Breaking News

Τα εγκλήματα μένουν εγκλήματα…



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
--------------------
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Το βράδυ της Τρίτης, στην αίθουσα του ΟΥΗΛ, απουσία κάθε ‘‘επίσημου’’ παρουσιάστηκε το βιβλίο των Κουρέτα – Μαμαλάκη που έχει τον ευρηματικό τίτλος «Τρώμε και ομορφαίνουμε». Ο τίτλος δεν εκφράζει απόλυτα το περιεχόμενο του βιβλίου, που είναι μια καθαρή προσπάθεια προώθησης μοναδικών ελληνικών προϊόντων στη θέση (ας μην πω ‘‘θρόνο’’) που πρέπει να έχουν στη ζωή μας∙ όχι απλά στη διατροφή μας.

Απόντες από την εκδήλωση και άλλοι, που τα συμφέροντά τους τα υπερασπίζονται με σθένος και επιστημονικά τεκμήρια οι δυο συγγραφείς: Τυροκόμοι, ελαιοπαραγωγοί, οινοποιοί, αμυγδαλοκαλλιεργητές και ασχολούμενοι με το εμπόριο αμυγδάλων…
Μια εξαιρετική τοπική παραγωγή...

Το συγκεκριμένο βιβλίο, δίκαια, αποτελεί μια κραυγαλέα προπαγάνδα για ανάδειξη κάποιων προϊόντων (αμύγδαλα, προϊόντα τρυρογάλακτος, ελιές – λάδι, κρασί κ.ά.) ως βασικών για την υγεία μας, με μεγάλη διαφορά από άλλα εισαγόμενα. Με απλές κουβέντες: Τα προβάλει ως πρωταθλητές στη διατροφική αλυσίδα. Παράλληλα δείχνει την ανεπάρκεια των πολιτικών που έχουν ασχοληθεί με τη γεωργική ανάπτυξη της Ελλάδας. Κι έτσι είναι: Τα προϊόντα είναι ανεκτίμητης αξίας, ενώ εκείνοι που διαχειρίστηκαν τη γεωργία στη χώρα μας, καραγκιόζηδες. Δηλαδή οι Κουρέτας – Μαμαλάκης κάνουν αυτό που όφειλαν να κάνουν και δεν έκαναν οι καραγκιόζηδες, που επί σειρά ετών είχαν την ευθύνη της αγροτικής και όχι μόνο ανάπτυξης.
Επί σειρά ετών, αυτοί που είχαν την ευθύνη τής αγροτικής ανάπτυξης, έστελναν στους αγρότες το μήνυμα πως ανάπτυξη ήταν οι επιδοτήσεις. Λίγη ανησυχία, πολλές κομπίνες, εύκολα χρήματα. Τα προϊόντα, ως ποιότητα, ως χρησιμότητα, ως μοχλός εξέλιξης έμπαιναν πάντα σε δεύτερη μοίρα. Η μοναδικότητα της ελληνικής γης ήταν απλά σχήμα λόγου.
Το ότι το ελληνικό μήλο είναι ένα εξαιρετικό μήλο, γιατί το κλίμα τού Πηλίου τού χαρίζει μια μοναδική νοστιμιά, και θα μπορούσε ν’ αποτελέσει, μαζί με το ροδάκινο και άλλα φρούτα, ισχυρή εξαγωγική μονάδα, ήταν κάτι που δεν απασχολούσε σοβαρά τους φωστήρες τής πολιτικής των ελληνικών εξαγωγών. Προχειρότητες και γραφειοκρατικά κωλύματα.
Το ότι το ελληνικό λάδι υπερέχει σε παγκόσμια κλίμακα και ήταν ένας ακόμα ξεχασμένος και παραμελημένος παράγοντας…
Το ότι η ελληνική σταφίδα είχε ακόμα χειρότερη αντιμετώπιση.
Το ότι η φέτα, το ανθότυρο, η μυζήθρα, το μανούρι είναι απείρως πιο νόστιμα τυριά, αλλά και μοναδικά.
Το αμύγδαλο… Ένας καρπός χαρισματικός! Ιδιαίτερα τ’ αμύγδαλα της περιοχής μας με τ’ ασυναγώνιστα ποιοτικά προτερήματα.
