Να μην γίνει η χώρα κολαστήριο…

Μονολογώντας

Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 4-3-2016

 

Ξημερώνει. Το μαύρο της νύχτας μπλεδίζει και οι δρόμοι υποδέχονται όλο και περισσότερα αυτοκίνητα. Το ρολόι δείχνει 06.15 και τα καφέ της πόλης δίνουν το ένα κυπελάκι πίσω από το άλλο. Καπουτσίνο, εσπρέσο, νες-καφέ. Κάποια τυροπιτάδικα μπαίνουν στον πρωινό χορό της κατανάλωσης και οι φούρνοι βγάζουν τα πρώτα αχνιστά ψωμιά. Τα όνειρα της νύχτας υποχωρούν κι αυτά, ενώ στους διαδρόμους των νοσοκομείων η βάρδια της ημέρας αντικαθιστά τη νυχτερινή, παραλαμβάνοντας πόνους και αγωνίες σιωπηλών ασθενών.

Ένας τηλεοπτικός σταθμός ήδη έχει ξεκινήσει την πρωινή ενημερωτική του εκπομπή. Θ’ ακολουθήσουν και άλλοι, με τις οθόνες μας να γεμίζουν από εικόνες της νύχτας. Πρόσωπα τσαλακωμένα, παιδάκια με τα μάτια τους φορτωμένα έκπληξη, σκηνές, μπόγοι με ρούχα, τραυματισμένες ελπίδες. Οι πρόσφυγες είναι εδώ, εδώ και οι μετανάστες, εδώ και η απόγνωση. Σήμερα η επικαιρότητα δεν περιλαμβάνει πνιγμούς, μόνο μια κραυγαλέα ανικανότητα της κρατικής μηχανής ν’ αντιμετωπίσει τα φαινόμενα. Δεν αποκλείεται όμως, στη διάρκεια της ημέρας, η αγωνιώδης φωνή κάποιου ανταποκριτή να μας ενημερώσει για ένα νέο ναυάγιο με άγνωστο αριθμό πνιγμένων, ανάμεσά τους και παιδιά…

Πάντα η Μεσόγειος ήταν ένας χώρος διασταύρωσης μετακινούμενων πληθυσμών. Οι ισχυρότεροι εισβολείς επιβάλλονταν με το μαχαίρι και τη φωτιά. Η ιστορία όμως δεν διαθέτει γραπτά τεκμήρια για να ξέρουμε πόσους νεκρούς άφησε πίσω της η κάθοδος των Δωριέων. Πόσοι είχαν συρθεί σκλάβοι στα νέα νοικοκυριά της εποχής, πόσες γυναίκες είχαν βιαστεί, πόσοι γέροντες είχαν ξεκοιλιαστεί. Κάποια αιγυπτιακά κείμενα δείχνουν κάρα που τα σέρνουν βόδια, φορτωμένα με γυναίκες και παιδιά ν’ ακολουθούν την πορεία της θάλασσας. Σ’ ένα ανάγλυφο ο Αινείας εγκαταλείπει την Τροία κουβαλώντας τον πατέρα του στους ώμους του. Η προσφυγιά της Τροίας μέσα από την Αινειάδα του Βιργίλιου, επίκαιρη όσο ποτέ.

Και οι μεταναστεύσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Είτε γιατί κάποιοι έψαχναν πλουσιότερη γη, είτε για να ξεφύγουν από τον θάνατο.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ωσάν ανεύθυνος πρόεδρος σχολικού συμβουλίου, σε μια απόπειρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αναρωτιέται με σαρκασμό αν φταίει η κ. Τασία που πλήθηναν τα καραβάνια των προσφύγων τα οποία προκαλούν οι βομβαρδισμοί του Άσαντ. Όχι κ. Τσίπρα. Για τους βομβαρδισμούς δεν φταίει η κ. Τασία. Αλίμονο. Η κ. Τασία, όμως, και οι όμοιοί σου φταίτε γιατί αφήσατε να φύγουν άπρακτοι τόσοι μήνες, φταίτε που δεν οργανώσατε την άμυνά μας απέναντι στη δυστυχία που θα έφερνε – και έφερε – το φαινόμενο. Διαθέτατε άπειρες ώρες για να θεραπεύατε την ταξική σας συνείδηση και ούτε μια για το πώς θα οργανώνατε την χώρα, έτσι ώστε και οι πρόσφυγες να έχουν μια στοιχειώδη στήριξη, αλλά και να μην διαταρασσόταν η ζωή των τοπικών πληθυσμών.

