Η ζωή πίσω από τις επιφάνειες.

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η κυρία Τασούλα τού Αγιοκάμπου…

Δεν θα την δείτε ποτέ στα «μεσημεριάτικα». Τα πόδια της δεν είναι καλλίγραμμα, ούτε καλλίπυγος είναι. Ούτε το στήθος της μπορεί να βγει τσάρκα και να πουλήσει. Ούτε στην παραλία θα την δείτε να λιάζεται νωχελικά με ένα φρέντο στο πλάι της και τατουάζ σε γλουτούς ή αστραγάλους. Δεν θα την δείτε σε μπαράκια μ’ ένα μοχίτο στο χέρι, να τινάζει ναζιάρικα το (κούφιο) κεφάλι της.

Πρωί θα την δείτε. Ώρες που κάποιες ακόμα απολαμβάνουν τα σεντόνια τους και ίσως μιαν ιδέα μετάγευσης ερωτικής αποκορύφωσης που έδωσε νόημα στις νύχτες τους.

Θα την δείτε να οδηγεί το παμπάλαιο τρακτεράκι της (χωρίς κουβούκλιο με κλιματισμό), σέρνοντας μια καρότσα ή μια σχάρα, φορτωμένη με φρούτα και λαχανικά.

Δεν ξέρει από σολάριουμ, ούτε από απεριτίφ. Ξέρει από κοπριές, από λιπάσματα, από ποτίσματα, από κρεμμύδια, από ροδάκινα, από μελιτζάνες και κεράσια. Και πάνω απ’ όλα ξέρει να παλεύει την ζωή με νύχια και με δόντια. Ν’ αντέχει τον ήλιο χωρίς ομπρέλα, ν’ αντέχει τις παγωνιές, να πιάνει την πέτρα και να την στύβει. Δεν περιμένει επιδόματα για να ζήσει, ούτε κάποιον τέως γκόμενο να την συνδράμει.

Κι εγώ, που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν την γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως χρόνια τώρα, την βλέπω κάθε πρωί, να διατρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη την παραλία του Αγιοκάμπου, να μπαίνει στις παρόδους, να σταματά στα συγκροτήματα των εξοχικών κατοικιών, και να πουλά τα προϊόντα της. Μ’ ένα λευκό μαντήλι στο κεφάλι και χέρια δουλεμένα άγρια. Να σηκώνει σαν πούπουλα τα τελάρα και να χαμογελά. Και υποκλίνομαι μπροστά στο πείσμα της για την ζωή…

Στα μάτια μου φαντάζει ηρωίδα.

Όπως πολλές άλλες παρόμοιες ηρωίδες που γνώρισα και ανακαλώ στην μνήμη μου: Την Βαγγελιώ, την χασάπισσα, στην Μάνδρα, ένα μικρό χωριό τής Λάρισας, που την φοβόταν ο μπαλτάς όταν τον έπιανε στα χέρια της, την Αθανασία την νταλικέρισσα, την Έλλη, που με το σφουγγαρόπανο προίκισε δυο κόρες και περπατούσε δέκα χιλιόμετρα κάθε μέρα από και προς τις δουλειές της, την δική μου μάνα, την Ρόζα την φουρνάρισσα, που ήταν στο πόδι από τις τέσσερις το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα…

Μα χθες στάθηκα μπροστά στην κυρία τού Αγιοκάμπου, με το πλατύ χαμόγελο γιατί από τα μάτια μου πέρασαν κάποιες εικόνες χαρακτηριστικές. Την έβλεπα πάνω στη σκάλα να μαζεύει τα φρούτα τής εποχής, την έβλεπα με την τσάπα στα χωράφια, την έβλεπα διπλωμένη στα δυο να βγάζει λάχανα, την έβλεπα στην κουζίνα της να βράζει ένα κομμάτι πρόβειο…

Η ζωή πίσω από τις επιφάνειες.

Η ζωή αυτών που δεν θα γίνουν ποτέ πρωτοσέλιδα. Η ζωή αυτών που ποτέ δεν θα αυτοφωτογραφηθούν για να βγάλουν το πρόσωπό τους στο διαδίκτυο. Η ζωή αυτών που δεν ψάχνουν για μηδέν λιπαρά. Που απολαμβάνουν ένα βαθύ πιάτο φασουλάδα με ένα κρεμμύδι και, τελειώνοντάς το, λένε «Δόξα τω Θεώ», όχι γιατί υποτάσσονται στην μοίρα τους, αλλά γιατί έμαθαν να χτίζουν την μοίρα τους με στέρεα υλικά.

Γράφω αυτό το σημείωμα χωρίς η ίδια να γνωρίζει κάτι. Άλλωστε οι μόνες κουβέντες που ανταλλάξαμε ήταν όταν την ρώτησα πώς λέγεται…

«Τασούλα», μου απάντησε…

Όχι σκέτο Τασούλα, ψιθύρισα εκείνη την ώρα, αλλά την φωνή μου την σκέπασε ο βρυχηθμός του τρακτέρ.

«Κυρία Τασούλα»

Ναι, σ’ εσένα, Κυρία Τασούλα του Αγιοκάμπου, καταθέτω τον σεβασμό μου…

Αγιόκαμπος Λάρισας, 22/6/2020