Η Ευρώπη ανυπεράσπιστη αλάνα...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε, σήμερα στην έντυπη Larissa net)
---------------------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η Ευρώπη ανυπεράσπιστη αλάνα. Φυσικό κι επόμενο. Πάντα ανοιχτή στις ιδέες, τα κινήματα, τον διάλογο∙ τουλάχιστον από τον Διαφωτισμό και μετά, βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη απειλή ύστερα από τον Χίτλερ.

Πιθανότατα, η αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών να ήταν η πρώτη αιτία, λίγο μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Ήθελε παραγωγή, ήθελε προϊόντα, ήθελε ευμάρεια με χαμηλό κόστος. Τα πέτυχε ανοίγοντας τις πόρτες της σε μετανάστες.

Μετά θέλησε αγορές. Το μεταξύ τών χωρών της εμπόριο, δεν ήταν αρκετό για ν’ αυξήσει τον πλούτο. Και αγορές υπήρχαν εκτός Ευρώπης. Ιδιαίτερα για όπλα.

Τα όπλα είναι απαραίτητα στους πολέμους. Και χώρες όπου ο πόλεμος καλλιεργείται εύκολα, είναι εκείνες που δεν έχουν λύσει τα προβλήματα εξουσίας. Ποιος κυβερνά ποιον, ποιος είναι ισχυρότερος από ποιον…

Στην Ευρώπη το πρόβλημα αυτό είχε λυθεί με την εφαρμογή των δημοκρατικών διαδικασιών. Με αρχή την Αγγλία του 16^ου αιώνα πέρασε και στις άλλες χώρες, με πρώτη τη Γαλλία. Και στην Αμερική βεβαίως…

Στον άλλο κόσμο, τον χαρακτηριζόμενο ως Τρίτο ή και στις χώρες όπου οι θρησκείες κατείχαν (κατέχουν) μεγάλο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η Δημοκρατία ήταν (είναι) ανεπιθύμητη, γιατί προϋποθέτει τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι εμπόλεμοι Θεοί δεν αγαπούν τον διάλογο. Δεν βλέπουν με συμπάθεια την προσέγγιση του ανθρώπου με τη φύση. 

Ακόμα και ο έρωτας τελεί υπό απαγόρευση∙ ξέρουν ότι ο έρωτας προϋποθέτει ελευθερία. Για τούτο και το σώμα τής γυναίκας το εκμηδενίζουν∙ δεν του παραχωρούν το δικαίωμα να εμφανίζεται δημόσια, το σκεπάζουν με μαντίλες και ποδήρη ράσα. Ή, καταδιώκουν την ομοφυλοφιλία, ενώ οι άντρες, ιστορικά, είναι λάτρεις του σοδομισμού.

Την Ευρώπη δεν τη συνέτισε η Ιστορία, ούτε η μελέτη της εξέλιξης των σεξουαλικών ηθών∙ πολύ περισσότερο το ξεκαθάρισμα των σχέσεών της με τις θεοκρατικές αντιλήψεις. Ήταν γόνιμο το έδαφος για την ανάπτυξη κάθε κινήματος.

Ικανοποιημένος ο Ευρωπαίος από το σύστημα υγείας που εφάρμοσε, από την ασφαλιστική εξασφάλιση των γηρατειών του, από την αξιοποίηση της ιστορικής, καλλιτεχνικής, πνευματικής του κληρονομιάς, δήλωνε πως δεν έχει πρόβλημα αν στις γειτονιές του στοιβάζονταν μετανάστες που ίσως να τον φθονούσαν για την ευημερία του, αλλά και τα ήθη του.

Και;

Το Παρίσι ήταν πάντα ανοιχτό στις νέες ιδέες. Είχε τη βαρύτατη κληρονομιά του Ντεκάρτ, του Ρουσσό, του Μοντεσκιέ, του Ντιντερό, του Βολταίρου (και άλλων) στα θησαυροφυλάκιά του. Σ’ αυτούς πάνω είχαν πατήσει και προχωρήσει άλλοι πολλοί, Μπερξόν, Ντιρκέμ, Σαρτρ, Λεβί-Στρος, Μισέλ Φουκό…

Το Βερολίνο είχε να καυχηθεί για έναν Γκαίτε, έναν Καντ, έναν Φίχτε, έναν Χέγκελ, έναν Σέλινγκ, έναν Χάιντεγκερ, έναν Γιάσπερς (και άλλους) και βέβαια για τον πολύ Χάμπερμας.

