Περί ξινών σταφυλιών, αλλά και των "περιτριμμάτων" του Λεωνίδα Κύρκου.

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, την Παρασκευή, 1-9-2017)

 --------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη…

--------------------------------------

«Για να είμαστε επίκαιροι, γιατί ξεκινάει τώρα και η συγκομιδή των σταφυλιών... περσινά ξινά σταφύλια. Δηλαδή πόσα χρόνια θα λέμε αυτό το επιχείρημα;» απάντησε ο κ. Αλεξιάδης μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, όταν ρωτήθηκε για τη δήλωση του πρωθυπουργού – προεκλογικά – ότι την επομένη των εκλογών θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ. 

Και συνέχισε:

«Σε σχέση με τον ΕΝΦΙΑ, ψήφισε ο κόσμος. Μπορεί να μην μας αρέσει η ψήφος του, αλλά ψήφισε», πρόσθεσε ο κ. Αλεξιάδης.

Σε απλά ελληνικά: Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο κόσμος ψήφισε τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ. Οι Έλληνες, δηλαδή, που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, συνηγορούν υπέρ του ΕΝΦΙΑ. Αυτά. Η συζήτηση θεωρείται τελειωμένη. Η αλήθεια γυμνή, ό,τι και να ειπωθεί από εδώ και πέρα.

Ο κ. Αλεξιάδης δεν είναι όποιος και όποιος. Δεκαετίες συνδικαλιστής, εκ των έσω συνεργάτης τού πρωθυπουργού, σημαντική προσωπικότητα της οικονομικής πολιτικής τού ΣΥΡΙΖΑ και πολλά άλλα.

Όπως δεν ήταν όποιος - όποιος ο κ. Βαρουφάκης, που σε έξη μήνες αποτελείωσε την οικονομία.

Όποιος – όποιος δεν είναι και ο κ. Τσακαλώτος, που κάθε τόσο δήλωνε πως θα παραιτούνταν αν το αφορολόγητο κατηφόριζε ακόμα περισσότερο. Το αφορολόγητο κατηφόρισε στα Τάρταρα. Ο κ. Τσακαλώτος παραμένει εκεί, στον θρόνο του, μαθαίνοντάς μας εκτός από νέα ελληνικά, τι σημαίνει αξιοπρέπεια, ή – σε απλά ελληνικά – «λέω – ξελέω».

Τελικά ο κατήφορος ταιριάζει σ’ αυτούς που ως παρεούλα παίζουν το μέλλον τής χώρας στην ανοησία και την ανικανότητα.

Άλλωστε, και όταν ο κ. Ζουράρις δήλωνε «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει σε δυο χρόνια», κανείς δεν του τράβηξε το αυτί.

Κανείς δεν τράβηξε το αυτί της κ. Κονιόρδου για τα ολισθήματά της. Αρκεί που την έκαναν υπουργό. Αφού ήταν καλή σαν ηθοποιός, θα είναι καλή και ως υπουργός. Και οι δυο ιδιότητες απαιτούν όμοιες ικανότητες. Το είχε επιβεβαιώσει αυτό και η υπουργοποίηση του κ. Χαϊκάλη. 

Υπουργοί κατάλληλοι για ηθοποιοί. Όπως ο κ. Πελεγρίνης στα τέλη του 2015. Το απέδειξε και ο κ. Καμμένος αυτό, χωρίς να είναι μέγας φιλόσοφος όπως ο προηγούμενος. Και ο κ. Πολάκης, που πήγε αιφνιδιαστικά και χειρούργησε στο νοσοκομείο τής Ζακύνθου. 

Γιατί δεν έρχεται να χειρουργήσει και στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης μας; Λειτουργεί σωστά το δικό μας νοσοκομείο; Αν ναι, γιατί αρκετοί πανεπιστημιακοί της Λάρισας, χειρουργούν σε ιδιωτικές κλινικές και όχι στο πανεπιστημιακό; Με ταρίφα τα 600 ευρώ για το απλούστερο χειρουργείο. Ψέματα; Δυσφήμιση μήπως; Από ποιον; Από εμένα, ή απ’ αυτούς που έχουν δώσει τον όρκο τού Ιπποκράτη, που οσονούπω θα τιμήσουμε στην πόλη μας; Τελικά δεν βρομούν μόνο όσα φιλοξενούνται στους απόπατους (όπως τους έλεγαν παλιά).

