Πόση ακόμα ανηθικότητα; Πόση ακόμα αηδία;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Με αηδία γέμισε και πάλι το ποτήρι μου. Και είμαι αναγκασμένος να το πιω γουλιά γουλιά. Όπως και οι περισσότεροι.

Γιάννος Παπαντωνίου, ο ατσαλάκωτος. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας από το 1994, Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών από το 1996 έως τον Οκτώβριο του 2001, και Υπουργός Εθνικής Άμυνας από τον Οκτώβριο του 2001 έως το Μάρτιο του 2004.

Με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη διαβεβαίωνε τους Έλληνες πως δεν κινδυνεύουν από την κρίση του Χρηματιστηρίου. Το ίδιο βέβαια έκανε και ο Κ. Σημίτης. Και κλάψαμε πολλοί τότε.

Στη συνέχεια ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, πήρε τον δρόμο για τις φυλακές.

Τον ίδιο δρόμο που πριν λίγα χρόνια είχε πάρει ένας άλλος υπουργός τού ίδιου υπουργείου, ο Άκης Τσοχατζόπουλος.

Ακράδαντα πιστεύω πως αυτά για τα οποία κατηγορήθηκαν είναι τα λιγότερα, τα πλέον ελαφρά. Πιστεύω πως έχουν διαπράξει πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα, τα οποία κατόρθωσαν να καλύψουν.

Όπως πιστεύω πως δεν είναι οι μόνοι. Πως υπάρχουν πολλοί ακόμα που πέρασαν από υπουργικές, και άλλες θέσεις εξουσίας. Γιατί ο τόπος δεν πήγε τυχαία στον γκρεμό. Μόνο που οι άλλοι ήξεραν πώς να θολώνουν τα νερά.

Σ’ αυτούς τους «άλλους» δεν περιλαμβάνω έναν: Τον ευπατρίδη Ευάγγελο Αβέρωφ – Τοσίτσα. Σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι ακόμα, τίμιοι που δεν λέρωσαν τα χέρια τους με χρήματα της διαφθοράς.

Δεν είναι όμως το ότι δυο από τα βαριά ονόματα της πολιτικής ζωής αποδείχθηκαν βρώμικα. Είναι και το κακό, που παράλληλα προκάλεσαν στην Εθνική Άμυνα, με την προμήθεια των όχι ενδεδειγμένων οπλικών συστημάτων. Ο πλουτισμός τής τσέπης τους αποδυνάμωνε παράλληλα την αμυντική ικανότητα της χώρας και αυτό είναι θανάσιμο έγκλημα.

Αλλά, δυστυχώς η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Είναι γλυκό πράγμα η μίζα και μπαίνει πάνω και από το εθνικό συμφέρον. Και το ξέρουν αυτό εκείνοι που μας εκπροσωπούν στη Βουλή. Γι’ αυτό και έχουν ψηφίσει πλήθος διατάξεων που προστατεύουν τους πολιτικούς, από την ασυλία μέχρι τις παραγραφές. Προστατεύουν τους εαυτούς τους, δηλαδή. Δεν θέλουν ο νόμος να είναι ίδιος για όλους. Αυτοί που δήθεν προστατεύουν τη Δημοκρατία.

Η τελευταία κόντρα Κοτζιά – Καμμένου άφησε πίσω της θολά απόνερα. Μια επιστολή που δεν δίνεται στη δημοσιότητα, αντίθετα δίνεται στη δημοσιότητα το γεγονός ότι παραδόθηκε στον πρωθυπουργό. Αν ήταν να μην δημοσιευθεί, γιατί να γίνει η ανακοίνωση από μέρους τού υπουργού; Θα την έδινε, χωρίς κανείς να το μάθει. Αυτό μου δίνει το δικαίωμα να υποπτεύομαι πολλά. Αμαρτωλά όλα.

Είναι πολύ άσχημο, το σύνολο των πολιτών να πιστεύει πως «όλοι ίδιοι είναι», πως «όλοι κλέφτες είναι», πως «όλοι κάνουν την μπάζα τους». Δεν είναι τυχαίο αυτό. Υπάρχει αιτία, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι. Οι πολίτες, ακόμα κι αν δεν έχουν αποδεικτικά στοιχεία, διαισθάνονται τη λαμογιά. Πολλοί έχουν και προσωπικές εμπειρίες, αλλά δεν τις αποκαλύπτουν, γιατί με τον συμβιβασμό γίνονται αμέσως συνένοχοι. Πώς να ομολογήσει κάποιος επιχειρηματίας, ότι για να πάρει δάνειο τάισε κάποιον πολιτικό με το 10%; Αλλά και ποιος έδωσε απαντήσεις στο γιατί τόσες επιχειρήσεις στην Ελλάδα έχουν πάρει δάνεια που ποτέ δεν επέστρεψαν;

Η χώρα δεν βούλιαξε τυχαία.

Ίσως η υπόθεση των δυο υπουργών (υπήρξαν και άλλοι παλαιότερα: Θεόδωρος Τσουκάτος, Τάσος Μαντέλης) να κρύβει ακόμα πολλά. Οι εξοπλισμοί, τα δημόσια έργα, η υγεία και άλλοι τομείς είναι χώροι που θρέφουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Οι επαγγελματίες της πολιτικής, επίσης. Πρόσωπα που θέλουν να μονοπωλούν την ισχύ, τα «μέσα», την αυταπάτη της εξουσίας και της διαφορετικότητας. Φελλοί δηλαδή, γραβατωμένα παγώνια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας με ύφος εκατό καρδιναλίων. Πάντα, όμως, έτοιμα να αρπάξουν, να «φάνε»…