Δεν θέλω να τα σκέφτομαι…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 26-2-2016

-------------...............----------------------------

Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 οι πέντε – έξη ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να συγκροτήσουν την ενωμένη Ευρώπη είχαν κατά νου την διαμόρφωση του Ανατολικού και Δυτικού μπλοκ και την ανάπτυξη του «Ψυχρού Πολέμου». Ήξεραν πως ήταν ανάγκη να επιζήσουν ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο παντοδύναμους πόλους και αν μπορούσαν ν’ αποκτήσουν και αυτοδύναμη οικονομία, έτσι ώστε τα κράτη τους να μην είναι έρμαια του δολαρίου.

Όλα όσα συζητήθηκαν τότε είχαν άμεση σχέση με την παγκόσμια κατάσταση που περιστρεφόταν από τους άξονες Ρωσία Αμερική. Αυτή η πραγματικότητα συνεχίστηκε για πολλά - πολλά χρόνια με κύριους μοχλούς ανάπτυξης την οικονομία και τους εξοπλισμούς. Ακόμα και όταν η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση χρεοκόπησε ως πολιτικό σύστημα και ως οικονομία, και οι ανάγκες των εξοπλισμών μειώθηκαν η ενωμένη οικονομική πραγματικότητα συνέχισε να εξελίσσεται. Όνειρο ευρωπαϊκό υπήρξε το Ευρώ, το κοινό νόμισμα, πρώτιστα, σε συνδυασμό με την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, υπηρεσιών, προϊόντων. Κοινές αγροτικές πολιτικές, κοινές οικονομικές επιδιώξεις…

Οι ηγέτες της δεκαετίας του ’60, του ’70, του ’80, ίσως και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ούτε που μπορούσαν ν’ ασχοληθούν με το ζήτημα της μετανάστευσης, του φονταμενταλισμού, της ισλαμικής τρομοκρατίας. Το Ισλάμ ήταν ένας κόσμος πίσω από τον κόσμο, ο Φουκουγιάμα διακήρυξε το Τέλος της Ιστορίας, ο Χάντιγκτον χαρακτηρίστηκε αιρετικός για την Σύγκρουση των Πολιτισμών. Τον τελευταίο μάλιστα, και κάποιοι δικοί μας διανοούμενοι (Ζουράρις, Γιανναράς, κ.α.) τον έστησαν στον τοίχο εκδίδοντας μια κομψή συλλογή άρθρων με τα οποία ξιφουλκούσαν εναντίων της άποψής του ότι η νοοτροπία μας ακουμπά περισσότερο στην Ανατολή.

Χρόνια πριν όμως ο Κόνραντ Λόρεντζ στα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας είχε αναφέρει την μετανάστευση από ανατολή προς δύση και από νότο προς βορρά, αλλά ως συνέπεια του υπερπληθυσμού ως συνέπεια της υπεργεννητικότητας λαών της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.

Πια η αλήθεια είναι άλλη. Αυτήν την άλλη αλήθεια δεν μπορούν να κατανοήσουν οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες γιατί δεκαετίες τώρα πρότασσαν την Οικονομία και όχι το Πνεύμα της Ευρώπης. Ακόμα και η μεγάλη επανάσταση που επιχειρήθηκε με τον γαλλικό Μάη του ’68, έμεινε σε κάποιες λεπτομέρειες που αφορούσαν την σεξουαλική συμπεριφορά περισσότερο.

Η δυστυχία να είναι η οικονομία μιας χώρας το βασικό κριτήριο για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και όχι το Πνεύμα και η Παιδεία της έχει αποτέλεσμα την διαφοροποίηση της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού. Όπως και η παλινδρόμησή μας μέσα ή έξω από το ευρώ και η μη εναρμόνισή μας με τα κοινά ευρωπαϊκά διαρθρωτικά μέτρα, οδηγεί πλέον στην άρνηση κάποιων κρατών να δεχτούν ως σύνορα της Ευρώπης τα σύνορα της Ελλάδας. Παράλογη αντίληψη, ωστόσο με δραματικά αποτελέσματα για τη χώρα μας.

Η δεινή πραγματικότητα που βιώνει η χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες δεν είναι τυχαία. Η χλιαρή αντιμετώπιση του μεταναστευτικού για σχεδόν ένα χρόνο με τις αστείες ως και γραφικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών δεν είναι ανεύθυνη για τις ραγδαίες εξελίξεις. Ένας χρόνος δεν είναι λίγος για να σχεδιαστεί και να εφαρμοστεί μια πολιτική λογικής αντιμετώπισης των ροών των προσφύγων και των μεταναστών. Η δημιουργία των κέντρων υποδοχής τις τελευταίες ημέρες απέδειξε πως πολλά μπορούσαν να γίνουν κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου χρόνου και φυσικά όχι κάτω από καθεστώς πίεσης. Γιατί δεν έγιναν; Ας απαντήσει η ταξική συνείδηση των ανθρώπων που ανάλαβαν να αναδείξουν υπερήφανη εξωτερική πολιτική, να σχίσουν μνημόνια, να στείλουν την Μέρκελ στο σπίτι της. Ο τραγέλαφος είναι πως σήμερα εκλιπαρούμε μη και μας γυρίσει την πλάτη της η Μέρκελ και περιοριστεί στο σπίτι της, αφήνοντάς μας έρμαια στις καταστάσεις. Πώς αλλάζουν οι καιροί;

Ανάμεσα σε όλα τα άλλα προσπαθώ να κάνω μια υπόθεση, έτσι για να σταθμίσω τα όρια μεταξύ υποκρισίας και αλήθειας. Αν σήμερα ήταν μια άλλη κυβέρνηση, Ν. Δ. ή ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή τριών τεσσάρων συνασπισμένων κομμάτων και ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση… Αν… Πού θα ήταν η κ. Τασία και ο κ. Καμμένος με τις πολιτικές τους θέσεις; Στα συρματοπλέγματα ποιων κέντρων υποδοχής θα είχαν στρατοπεδεύσει; Ποια θα ήταν η δημόσια κριτική τους για τα ναυάγια, τα πνιγμένα παιδιά, την κατάσταση στην Ειδομένη; Σε ποια κάγκελα θα ήταν σκαρφαλωμένη η κ. Κωνσταντοπούλου; Ποιας ομάδας αλληλέγγυων πολιτών θα ηγούνταν σαν σε εκστρατεία η κ. Ραχήλ;

Σήμερα τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο ανώνυμος πολίτης τρέχει με νερά, σάντουιτς, γάλατα, κονσέρβες. Άσχετα αν κάποιοι πολίτες διαμαρτύρονται για την εγκατάσταση των κέντρων υποδοχής στον τόπο τους. Μπορεί και γι’ αυτό να ευθύνονται οι αρμόδιοι που τρέχουν βιαστικά και απρογραμμάτιστα να καλύψουν την απραξία ολόκληρου χρόνου.

Ίσως αύριο έξω από την πόλη μας να μην περνούν μόνο λεωφορεία με πρόσφυγες, αλλά καραβάνια ολόκληρα, πεζή. Να σέρνουν τα βήματά τους ημιλιπόθυμα παιδιά, νηστικά, διψασμένα. Κάποιοι να φοβούνται και βιαιοπραγίες. Άλλοι να συλλογίζονται το βιος τους. Ομάδες να σπεύδουν να βοηθήσουν και να νιώθουν αναποτελεσματικές…

Δεν θέλω να τα σκέφτομαι. Μάλλον κοντά είναι.

Άγγελος Πετρουλάκης