Η ανίερη συμμαχία…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Τον Νοέμβριο του 2011 οι εκδόσεις «ΠΟΛΙΣ» τύπωσαν και κυκλοφόρησαν σ’ ένα μικρό βιβλίο μια ομιλία τού Σταύρου Ζουμπουλάκη, στο Αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, που έγινε στα πλαίσια εκδήλωσης με θέμα «Αναλύσεις, ελπίδες και προκλήσεις για τη σημερινή Ελλάδα», στις 16-11-2011.

Τίτλος του μικρού βιβλίου: «Ανίερη συγκυβέρνηση». Απρόβλεπτος τίτλος, που εντυπωσίασε με την πρωτοτυπία του.

Την ίδια ημέρα, ο τεχνοκράτης Λουκάς Παπαδήμος ορκίστηκε πρωθυπουργός με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει η χώρα την κρίση, που είχε ξεσπάσει κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, κι  έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή με 225 ψήφους υπέρ, στις 15 του ίδιου μήνα. Ο βουλευτής τής ΝΔ Πάνος Καμμένος δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην νέα κυβέρνηση και διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Έδωσε όμως ψήφο εμπιστοσύνης, τέσσερα χρόνια μετά, σε μια αριστερή κυβέρνηση, με την προϋπόθεση ότι θα συνεργαστούν πάνω σε κάποιες βασικές αρχές. Συνεργάζονται ή διαφωνούν; Συνεργάζονται διαφωνώντας, είναι η απάντηση. Γιατί; Για την εξουσία. Τόσο απλό.

Θυμήθηκα το μικρό αυτό βιβλίο, παρακολουθώντας τη συνάντηση – γεύμα του κ. πρωθυπουργού με τον υπουργό τής Εθνικής Άμυνας, αμέσως μετά την επιστροφή τού δεύτερου από τις Η.Π.Α., όπου οι δηλώσεις του ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων στους κυβερνητικούς και κομματικούς κύκλους. Γέλασα, πικρά.

Όλοι όσοι είχαν επιτεθεί στον υπουργό Εθνικής Άμυνας είχαν ξεχάσει το βασικότερο: Πως οι δηλώσεις του δεν είχαν γίνει, ούτε με την πρωτοβουλία του, ούτε από το μυαλό του. Πρέπει να είναι παράφρων, για να ήταν έτσι. Όμως παράφρων δεν είναι. Είναι ιδιαίτερα ευφυής, όπως ιδιαίτερα ευφυής είναι και ο πρωθυπουργός. Άρα;

Όλα όσα ειπώθηκαν από τον υπουργό απηχούσαν τη θέληση του πρωθυπουργού. Η επιβεβαίωση ήρθε από τη συνάντηση – γεύμα. Αν ήταν διαφορετικά, ο υπουργός θα είχε εκδιωχθεί από την κυβέρνηση πριν καν μπει στο αεροπλάνο και θα είχε αντικατασταθεί με έτερο του κόμματός του, ενώ το πιθανό κενό του στη Βουλή θα το κάλυπταν, όχι ένας, αλλά τρεις ή και τέσσερις βουλευτές από το ΠΟΤΑΜΙ και από την Ένωση Κεντρώων, που απεγνωσμένα αναζητούν σανίδα σωτηρίας για το πολιτικό τους μέλλον, αλλά δεν θα τους κακόπεφτε και μια υπουργική καρέκλα μέχρι τις εκλογές. Γιατί; Μα για την ηδονή της εξουσίας και τα οικονομικά οφέλη. Τόσο απλά.

Τι σημαίνουν αυτά; Ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μιαν «ανίερη συγκυβέρνηση», αλλά σε μιαν ανίερη συμμαχία. Όχι γιατί (κατά τον Ζουμπουλάκη) συγκυβερνούν οι σοσιαλιστές με τους ακραία δεξιούς, αλλά γιατί η νέα αριστερά, είναι μια εντελώς άλλη αριστερά, που έχει διαγράψει κάθε σταθερή της αρχή και δεν στηρίζεται πλέον στον αγώνα της για τον άνθρωπο, αλλά στην, με κάθε θυσία, διατήρηση της εξουσίας, αυτήν που δεν κατόρθωσε να κερδίσει με τα όπλα το 1949. Και αυτό είναι οδυνηρό. Για ποιους; Για όσους πίστευαν πως η αριστερά θα σώσει τον κόσμο, οικοδομώντας μια πολιτική στρατηγική πάνω στο ηθικό πλεονέκτημα ότι όλες οι αμαρτίες ήταν των προηγούμενων. Οι αμαρτίες τής τελευταίας τριετίας, άραγε, ποιων να είναι;

Βεβαίως περισσότερο οδυνηρό είναι για όσους είχαν συνταχτεί με το κόμμα των ΑΝΕΛ. Είχαν, δεν είχαν θέσεις, είχαν, δεν είχαν αρχές, καταποντίστηκαν όλα. Στη θέση τών αρχών τους αναζητούν λέξεις που θα ανασχηματίσουν την ταυτότητά τους. Το «ανίερο» το γνωρίζουν, έμπειροι πια είναι στον πολιτικό στίβο. Ξέρουν τη σημασία των όρων. Ξέρουν τι κρύβει και ο όρος «συμφέρον».

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές, δεν προχώρησα στην ολοκλήρωση του κειμένου. Κάτι έτυχε και άφησα ανολοκλήρωτη τη γραφή. Λίγες ώρες μετά ήρθε η παραίτηση Κοτζιά. Αντί της αποπομπής τού Καμμένου, η αποχώρηση Κοτζιά. Ο Καμμένος αποδείχθηκε περισσότερο φίλος, περισσότερο αναγκαίος, περισσότερο άνθρωπος του προέδρου. Και ο πρωθυπουργός ανέλαβε να φέρει σε πέρας μια συμφωνία που είχε χτίσει, και είχε υπογράψει, ο υπουργός που παραιτήθηκε. Τι πιο ανίερο; Ή, ποια και πόσα τελικά παιγνίδια κρύβονται πίσω απ’ αυτές τις εξελίξεις;

Δεν ξέρω αν μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Μπορεί ο γάμος, ή διαφορετικά, η ανίερη συμμαχία να κρύβει και άλλα πολλά, μελλοντικά βήματα. Το σίγουρο είναι ένα: Κανείς κυβερνητικός που μέχρι τώρα, σε ό,τι γινόταν, κολλούσε και μια επίθεση για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως αντίλογο, τώρα να πει κάτι ανάλογο. Γιατί μόνο σκοπούς της Ν.Δ. δεν θα θέλησε να εξυπηρετήσει ο τ. υπουργός Ν. Κοτζιάς.