τον Βαρουφάκη και πως για έξι ολόκληρους μήνες ο ίδιος ευλογούσε τις κινήσεις του, έβλεπα έναν πολιτικό που είχε ξεχάσει τα «κάπιταλ κοντρόλς», που είχε ξεχάσει την ομολογία του για «αυταπάτες», που πήγε τη χώρα πολλά βήματα προς τα πίσω και έχει δημιουργήσει το εμφυλιωτικό «ή εμείς, ή αυτοί». Έβλεπα, ακόμα, τον δημαγωγό που μιλούσε για «νταούλια» και που έδωσε στη διεθνή κοινότητα τον όρο «κωλοτούμπα». Και ντρεπόμουν, το ίδιο όπως ντράπηκα και για άλλους, που παρίσταναν τους καπετάνιους στο καράβι που λέγεται Ελλάδα, τον αμίλητο τέως πρωθυπουργό, που καμάρωνε για την ευλογία τού Εφραίμ του Βατοπεδινού, ή τον άλλον, με τα «λεφτά υπάρχουν» κ. ά.

Δυστυχώς, η χώρα είναι καταδικασμένη, από τους πολίτες της, να βαδίζει στο χείλος τού γκρεμού, γιατί, σε τελική ανάλυση, οι ψηφοφόροι ανακηρύσσουν τους πρωθυπουργούς.

Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να επισημάνω τα σημεία που έπρεπε να ξεσηκώσουν την επόμενη μέρα όλους τους πολίτες και να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους.

Θα χρειαζόταν πολλές σελίδες για να επισημάνω τις ντροπές όσων διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη.

Σιωπώ.

Ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του. Ούτως ή άλλως πλησιάζω τα 70 και κατά τον κ. πρωθυπουργό αποτελώ μη υπολογίσιμη μονάδα…

(Δημοσιεύθηκε σήμερα, 14-9-2018, στην έντυπη Larissa net)

Θέλω να γελάσω, αλλά…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Λατρευτή μου καρέκλα...

Θέλω να γελάσω, αλλά δεν μου βγαίνει. Γιατί μόνο θλίψη παράγουν τα γεγονότα. Αυτά που μας επιφύλαξε ο τελευταίος ανασχηματισμός. Όχι με τις αποφάσεις τού κ. πρωθυπουργού. Δικαίωμά του. Αυτός κυβερνά το καράβι, αυτός αποφασίζει για την πορεία του. Άλλωστε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, η πλειοψηφία των πολιτών, αυτό ήθελε.

Στέκομαι στην περίπτωση της κ. Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου. Όπως και στην περίπτωση της κ. Παπακώστα. Δυο πολιτικά πρόσωπα που έγιναν γνωστά στην πολιτική σκηνή κρατώντας σημαίες άλλων κομμάτων, δηλαδή άλλων ιδεολογιών.

Βεβαίως η κ. Ξενογιαννακοπούλου, ήδη από το 2014 είχε δηλώσει πως ο κ. Τσίπρας την εξέφραζε. Ήταν τότε, που ο κ. Τσίπρας διεκδικούσε την κυβέρνηση και κραύγαζε κατά των μνημονίων, εξαπολύοντας επιθέσεις κατά των εταίρων τής Ευρώπης, κατά της κ. Μέρκελ, κατά των αγορών. Η κ. Ξενογιαννακοπούλου, δηλώνοντας την αντίδρασή της στη μνημονιακή πολιτική του τότε ΠΑΣΟΚ (2012), που είχε συνταχθεί με την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, είχε αποχωρήσει από τη στέγη τού κ. Γιώργου Παπανδρέου (και του ΠΑΣΟΚ), το οποίο ΠΑΣΟΚ είχε βεβαίως υπηρετήσει πιστά ως ευρωβουλευτής (2004), Γραμματέας τού Εθνικού Συμβουλίου του (2005-2006), ως βουλευτής (2007 & 2009), ως Υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (2009), και ως Αναπληρώτρια Υπουργός Εξωτερικών υπεύθυνη για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις (2010).

