Ένα άνθος που το λένε Έρωτα!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
-------------------------------------------
Η Ιωάννα Γκανέτσα μιλά για το νέο της βιβλίο.

-----------------------------------------------------

Συνέντευξη με τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------------------------

«Το άνθος τής ζωής» είναι το νέοβιβλίο 
τής Ιωάννας Γκανέτσα . 
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα 
που πραγματεύεται τον έρωτα

σε κάποιες από τις λεπτότερες αποχρώσεις του.

Η Ιωάννα Γκανέτσα είναι αστυνομικός.

Κέρδισε την αγάπη των αναγνωστών 
με το πρώτο της βιβλίο,

«Ο έρωτας δε θέλει τίτλο», μια συλλογή αφηγημάτων,

που επίσης έχουν θέμα τον έρωτα

και τις μεταξύ άντρα και γυναίκα σχέσεις.

-Είσαι αστυνομικός. Και γράφεις. Βέβαια δεν είσαι μοναδική, αλλά ανήκεις στις εξαιρέσεις. Πώς νιώθεις ανάμεσα σε αυτούς τους δυο κόσμους;

Είμαι τυχερή που κάθε μέρα έχω τη δυνατότητα να εξελίσσω διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου. Το να μένεις σε μια μόνο πτυχή σου, όσο καλή κι αν είναι, είναι –τουλάχιστον- βαρετό. Υπηρετώ τους δυο κόσμους με το ίδιο πάθος και όρεξη. Τέλειος δεν είναι κανείς μας, αλλά τέλειες προσπάθειες μπορούμε να κάνουμε όλοι μας. 

-Γιατί, ενώ γυναίκα συγγραφέας, γράφεις ως άντρας, και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπό;

-Λόγω επαγγέλματος μπήκα από πολύ νωρίς σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Ως φύση παρατηρητικός άνθρωπος – ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των συγγραφέων άλλωστε–   είχα (και έχω) την ευκαιρία να μελετήσω τις συμπεριφορές τους, να ακούσω τις ιστορίες τους, να δω και να προσπαθήσω να κατανοήσω τη δική τους οπτική επί πραγμάτων και καταστάσεων. Το να γράψω, λοιπόν, για έναν ανδρικό χαρακτήρα ήταν για μένα μια εύκολη απόφαση. Εντούτοις, παραμένει μια συγγραφική πρόκληση για την οποία το αναγνωστικό κοινό θα αποφασίσει αν στέφθηκε με επιτυχία.

-Γιατί διάλεξες ως πλαίσιο δράσης τής ιστορίας σου έναν ξένο τόπο, τη Σκοτία; Δεν δίστασες λόγω του γεγονός ότι θα μιλούσες για πράγματα που δεν είναι βιώματά σου;

-Παρόλο που, ως λάτρης των ταξιδιών, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο Εδιμβούργο και να πάρω μια πολύ μικρή γεύση της φυσικής ομορφιάς των περιχώρων του, το βιβλίο δεν έχει βιωματικά στοιχεία. Το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη ήταν απλώς η αφορμή να κάνω έρευνα για τη χώρα και τους Βοτανικούς Κήπους της, να μελετήσω τον κόσμο των φυτών και δέντρων και με αυτό τον τρόπο να δώσω στον αναγνώστη πληροφορίες για πράγματα που ίσως δεν γνωρίζει. Είναι σημαντικό για εμένα τα βιβλία μου να είναι ταξίδια που γίνονται με τις αισθήσεις, όχι απαραίτητες τις μνήμες του αναγνώστη. Το να επικαλείσαι τη μνήμη του κοινού είναι σαφέστατα πιο εύκολη διαδικασία από το να προσπαθήσεις να ενεργοποιήσεις τις αισθήσεις του –και κατ’ επέκταση το ενδιαφέρον του– από την αρχή.

-Ποιος είναι ο ρόλος, η αποστολή, ενός συγγραφέα σήμερα;

-Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλοί ρόλοι. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν.  Ωστόσο, έχω την πεποίθηση πως κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να τους υπηρετήσει όλους. Και ακόμη κι αν προσπαθήσει, δεν θα το κάνει το ίδιο επιτυχημένα σε όλους. Κάθε γραφιάς πρέπει να αναζητά τη δική του προσωπική αποστολή, τον λόγο για τον οποίο είναι επιτακτικό, τουλάχιστον για τον ίδιο, να εκφραστεί με λέξεις δημόσια. Ο δικός μου, νομίζω, είναι η αποτύπωση της αλήθειας των συναισθημάτων και των χαρακτήρων. Να ωθώ τους αναγνώστες σε ένα προσωπικό ταξίδι. Αυτό είναι για μένα η συγγραφή: ένα ταξίδι μέσα από τις λέξεις.