Αντί αυτών, τ’ αμφιβόλου ποιότητας εισαγόμενα. Μέχρι και σκόρδα εισαγωγής. Έλεος…
Το περσινό καλοκαίρι στην πίσω πόρτα μεγάλου σούπερ μάρκετ νταλίκα – ψυγείο ξεφόρτωνε εκατοντάδες χαρτοκιβώτια με ντομάτες Βελγίου. Κατακόκκινες, ολοστρόγγυλες.
Στη Μεσσηνία πουλούσαν λεμόνια Αργεντινής. Όλα καλά. Όλα;
Σήμερα, που όλοι αναζητούν διέξοδο από την κρίση, η εκμετάλλευση αυτών των προϊόντων είναι σίγουρα ένας από τους εκπληκτικούς δρόμους αντίδρασης στον μαρασμό του εθνικού πλούτου. Αρκεί το κράτος να φανεί φιλόστοργο στους ανήσυχους Έλληνες.
Έχουμε την πλέον ευλογημένη γη. Η Νάουσα, η Νεμέα, η Σαντορίνη, η Κρήτη και πολλές ακόμα περιοχές της χώρας μας δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με τη κοιλάδα του Λίγηρα, ούτε με το Μπορντώ σε κλίμα. Λείπει η παιδεία, η τεχνογνωσία, η κρατική στοργή. Λείπει η συνδρομή τής πολιτείας προς τους αμπελουργούς – οινοποιούς, αυτό το κάτι, που μπορεί να απογειώσει το ελληνικό κρασί και να το κάνει περιώνυμο στις ξένες αγορές.
Για όλα αυτά, και για άλλα πολλά, μιλούν στο βιβλίο τους ο Κουρέτας με τον Μαμαλάκη. Ο Κουρέτας αποδεικνύει επιστημονικά, με βάση τις έρευνες στο εργαστήριο, τα προτερήματα – πλεονεκτήματά τους και ο Μαμαλάκης μάς μιλά για το πόσο εύκολα και γόνιμα μπορούν όλα αυτά να μπουν στη διατροφή μας, αρκεί να υπάρχει μια στοιχειώδης παιδεία από την ελληνική οικογένεια.
Εδώ έρχονται να μπουν και κάποιοι άλλοι παράγοντες∙ η ελαφρότητα του γρήγορου και του εύκολου∙ η χωρίς σοφία μετάλλαξη των διατροφικών μας συνηθειών. Δεν είναι εύκολο πράγμα να ξαναγυρίσουμε στην κατσαρόλα, στο καθαρό και φροντισμένο φαγητό, στο ξαναμάζεμα της οικογένειας γύρω από ένα τραπέζι. Πιο βολικό είναι το έτοιμο φαγητό, το τυποποιημένο, αυτό που δεν απαιτεί να καθαρίσει κανείς κρεμμύδια και σκόρδα… Δεν γίνεται με νύχια – καλλιτεχνήματα να καθαρίσεις σκόρδα. Και πιο βολικό είναι να τρώει ο καθένας όταν πεινάει… Άλλωστε εκείνη η εικόνα των παλιών αναγνωστικών με την οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει, πια. Και το τραπεζομάντιλο αναχρονιστική συνήθεια. Εδώ που τα λέμε έχει και την ταλαιπωρία του, πλυντήριο, σιδέρωμα…
Πάνε παντού, με την ελαφρότητα του εύκολου...

Σε κάποια χρόνια, τα νέα - σήμερα - παιδιά, ίσως δεν ξεχωρίζουν τον άνηθο από τον μαϊντανό, τον γαύρο από τη σαρδέλα. Άλλωστε σε μια γλώσσα που κωδικοποιείται πια σε 200 – 300 λέξεις, το κότσι, η σπάλα, ο τραχανάς μάλλον θα είναι λέξεις που θα χρειάζονται μετάφραση.
Η ελληνική γεύση, είναι μια ολότητα, είναι ένας ολοκληρωμένος κόσμος, μεστός, γόνιμος, ελκυστικός. Αν χαθεί, ευθύνη θα έχουμε όλοι μας, επίσης τα δεινά θα τα πληρώσουμε όλοι μας. Αν σωθεί το κέρδος θα είναι όλων μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια