Η εξαντλημένη Ευρώπη

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην Larissa net την Παρασκευή 5-2-2016)

 --------------------------------------------------------------

            Στις 6 Οκτωβρίου του 1955 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διορίζεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός της χώρας και σχηματίζει κυβέρνηση. Λίγους μήνες αργότερα, στις 29 Φεβρουαρίου του 1956 κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει την κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε. Στις εκλογές της 17ης Μαΐου 1958 αναλαμβάνει και πάλι την πρωθυπουργία της χώρας (μέχρι 20 Σεπτεμβρίου 1961). Και οι επόμενες εκλογές, της 4ης Νοεμβρίου του 1961 τον χρίζουν πρωθυπουργό (μέχρι 19-6-1963).

Τον Ιανουάριο του 1959 ανέρχεται στην προεδρία της Ε' Γαλλικής Δημοκρατίας ο γάλλος στρατηγός Ντε Γκωλ ο οποίος πρεσβεύει σε μια ενωμένη Ευρώπη και αναπτύσσει ισχυρές σχέσεις φιλίας με τον γερμανό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης έχει ήδη γεννηθεί. Το μοιράζονται η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.

Στις 24 Ιουλίου του 1959, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποβάλλει κατόπιν σύντομων διερευνητικών επαφών επίσημη αίτηση συνδέσεως με την ΕΟΚ. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις υπογράφηκε η Συμφωνία Σύνδεσης και η Ελλάδα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο μέλος με την ΕΟΚ, την 1η Νοεμβρίου 1962.

Η Συνθήκη του Σένγκεν υπεγράφη στις 14 Ιουνίου 1985 στην ομώνυμη κωμόπολη Σένγκεν του Λουξεμβούργου ανάμεσα σε πέντε κράτη μέλη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία) και είχε ως στόχο την προοδευτική κατάργηση των ελέγχων στα κοινά σύνορα, την καθιέρωση της ελεύθερης κυκλοφορίας για όλα τα πρόσωπα - υπηκόους των κρατών που υπέγραψαν τη Συμφωνία, καθώς και την αστυνομική και δικαστική συνεργασία. Μεταγενέστερα υπέγραψαν Πρωτόκολλα και Συμφωνίες προσχώρησης η Ιταλία (1990), η Ισπανία και η Πορτογαλία (1991), η Ελλάδα (1992). Ακολούθησαν η Αυστρία (1995) και η Δανία, η Φινλανδία και η Σουηδία (1996).

Η Συνθήκη του Σένγκεν ήταν μια πτυχή του αρχικού ονείρου των μεγάλων ηγετικών προσωπικοτήτων που οραματίστηκαν μια ισχυρή Ενωμένη Ευρώπη, με το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις της εποχής, την Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση. Ουσιαστικά χάραζε και τα όρια μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αλλά και τα σύνορα της Ευρώπης. Ήταν ακόμα οι εποχές που η Ευρώπη δεν αντιμετώπιζε τη μαζική μετανάστευση από την Ανατολή και χαμογελούσε ευδαιμονικά που οι βιομηχανίες της, ιδιαίτερα οι πολεμικές, είχαν βρει γόνιμο έδαφος ανάπτυξης τις αγορές των ασιατικών χωρών.

Ήταν οι εποχές που ο Χάντιγκτον μιλούσε για την σύγκρουση των πολιτισμών και τον ανασχηματισμό της παγκόσμιας τάξης, ο Φουκουγιάμα για το τέλος της ιστορίας και ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι για τα παιγνίδια στη μεγάλη σκακιέρα των εθνικών ανακατατάξεων. Αρκετά χρόνια πριν (1973), ο νομπελίστας Κόνραντ Λόρεντς, καταδεικνύοντας τα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας, μιλούσε για την μαζική μετανάστευση από την Ανατολή προς την Δύση, αλλά με αιτία τον υπερπληθυσμό, που ήδη άρχισε να εμφανίζεται. Ήρθε όμως πιο γρήγορα το όνειρο για ελεύθερη και ασφαλή ζωή, ο φονταμενταλισμός και η πολιτική αστάθεια για να επισπευσθεί, ώστε η Δύση ν’ αντιληφθεί ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες.

Ανάμεσα σε όλα αυτά η Ελλάδα, το φυσικό όριο της Ευρώπης, εντελώς απροετοίμαστη γι’ αυτήν την νέα πραγματικότητα. Εφησυχασμένη η χώρα, παραδομένη στην αυταρέσκεια του μικρόκοσμου των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, στάθηκε ανίκανη να πείσει την Ευρώπη ότι το όραμα της Ένωσης δεν μπορεί να έχει σαν βάση την οικονομία, αλλά άλλες αξίες.

Δυστυχώς όμως, τόσο η ηθικά εξαντλημένη Ευρώπη, όσο και η πολιτικά ασύνετη Ελλάδα επικέντρωσαν τις σχέσεις τους στην οικονομική συνάφεια. Ο πολιτικός άνθρωπος έμεινε εκτός, μαζί του και το όραμα για την Ευρώπη της ευτυχίας. Η αφασιακή δημοκρατία της Ελλάδας συνάντησε την μελαγχολική δημοκρατία της Ευρώπης. Τα ξέγνοιαστα μυκονιάτικα πάρτι συνάντησαν τους μετανάστες που έκαναν ηλιοθεραπεία στην Ομόνοια, πήραν χρώμα από τις κόκκινες γραμμές που χάραζαν οι πολιτικοί ηγέτες μας, ανθοστολίστηκαν υπό τα άσματα του Παντελίδη, που επικάλυψαν την υπολειτουργία των νοσοκομείων. Πώς να συνεννοηθεί ο Σόιμπλε των επιχειρηματιών με τον Σκουρλέτη της ταξικής συνείδησης;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε κάνει λόγο για μια ευρωπαϊκή γενεά «που απαλλαγμένη από υπολείμματα ιστορικών αναστολών και εθνικιστικών προκαταλήψεων, και γαλουχημένη με το σύγχρονο πνεύμα της οικουμενικότερης θεωρήσεως του κόσμου ημπορεί να δώσει στην Ευρώπη πολιτική και πνευματική ηγεσία» θα ήταν ικανή να χειραγωγήσει την αγωνιώδη αναζήτηση του καινούργιου. Δυστυχώς οι διάδοχοι της πολιτικής σκέψης του Κωνσταντίνου Καραμανλή θα μείνουν στην ιστορία είτε με το «Τσοβόλα δώστα όλα», είτε με την ψεύτικη άνοιξη του Χρηματιστηρίου, είτε με τις ευλογίες του Εφραίμ και τις νοστιμιές του Μπαϊρακτάρη, είτε με το πιστόλι και το Καστελόριζο, είτε με τα Ζάππεια και κάποιον κύριο Παπασταύρου που ήταν λέει σύμβουλος του κουρασμένου πρωθυπουργού, είτε με τα νταούλια και τα σχισμένα μνημόνια του νυν πρωθυπουργού, που με τη σειρά του ευλογεί τα ζεϊμπέκικα της κ. Γεροβασίλη η οποία αναρωτιέται δημόσια αν έχει το δικαίωμα ως άνθρωπος να διασκεδάσει. Όχι κ. Γεροβασίλη, δεν έχετε το δικαίωμα αυτό. Στεγνώστε πρώτα την ψυχή σας για να χαμογελάσει αυτός ο λαός και ύστερα χορέψτε όσο θέλετε.

Δυστυχώς η εξαντλημένη Ευρώπη πιστεύει πως αν πιει το αίμα της Ελλάδας θα ανακάμψει η ίδια. Κι εμείς δεν έχουμε ούτε έναν λόγο-όπλο για να της πούμε ότι είτε πιει το αίμα μας, είτε όχι, με την οικονομική στρατηγική του Σόιμπλε μόνο την αυτοκαταστροφή της θα επιτύχει.

Άγγελος Πετρουλάκης