Τότε, που το ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, ενωμένο, δυνατό...

Κατά τη λογική τού ΣΥΡΙΖΑ (καταγγελίες Πολάκη) και η δική της θητεία στο υπουργείο Υγείας, θα πρέπει να είναι βουτηγμένη στη διαφθορά. Πλέον ο κ. Πολάκης θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι τού υπουργικού συμβουλίου με την κ. Ξενογιαννακοπούλου. Κι αν ο ίδιος αισθάνεται αηδία (δεν θα το μάθουμε ποτέ), η ίδια πώς θα αισθάνεται, άραγε; Όπως και να έχει, χέρι με χέρι πλέον στον κοινό αγώνα.

Βέβαια, στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Πολάκη, τον κ. Φίλη και άλλα μαχητικά στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, θα κάθεται και η κ. Κατερίνα Παπακώστα, σύμμαχος του κυβερνητικού εταίρου κ. Καμμένου. Και αυτή έχει θητεύσει στο ίδιο υπουργείο με τον κ. Πολάκη, υφυπουργός Υγείας τής Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον Αντ. Σαμαρά (2014). Δεν θυμάμαι τον κ. Πολάκη όταν αναφέρεται στις λαμογιές και στις διαπλοκές των προκατόχων του, να εξαιρεί την κ. Παπακώστα. Τώρα θ’ ανταλλάσσει τα χαμόγελα της ανίερης συμμαχίας για χάρη τού κοινού αγώνα που είναι η εξουσία. 

"Πού ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια..." ή "βρε πώς αλλάζουν οι καιροί..."

 Όσο για την ίδια, ίσως να αιωρείται ένα ερώτημα: Αν δεν κρατούσε τη σημαία τής Ν.Δ. θα είχε εκλεγεί βουλευτής το 2000, το 2004, το 2007, το 2012 και τον Σεπτέμβριο του 2015; Θα ήταν στα κοινοβουλευτικά έδρανα σήμερα, να εισπράττει τον προνομιούχο μισθό της;

Τα ερωτηματικά γεννιόνται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης σκέψης που έχει στο πλαίσιό της την ηθική και την πολιτική.

Δεν ανήκω σ’ αυτούς που επιμένουν πως στην πολιτική δεν υπάρχει ηθική. Πιστεύω ότι στην πολιτική μπορεί να υπάρξει ηθική, και υπάρχει, όπως υπάρχουν και πολιτικοί με ηθικό χαρακτήρα, δηλαδή συνεπείς με τα ‘‘πιστεύω’’ τους.

Συνεπής είναι εκείνος που τα ‘‘πιστεύω’’ του υπερασπίζονται την αλήθεια και όχι τη σκοπιμότητα. Διαπιστώνω, όμως, για μια ακόμα φορά πως η αλήθεια βιάζεται και βάναυσα κακοποιείται. Από πολλούς και από πολλά.

Διαβάζοντας (ξανά μετά από χρόνια) αυτές τις ημέρες το βιβλίο τού Ισπανού συγγραφέα Χαβιέρ Ρεβέρτε «Η καρδιά του Οδυσσέα», συναντώ την παρακάτω σκέψη του: «Οι Έλληνες οικοδόμησαν την επανάσταση του πνεύματος με τη συνδρομή τής ποίησης και της φιλοσοφίας». Και λίγο μετά: «Είχαν τα χέρια ελεύθερα να αμφισβητήσουν και να εφεύρουν τα πάντα».

Αναρωτιέμαι μήπως οι τόσοι και τόσοι πολιτικοί που αλλάζουν θέσεις και αναθεωρούν απόψεις, οικοδομούν κάποια επανάσταση του πνεύματος; Ναι, τώρα μπορώ να γελάσω…

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, την Παρασκευή 7 Σ/μβρίου 2018)