Τι θα γίνονταν αυτές οι χιλιάδες ανθρώπων αν δεν είχαν σπεύσει οι απλοί πολίτες με τις φορτωμένες φαγητά και ρούχα τσάντες τους; Και τώρα προσπαθείτε να ευαισθητοποιήσετε την Ευρώπη και να την πείσετε ότι είναι δικό της το πρόβλημα. Πασχίζοντας να κρατήσετε εν κρυπτώ τα διαδραματιζόμενα στα άθλια κέντρα υποδοχής, αποκλείοντας την πρόσβαση των δημοσιογράφων. Πού ακούστηκε σε μια δημοκρατική χώρα, σήμερα, ν’ απαγορεύεται η είσοδος των Μ.Μ.Ε. στα κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων; Οι αιτιάσεις σας παραπέμπουν στο Γκουαντάναμο και όχι σε καταυλισμούς που δημιουργεί ο ανθρωπισμός μας. 

Εσείς, που αυτοδιαφημιζόσασταν ως υπέρμαχοι της ελευθεροτυπίας. Φαρισαίοι…

Με την Ευρώπη να μην σας εμπιστεύεται την διαχείριση των κονδυλίων της βοήθειας. Οποία ντροπή…

Όμως πέρα απ’ όλα αυτά, ο ένας προβληματισμός προκαλεί άλλον. Σήμερα οι πρόσφυγες στην Ειδομένη υπολογίζονται σε 12.000. Πιθανότατα, με την καθημερινή ροή των αφίξεων γρήγορα να ξεπεράσουν τις 15.000, δηλαδή θα έχουμε να κάνουμε με μια νέα πόλη, πληθυσμιακά ίση με τα Φάρσαλα. Μια πόλη χωρίς δίκτυο αποχέτευσης, χωρίς κέντρο υγείας, χωρίς κατοικίες, με τους κατοίκους να περιμένουν κάποιος να τους σιτίσει, να τους ποτίσει, να τους περιθάλψει. Και όταν η πόλη αυτή φτάσει τους 50.000, ποιος βεβαιώνει ότι η πείνα και οι άλλες ανάγκες δεν οδηγήσουν τους απελπισμένους φυγάδες στις αυλές των σπιτιών της περιοχής και μέσα στα ίδια τα σπίτια; Πώς θ’ αντιδράσουν οι κάτοικοι, πώς θ’ αντιδράσει το κράτος; Αν προκληθεί κάποιο επεισόδιο μεταξύ προσφύγων και κατοίκων, ποιος βεβαιώνει ότι δεν θα είναι αιματηρό και δεν θα το εκμεταλλευτούν οι ανά τον κόσμο εχθροί της χώρας;

Ο πρωθυπουργός δήλωσε στον δημοσιογράφο Χατζηνικολάου πως κανείς δεν περίμενε να αυξηθεί τόσο το κύμα των φυγάδων.

Ψέματα τραγικά. Πολλοί ούρλιαζαν. Δημοσιογράφοι, κοινωνικοί αναλυτές, διεθνολόγοι. Εκείνοι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν. Εκείνοι έγραφαν στα παπούτσια τους τις προβλέψεις και τις κραυγές αγωνίας όσων μιλούσαν και προειδοποιούσαν πως είμαστε ακόμα στην αρχή. Όπως ακόμα γράφουν στα παπούτσια τους αυτούς που προειδοποιούν για την επικείμενη μεταναστευτική έκρηξη από την πλευρά της Αιγύπτου, που δεν θα είναι μόνο των Αιγύπτιων, αλλά και των γειτονικών αφρικανικών κρατών…

Είθε η χώρα να μην γίνει κολαστήριο τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αν και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος γι’ αυτό.

Άγγελος Πετρουλάκης