Breaking News

Στην χώρα της γελοιότητας και του μεγαλείου…



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
 (Δημοσιεύθηκε στις 15 - 7- 2016 στην έντυπη Larissa net)
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

 Το ταξίδι για την Πελοπόννησο αποτελεί πλέον μια άνετη και απολαυστική οδηγική εμπειρία. Εκεί που κάποτε ήξερες μόνο πότε θα ξεκινούσες, πλέον σε λίγες ώρες βρίσκεσαι στον προορισμό σου, χωρίς τον ελάχιστο κίνδυνο αφού μια συνεχής νησίδα ασφαλείας σε χωρίζει από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Γέφυρες, σήραγγες, δυο ή τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά ρεύμα, άνετοι χώροι στάθμευσης με πεντακάθαρα αποχωρητήρια. Η Ελλάδα του 2016 δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα των προηγούμενων δεκαετιών. Και βέβαια αυτό αποτελεί μια κάποια απάντηση στο «τι έγινε τα περασμένα χρόνια;» Πολλά έγιναν. Είθε να γίνουν ακόμα περισσότερα…
Βέβαια θα μπορούσαν να γίνουν πολλαπλάσια. Το ξέρουμε. Κάποιες από τις κακοδαιμονίες μας αναπτύσσονται παράλληλα με τα δημόσια έργα. Ενίοτε έρχονται στο φως σκάνδαλα διαπλοκών. Πρόσφατα άλλωστε τα αρμόδια όργανα της Ευρώπης εξέφρασαν υπόνοιες για την ύπαρξη καρτέλ, που διογκώνουν το κόστος. Δεν είναι υπερβολές. Οι Ευρωπαίοι ξέρουν την αλήθεια, ξέρουν την πραγματικότητα. Όπως κι εμείς ξέρουμε από πού αντλούνται τα κονδύλια. Παντού υπάρχει η σφραγίδα της Ευρώπης, αυτής της… κακής Ευρώπης, που κατά τους λαλίστατους αριστεριστές μάς πίνει το αίμα. Μόνο που το αίμα το πίνουν χρόνια τώρα και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, που μοναδικό τους επάγγελμα είναι το πανώ και η διαμαρτυρία, αλλά και οι επαγγελματίες ληστές που σαν οικονομικοί παράγοντες του τόπου πλούτισαν σε βάρος όλων μας, σε βάρος της Ευρώπης, σε βάρος μιας Ελλάδας που της άξιζε καλύτερη τύχη και πιο ελπιδοφόρο μέλλον..
Έχουν γίνει, λοιπόν, πολλά. Ίσως τα πολλά, βέβαια, να είναι ελάχιστα σ’ αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν με χρηστή διοίκηση. Αν οι μεγαλοκαρχαρίες είχαν εκτοπιστεί από τότε που η χώρα ξέμπλεξε με τους πολέμους και το αίμα. Δεν έγινε όμως έτσι. Οι νόμοι δεν λειτούργησαν. Κάποια παραθυράκια έγιναν μπαλκονόπορτες απ’ τις οποίες μπαινόβγαιναν οι επιτήδειοι. Πολιτικά και οικονομικά παιγνίδια με ανταλλάγματα ασύλληπτα για μια χώρα που κατέφευγε στην μετανάστευση προκειμένου να ζήσει. Στα σαλόνια μιας απρόσβλητης από τον νόμο κοινωνίας εξανεμιζόταν ο σκονισμένος ιδρώτας του αγρότη ή το μεροκάματο του τρόμου του ναύτη. Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα προχωρούσε. Παρά τους κηφήνες, παρά τους ληστές της. Παρά τους ανεκδιήγητους πολιτικούς.
Κάπου στο «Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν» ο Μ. Καραγάτσης γράφει (τελική μορφή του 1955): «Έρχονται τουλάχιστον πέντε υπουργοί Γεωργίας το χρόνο(σ.σ.: στην Γεωργική Σχολή της Λάρισας)… Δεν έχουν ιδέα το παραμικρό. Κάποτε ένας τους μας ρώτησε αν ο καπνός είναι δέντρο, σαν τις ροδακινιές και τις αχλαδιές… Απομένουν κατάπληχτοι από θαυμασμό μπροστά στα πιο κοινά πράματα. Ιδίως το χοιροστάσιο τους κάνει την πιο μεγάλη εντύπωση, ίσως γιατί τους θυμίζει το πολιτικό τους περιβάλλον…»

Εξήντα χρόνια μετά πόσοι διαφωνούν με τον χαρακτηρισμό που έμμεσα καταθέτει ο Μ. Καραγάτσης για το πολιτικό περιβάλλον;
Οι σκέψεις αυτές γεννήθηκαν καθώς ένιωθα μιαν ευφορία διατρέχοντας το πέταλο του Μαλιακού και αίφνης από τις ειδήσεις του ραδιοφώνου «έβγαινε στον αέρα» η νέα εμπλοκή στην δίκη της SIEMENS. Αν είναι δυνατόν!!!
Δέκα χρόνια για μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο, δέκα χρόνια για μια υπόθεση που δικαιούται να ξέρει ο Έλληνας πολίτης. Στα δέκα αυτά χρόνια τίποτα δεν εμπόδισε τους κατηγορούμενους να ζουν κατά πώς εκείνοι επιθυμούσαν. Και τότε θυμήθηκα εκείνο το ανεπανάληπτο του Καραϊσκάκη για τα γεννητικά του όργανα. Κάπως έτσι φοβούμαι θα σκέφτονται και οι κατηγορούμενοι της υπόθεσης, ξέροντας πως έχουν απέναντί τους ένα άνευρο δημόσιο και μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης που βαλτώνουν στα αυτονόητα.
Δέκα εννιά μήνες διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ που ούρλιαζε για την SIEMENS, δυο χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά, δυο χρόνια διακυβέρνησης Παπανδρέου, υπηρεσιακές κυβερνήσεις Παπαδήμου – Πικραμένου, κυβέρνηση Καραμανλή…
Ένα τεράστιο «γιατί» έρχεται να προστεθεί στα τόσα άλλα «γιατί» που ροκανίζουν αυτήν την πατρίδα. Ο πολίτης εκλαμβάνει αυτά τα «γιατί» ως εμπαιγμό και οι όποιες αιτιάσεις φαντάζουν ωχρές και ψεύτικες στα μάτια του. Ο πολίτης που ζει καθημερινά το δικό του δράμα, απαιτεί όχι μόνο απαντήσεις, αλλά και αποτελεσματικότητα. Απαιτεί τα κλεμμένα πίσω, απαιτεί να πληρώσουν όλοι, απαιτεί την πλήρη εξυγίανση. Δεν γίνεται να πονούν συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Ξαναγυρίζω στον φίλτατό μου Καραγάτση και στον Λιάπκιν του. Είναι ο αυτοεξόριστος Ρώσος στρατηγός Αρκάνωφ που αναρωτιέται και λέει: «Είναι της μοίρας του ρωσικού λαού να κυβερνιέται από τα βιολογικά κατακάθια του; ή το καλοκάθισμα στην κυβέρνηση διαφθείρει και τον πιο ηθικό Ρώσο;» Διστάζω να αναρωτηθώ τα όμοια αντικαθιστώντας τις λέξεις «ρωσικού λαού» και «Ρώσο» με τις «ελληνικού λαού» και «Έλληνα»…
Καλό Σαββατοκύριακο…

Δεν υπάρχουν σχόλια