Το Λονδίνο τις θεωρήσεις του Τόμας Χομπς, του Ντέιβιντ Χιουμ, του Τζον Λοκ, του Τζέρεμι Μπένθαμ, του Ράσελ, του Μπράντλι, του Μουρ (και άλλων).

Οι πρωτεύουσες των Σκανδιναβικών χωρών είχαν περιορίσει την κρατική αυθαιρεσία στο ελάχιστο.

Εκείνο που δεν είχαν υπολογίσει οι βόρειο-κεντρικο – Ευρωπαίοι ήταν ο εμπόλεμος Θεός του Ισλάμ. Παρότι, στο παρελθόν, είχε απειλήσει, ουσιαστικά, την επιθυμία τής Ευρώπης να υπάρχει ανεξάρτητα των Θεών.

 Πρώτα με τους Μαυριτανούς Άραβες στην Ιβηρική χερσόνησο. Τότε (732) ο Κάρολος Μαρτέλος στη μάχη μεταξύ της Τουρς και του Πουατιέ, σταμάτησε την επέλαση του Ισλάμ στην Ευρώπη. Χρειάστηκαν όμως 781 χρόνια για να τους διώξουν από την Ευρώπη (711 – 1492).

Ύστερα με τους Οθωμανούς στην Κωνσταντινούπολη, τον ελλαδικό χώρο, τα Βαλκάνια.

Τους σταμάτησαν στη Βιέννη (14 Ιουλίου - 12 Σεπτεμβρίου 1683), ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να τους σταματήσουν διακόσια ή και τριακόσια χρόνια πριν. Τότε, όμως, οι δυο κυριότεροι εκπρόσωποι του Χριστιανισμού (Πάπας – Πατριάρχης), δεν μπορούσαν να σκεφτούν «ευρωπαϊκά», ούτε καν «χριαστιανικά». Δικαιολογημένα; Ανάλογα από ποιο και με ποιο πρίσμα βλέπει κανείς την Ιστορία. Και η Ιστορία γράφεται κάθε φορά με νωπό μελάνι. Που σημαίνει πως είναι φρόνιμο να τη βλέπουμε με τα μάτια τα τότε.

Τώρα η Ευρώπη αρχίζει να ζει τον Τρόμο, χωρίς δυστυχώς να τον κατανοεί. Για να τον κατανοήσει θα πρέπει να συμβούν πολλά δυσάρεστα. Και τότε θα είναι αργά να τον περιορίσουν∙ αν και ήδη μπορεί να είναι αργά. Ίσως και να έχει χτίσει της άμυνές της με χάρτινα οχυρωματικά έργα.

Όταν η Ευρώπη θ’ αντιληφθεί ότι τα σύνορά της είναι το Αιγαίο, η Μεσόγειος, θα είναι αργά. Δεν έχει διδαχτεί από την αγγλική πολιτική, εκείνη που αποφάσισε τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στο υπογάστριο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Βέβαια και η αγγλική πολιτική δεν ξέφυγε από το λάθος να εμπιστευθεί το οικονομικό σκέλος στους τραπεζίτες. Ένα λάθος που επαναλαμβάνει η σημερινή Ευρώπη που διοικείται από περισσότερους λογιστές κι ελάχιστους οραματιστές.

Από την άλλη πλευρά, οι δικοί μας ηγέτες, πλην ελαχίστων, δεν έπεισαν την Ευρώπη πως επιθυμούν ένα κράτος χωρίς «μπαξίσια» και λαμογιές. Με αποκορύφωμα τη σημερινή ασυνάρτητη φασιστική εξουσία, που απλώνεται πάνω σε μια έρημη χώρα με τον πρωθυπουργό της – τελείως ανιστόρητο – να καυχιέται για τα συσσίτια ελεημοσύνης και όχι για την ανάπτυξη.

Καλό Πάσχα…