Τα κτήνη με τις γραβάτες

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

Η είδηση είναι παλιά. Από τις 23 Αυγούστου, που πρωτοδημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στο «Πρώτο Θέμα». H Athens voice έγραψε μόλις σήμερα (04.09.2017). Ωστόσο αυτού του είδους οι ειδήσεις δεν παλιώνουν ποτέ. Και με βασανίζει πόσο ασχολίαστη έμεινε.

Η διαστροφή που παλιού δημοσιογράφου με βασανίζει κάθε μέρα. Πρωί θ’ ανοίξω μαζί με τα μάτια μου και την τηλεόραση για ειδήσεις. Στον υπολογιστή, ό,τι ώρα και αν καθίσω, το πρώτο που θα κάνω είναι ν’ ανοίξω τα ενημερωτικά ηλεκτρονικά μέσα.

Κι όμως μόλις προχθές βρήκα την είδηση. Στη συνέχεια, ψάχνοντας την εντόπισα και σε κάποιες μικρές ηλεκτρονικές εφημερίδες. Αν βέβαια έκλανε ο Πολάκης ή ο Άδωνης θα είχαν βουίξει όλα τα ΜΜΕ επί μέρες. Εδώ, «μούγκα στη στρούγκα», που λένε.

Ήταν λέει πρόεδρος ιδιωτικού οικοτροφείου. 

Ήταν λέει θεολόγος. Και, το 1958, ως θεολόγο τον είχε διορίσει, το υπουργείο Δικαιοσύνης, επιμελητή ανηλίκων του Δικαστηρίου Ανηλίκων Πειραιώς. Ήταν τότε 27 χρονών. Πολύ γρήγορα αποφασίζει να κάνει κάτι για τα κακοποιημένα παιδιά που γνωρίζει ως εκ της υπηρεσίας του.

Είναι το 1960 όταν ιδρύει το «Παιδικό Σπίτι», ιδιωτικό οικοτροφείο. Πείθει για τους αγαθούς σκοπούς του αρκετούς. Άλλωστε έχει και τη φήμη του θεοσεβούμενου. Μεγάλους σταυρούς, νηστείες, ευλογίες δεσποτάδων και άλλα πολλά. Μια χαρά συστάσεις, δηλαδή, ώστε μέχρι και η Ακαδημία Αθηνών να του απονείμει έπαινο για τη φιλάνθρωπη δράση του. Ποιος περισσότερο απ’ αυτόν αγαπάει τα παιδιά; Και μάλιστα τόσο που να τα φιλά στο στόμα, να παίζει με τα γεννητικά τους όργανα, ν’ ασελγεί…

Αυτά δεν τα έβλεπε κανείς. Κανείς δάσκαλος δεν διερωτήθηκε γιατί τα παιδιά ήταν τόσο φοβισμένα. Καμιά υπηρεσία δεν έστειλε κοινωνικό λειτουργό στο ίδρυμα. Αν κάποιοι έβαλαν κάτι πονηρό στον νου τους, το κράτησαν για τον εαυτό τους. Από το 1960 ως το 2012. Πενήντα ολόκληρα χρόνια.

Παράλληλα είχε διατελέσει Προϊστάμενος Διεύθυνσης του Δικαστηρίου Ανηλίκων Πειραιά επί 40 χρόνια.

Πόσα παιδιά άραγε να πέρασαν από το «Παιδικό Σπίτι» στα χρόνια αυτά; Πόσα παιδιά είχαν αυτές τις φριχτές εμπειρίες;

Πώς είναι η ζωή των παιδιών αυτών; Κάποια απ’ αυτά θα είναι σήμερα μεγαλύτερα από 55 χρονών. Τα άλλα μικρότερα. Να έχουν κάνει οικογένειες; Να θυμούνται τα χρόνια του κολαστηρίου;

Ή μήπως αυτή η διαστροφή τού βγήκε αργότερα; Στα εξήντα ή στα εβδομήντα.

Δεν έκανε οικογένεια. Προφανώς δεν είχε και ποτέ σχέση με γυναίκα. Αφιερωμένος σε μια διαστροφή;

Πάντως ήταν εκλεκτός των επώνυμων του Πειραιά. Των εκκλησιαστικών κύκλων. Και στο απυρόβλητο. «Μάθαινα ότι ερχόντουσαν κάποιοι για έλεγχο του ιδρύματος, οι οποίοι αφού έπιναν έναν καφέ με τον κ. Λαλαούνη έφευγαν…», είπε κατά την εξέτασή του ένας τρόφιμος. Μια χαρά… Ευσυνείδητοι υπάλληλοι μιας πολιτείας που κοιμάται βαθειά. Που περιμένουμε να μας προστατεύει.

Κουστούμι, γραβάτα, χαρτοφύλακας, «καλημέρα κ. Κώστα», καφεδάκι, υπογραφές, σφραγίδα, «καλό μεσημέρι». Ο έλεγχος ολοκληρώθηκε. Στο κάτω - κάτω της γραφής για τυπικό έλεγχο είναι οι υπάλληλοι των υπηρεσιών. Δεν είναι ντέντεκτιβ.