 Κάποιος θ’ αναρωτηθεί: Πού να βρει τον χρόνο ο κ. Πολάκης ν’ ασχοληθεί μ’ αυτά τα δευτερεύοντα; Όσο τουλάχιστον υπάρχει το διαδίκτυο και πρέπει να υπερασπίζεται τις ιδεοληψίες και τις ανοησίες τής κυβέρνησής του και των συναδέλφων του. Άχαρος ρόλος…

 Προχθές, η θαρραλέα φωνή τής κ. Καϊλή, ζόρισε τον κ. Πολάκη. Του έθιξε τους θεούς του. Και αναγκάστηκε να ξαναμιλήσει για Ταγματασφαλίτες. Ξέχασε όμως να μας πει πότε δημιουργήθηκαν οι Ταγματασφαλίτες, όπως ξέχασε να μας πει για τα σύμφωνα μη επιθέσεως που είχε υπογράψει ο ΕΛΛΑΣ με τις κατοχικές δυνάμεις των Γερμανών, κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα. Όπως ξέχασε να μας πει πόσο κακή είναι η Γερμανία σήμερα, που ως Ναζιστική δεν νικήθηκε από κανέναν ΕΛΛΑΣ, αλλά από τους Ρώσους στο Ανατολικό Μέτωπο, και από τους συμμάχους στην Αφρική, στις Αρδέννες και σε άλλες συγκρούσεις του Δυτικού Μετώπου. Ξέχασε να μας πει, βασικά, αν πρόκειται για την ίδια Γερμανία που έβριζε ομαδικά όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά, και τώρα στήνονται μπροστά της στα τέσσερα.

Καλά είναι, λοιπόν, ο κ. Πολάκης, να μην μιλά συχνά για τέτοια θέματα, γιατί όσο ξεδιάντροπος και να είναι, θ’ αναγκαστεί να ομολογήσει πως ζει ως επαγγελματίας ψεύτης και προπαγανδιστής. Και θ’ αναγκάζεται ν’ απαντά ακόμα και σ’ επίσημες επιστολές υπουργών εξωτερικών άλλων χωρών, όπως αυτή του Εσθονού.

Πονούν οι αλήθειες και είναι πολλές.

Ακόμα και η αναθεώρηση της Ιστορίας, που η απόπειρα αγιοποίησης κάποιων πρωταγωνιστών τού μίσους, ανακίνησε. Έτσι, στο εντελώς απρόσμενο, βγήκε στην επιφάνεια, έξη χρόνια μετά τον θάνατό του, ένα κείμενο συνέντευξης του Λεωνίδα Κύρκου, του συντρόφου Κύρκου, που τα τοποθετεί όλα σε άλλο πλάνο. Αυτό που είχαν θαμμένο δεκαετίες τώρα οι κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι της Αριστεράς. Να το θυμηθούμε;

«Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στο αριστερό κίνημα ήμουνα δοσμένος σε αυτό. Δεν ήμουνα με την κριτική διάθεση που απέκτησα εκ των υστέρων, γι' αυτό και τα όσα συζητάμε για νέους κ.τ.λ. τα ακούω βερεσέ. Ένας νέος αν δεν έχει εμπειρίες, δεν τις έχει ζήσει, δεν τις έχει βιώσει για να μπορεί να κάνει τον κριτικό έλεγχο, εύκολα παραδίδεται στους εντυπωσιασμούς. Ήρθε μια στιγμή που μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, δεν τα είδα. Και νιώθω μια ευθύνη. Δεν ασκούσα, βέβαια, τότε καμιά απολύτως επιρροή. Ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες, που δεν είχε την πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Αυτά είπε ο Κύρκος. Αυτά τα ξέχασε ο Μίκης Θεοδωράκης, που έσπευσε να υπερασπιστεί το δολοφονικό πρόσωπο του κομμουνισμού. Πώς να το αποκήρυσσε όμως; Αφού μαζί του έπρεπε ν’ αποκηρύξει και το βραβείο Λένιν και άλλα πολλά τού παρελθόντος.

Δικαιολογημένος;