-Και στο πρώτο βιβλίο σου «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο», και στο δεύτερο «Το άνθος της ζωής» προσεγγίζεις τον έρωτα ρεαλιστικά, με στοιχεία φιλοσοφικά και ψυχολογικά, βουτηγμένα ωστόσο στην κολυμπήθρα τής λογοτεχνίας. Πόσο εύκολο είναι να προσαρμόσεις τόσα διαφορετικά στοιχεία σε μία μόνο ιστορία;

-Είναι, νομίζω, μέρος τής συγγραφικής μου ταυτότητας όλο αυτό. Θέλω να προσεγγίζω το θέμα «έρωτας» πολυδιάστατα, ακριβώς όπως είναι κι ο ίδιος. Μέλημα μου δεν είναι να πω απλώς μια ακόμη ερωτική ιστορία, αλλά να χαρτογραφήσω τη φύση της,  τις προεκτάσεις της, τις συνέπειες της και να καταγράψω τις πράξεις και τις αποφάσεις των ηρώων ενδοσκοπικά. Θέλω να δώσω στον αναγνώστη το έναυσμα να απεγκλωβιστεί από το Εγώ του και να κατανοήσει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να βιώσεις τον έρωτα κι άλλες τόσες συμπεριφορές, οι οποίες δεν συμφωνούν απαραίτητα με τις δικές του. Το αν, βέβαια, όλο το εγχείρημα είναι τελικά επιτυχημένο επαφίεται στην κρίση του κοινού.

-Εγκλωβίζει το «εγώ» μας τον έρωτα, ή ο έρωτας το «εγώ» μας;

-Το «εγώ» μας είναι τόσο «μικρό» που μας αποτρέπει από το να κάνουμε ή να νιώσουμε μεγάλα πράγματα. Είναι τόσο στενό που χωρά μόνο τον εαυτό μας. Είναι τόσο φλύαρο ώστε δεν απολαμβάνει τη σοφία της σιωπής. Η ερωτική επιθυμία, από την άλλη, όταν είναι σφοδρή, έχει τη δύναμη είτε να κάψει το εγώ είτε να το ενισχύσει. Μπορεί να ελευθερώσει το βάθος μας από το δίχτυ ασφαλείας του «εγώ» μας και να μας αναγκάσει να βουτήξουμε σε αχαρτογράφητα ως τότε νερά, ικανά να μας βαφτίσουν από την αρχή και να μας μυήσουν σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο του «άλλου». Κανείς δεν γνωρίζει αν η την τρέλα του έρωτα υπάρχει μέχρι να τη νιώσει και κανείς δεν ξέρει πόσο εγωιστής μπορεί να γίνει για χάρη του έρωτα μέχρι να του συμβεί. Ο έρωτας έχει τόσες πολλές μορφές και εκφάνσεις που είναι αδύνατο αν τον καταγράψεις απόλυτα. Μπορείς, όμως, να τον νιώσεις ελεύθερα.

-Τελικά, ποιον έρωτα υπερασπίζεσαι στο μυθιστόρημα; Και πού σταματάει το δικαίωμα του σύγχρονου ατόμου στον έρωτα;

-Υπερασπίζομαι τον έρωτα, τελεία. Ο έρωτας, παρά την απομυθοποίησή του σήμερα, εξακολουθεί να είναι το προσωποποιημένο πάθος για τη ζωή. Εντούτοις, δεν είμαστε ήρωες βιβλίων για να προσδοκούμε ή να απαιτούμε από τους έρωτες μας να είναι ηρωικοί. Έχουμε δικαίωμα στο λάθος, τον δισταγμό, τον φόβο, την ανατροπή, τη στιγμή.

-Ανάμεσα στον μύθο που στηρίζει τη μυθοπλασία, εντοπίζω πολλά στοιχεία αλήθειας, όπως το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείς τη δράση. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σένα αυτή η σύζευξη;

-Ό,τι αφορά τη συγγραφή δεν μου είναι τόσο δύσκολο ώστε να μην μπορώ να το δουλέψω, να τριφτώ στο γράψε – σβήσε, να προβληματιστώ πάνω σε μια τελεία ή ένα κόμμα. Είναι όλα τους διαδικασίες χρονοβόρες και κάποιες φορές κουραστικές αλλά τις απολαμβάνω. Πίσω από το μοτίβο της συγγραφής που συνδέει το μύθο με την αλήθεια υπάρχει η ανατροπή των ισορροπιών, η διακινδύνευση. Αγαπώ τον κόσμο στον οποίο με μυεί η συγγραφή.