Κι εν τω μεταξύ εκείνος το βιολί του. Ασέλγεια στην ασέλγεια. Είχε και εξοχικό στη Δροσιά, του ιδρύματος κι αυτό. Εκεί η ατμόσφαιρα θα ήταν πιο ειδυλλιακή.

Στις αρχές του 2012, ένα 14χρονο παιδί, με μετρίου βαθμού νοητική στέρηση, εκμυστηρεύεται τα μαρτύριά του και τη σεξουαλική κακοποίηση που υφίσταται από τον Λαλαούνη σε μια εκπαιδευτικό τού σχολείου όπου φοιτά με τα παρακάτω λόγια: «Ο κύριος Λαλαούνης με έχει σαν το κορίτσι του, έτσι με φωνάζει μπροστά στα παιδιά. Με χουφτώνει, με αγκαλιάζει, με χαϊδεύει, πιάνει τα γεννητικά μου όργανα και με αυνανίζει». Η καθηγήτρια απευθύνεται στον «Συνήγορο του παιδιού». Μήνες μετά, τον Δεκέμβρη του 2012 εκείνος απευθύνεται στον Εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας, σχεδόν αμέσως του αφαιρεί την προεδρία, τον απομακρύνει από το «Παιδικό Σπίτι», διατάσσει προανάκριση. Η οποία κρατά περισσότερο από σαράντα μήνες! Μόλις τον Οκτώβριο του 2016 προφυλακίζεται στις φυλακές τής Τρίπολης.

Δεν ξέρω αν εκεί, στις φυλακές, οι άλλοι κρατούμενοι τον τιμώρησαν, όπως λέγεται ότι κάνουν στους παιδόφιλους. Αλλά ξέρω πως η υπόθεση ήταν πολύ βρόμικη για να συρθεί σαράντα ολόκληρους μήνες. Με το απλοϊκό μυαλό μου θα ήθελα σ’ ένα τρίμηνο να είχαν αποκαλυφθεί όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Και θα ήθελα, τώρα που εκδικάστηκε η υπόθεση και τιμωρήθηκε με κάθειρξη σαράντα ετών, να είχε βουίξει ο τόπος.

Για ποιον λόγο; Μήπως και βγουν και άλλες όμοιες περιπτώσεις. Μήπως και κάποια θύματα, αλλού, σε άλλα ιδρύματα, ανοίξουν το στόμα τους. Γιατί δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σ’ αυτούς που υποδύονται τους θεματοφύλακες. Γιατί ξέρω πως η κοινωνία μας είναι αρκετά βρόμικη…

Και διαισθάνομαι πως ο Κωνσταντίνος Λαλαούνης δεν θα είναι ο μόνος.

Υ.Γ.

-----------------------

Τα γεγονότα με ξεπέρασαν.

Ένας μετά τον άλλον οι παιδόφιλοι.

Δεν είχε περάσει ώρα πολύ, από τη στιγμή που έστειλα το email με το κείμενο στην εφημερίδα, όταν από τους πρώτους τίτλους ειδήσεων ήταν αυτός με τη σύλληψη ενός ακόμα παιδόφιλου.

Τ’ όνομά του: Παναγιώτης Δράκος, φλαουτίστας, ιδιαίτερα επώνυμος στον χώρο της μουσικής.

Στο βιογραφικό του διαβάζουμε: «Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν  πρώτο  φλάουτο  στην  Ορχήστρα  της  Εθνικής   Λυρικής Σκηνής (1982-1992)  και  στην  Ορχήστρα  των  Χρωμάτων  ( 1989 -1992) . Από το  1992  είναι  πρώτο  φλάουτο  στην  Κρατική  Ορχήστρα Αθηνών. Είναι  μέλος του συγκροτήματος  μουσικής  δωματίου  «Νικόλαος Μάντζαρος». Έχει  συμπράξει  ως  σολίστ  με  την  Κ.Ο.Α. ,  την Κ.Ο.Θ. ,  την Συμφωνική  ορχήστρα  της  ΕΡΤ,  την  Καμεράτα  ορχήστρα  των φίλων της  Μουσικής,  καθώς  και  με  άλλες  ελληνικές  και ευρωπαϊκές  ορχήστρες  και  συγκροτήματα . Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη».

Την πόλη μας είχε επισκεφθεί αρκετές φορές διδάσκοντας φλάουτο σε σχετικά σεμινάρια του Δημοτικού Ωδείου.

Πιθανότατα πρόκειται για τον εγγονό τού Παναγιώτη Δράκου, ιδρυτή της «ΙΖΟΛΑ», δηλαδή γόνο πλούσιας οικογένειας των Αθηνών.

Εξήντα χρονών αυτός.

Τα θύματά του μικρότερα ή περίπου στα δέκα.

Η ιδιότητα του καθηγητή ήταν και ο δρόμος προσέγγισης...

Ένας δρόμος που οδηγούσε στην κόλαση αθώες ψυχούλες, που στα δέκα τους δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν τη βρομιά ενός κόσμου παράλογου.

Θα είναι ο τελευταίος; Όχι.