Πριν έναν αιώνα, ο Παπαναστασίου…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Ξαναδιαβάζοντας, τριάντα χρόνια μετά, το αριστούργημα του Τάσου Αθανασιάδη «Τα παιδιά της Νιόβης», έμεινα ν’ αναλογίζομαι μια φράση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου (η πόλη μας τον τιμά, έχοντας δώσει το όνομά του σε μια από τις πλέον κεντρικές οδούς), ενός πολιτικού που αγωνίστηκε με πάθος για τη δημοκρατία κατά την εποχή του Μεσοπολέμου. Σε άρθρο του, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, στην εφημερίδα «Δημοκρατία», κατά του δικτάτορα Θεοδώρου Πάγκαλου (του παππού τού γνωστού στελέχους τού πρώην ΠΑΣΟΚ, με την απαράδεκτη ετυμηγορία «όλοι μαζί τα φάγαμε»), κατέληγε με τη φράση: «Είναι εντροπή δια το Έθνος να έχει τοιούτον κυβερνήτην…»

Λίγη ώρα πριν διάβαζα ρεπορτάζ και άρθρα, τόσο για την εξαγορά από τη χρεοκοπημένη ΔΕΗ τής σκοπιανής ηλεκτρικής εταιρίας, όσο και για τις έρευνες που ξεκίνησαν για τα κονδύλια που προορίζονταν για τους πρόσφυγες.

Σε άλλες εποχές θα είχε γκρεμιστεί το σύμπαν. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ θα είχαν συνεχόμενα 24ωρα με «μπλακ άουτ». Οι «αλληλέγγυοι» θα είχαν βγάλει μέχρι και τις πλάκες από τα λιμάνια των νησιών, θα είχαν διαλύσει τα στρατόπεδα φύλαξης, ή τους καταυλισμούς. Μπορεί και «το μπορντέλο η Βουλή» να είχε ήδη καεί.

Αλλά στην Ελλάδα του 2018 καμιά ντροπή για τον κυβερνήτη, που άλλα ευαγγελιζόταν και άλλα έκανε. Εντελώς άλλα.

Θέμα των ημερών, εκτός από τα κραυγαλέα σκάνδαλα, οι περικοπές των συντάξεων. Αφού πρώτα ψήφισε νόμο για τις περικοπές τους, τώρα προσπαθεί να αναστείλει την εφαρμογή τού νόμου. Τον ψήφισε «τοις κείνων ρήμασι» υπακούοντας και τώρα στο δήθεν αντάρτικο. Μα τόση ηλιθιότητα; Και όμως… Και ηλιθιότητα, και θρασύτητα. Άλλωστε είναι η πολλοστή φορά και πλέον η ντροπή έχασε το νόημά της.

Οι αγορές που θα χόρευαν, έγιναν οι αγορές που τις προσκυνάμε, που προσπαθούμε να τις πείσουμε. Η Μέρκελ που θα τη στέλναμε στο σπίτι της, έγινε η Μέρκελ που μας δείχνει τον δρόμο τον οποίο πρέπει να βαδίσουμε στο Σκοπιανό. Το ίδιο και οι «φονιάδες των λαών». Ό,τι μας διατάξουν για το Σκοπιανό. 

Είναι βέβαιο πως στα Σκόπια χορεύουν οι ελέφαντες. Γερμανία, Η.Π.Α., Ρωσία, πολυεθνικές κ. ά. Είναι σίγουρο πως είμαστε τα βατράχια που πάνω τους χορεύουν. Δεν είναι κακό να το ομολογείς. Κακό είναι να παραμυθιάζεις έναν λαό, λέγοντάς του πως υψώνεις το ανάστημά σου απέναντι σε μια Γερμανία διεκδικώντας αποζημιώσεις. Ξέρεις πως θα σε γράψουν στα παπούτσια τους. Ξέρεις πως απέναντι στη Μέρκελ θα πεις: «Μην δίνετε σημασία. Για εσωτερική λαϊκή κατανάλωση όλα αυτά. Ένα ακόμα κουτόχορτο για έναν λαό που εύκολα ξεχνά…» Αλλά το λες στον λαό σου, όπως του έλεγες ένα σωρό άλλα: Να μην πληρώνει διόδια, πως δεν θα πάει κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, πως θα βάλεις στη θέση τους τις τράπεζες, πως θα δώσεις την αξιοπρέπεια στα γηρατειά, πως… πως… πως…

Αυτή είναι η «εντροπή» κατά τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου.

Αυτό είναι το δράμα μας. Ίσως, όχι μόνο αυτό. Και άλλα πολλά.

Το καλοκαίρι είχα παρακολουθήσει το κακοπαιγμένο θέατρο στην Ιθάκη. Είχε επιχειρήσει έναν συμβολισμό που σαφώς θα αναγούλιαζε τον Κωνσταντίνο Καβάφη, αν ζούσε. Γιατί; Για έναν και μόνον απλό λόγο: Η συμπεριφορά του υπήρξε η αποθέωση του ψέματος. Οποιαδήποτε δικαιολογία αδικεί κάθε κοινό νου. Θεραπεύει μόνο όσους εξυπηρετούν προσωπικά συμφέροντα από την ανίερη συγκυβέρνηση. Δηλαδή, μιλάμε για την Ελλάδα των λίγων, των βολεμένων, των αρεστών σε κάθε κυβέρνηση, όχι του συνόλου. Το σύνολο στενάζει, ματώνει, και το μάτωμά του προσχηματικά χρησιμοποιείται για να ρίχνει στάχτη στα μάτια τών αφελών. Ούτως ή άλλως οι εκλογές πλησιάζουν. Η στάχτη θα είναι χρήσιμη.