Στο Οίτυλο της μακρινής, ωστόσο μοναδικής Μάνης...

Αποδράσεις

 Κάπου εκεί στις φωλιές των πειρατών του Αιγαίου

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Οι τόποι συνοδεύονται από την ιστορία τους, όπως και οι άνθρωποι, άλλωστε, που τη χτίζουν μέρα τη μέρα. Κάποιοι τόποι, όμως, σέρνουν ιστορίες ιδιαίτερα βαριές, μνήμες ασήκωτες και θέλεις δε θέλεις σου μιλούν με μιαν αφηγηματική ιδιαίτερα συγκλονιστική.

Το Οίτυλο της Μάνης ανήκει σ’ αυτούς τους τόπους. Περιοχή ιδιαίτερα σημαδεμένη από τη φύση που της χάρισε μιαν ασυμβίβαστη θάλασσα, εκπληκτικού κάλλους βραχοσπηλιές, όπου κατέφευγαν οι πειρατές του Αιγαίου και ένα βουνό όπου η πέτρα του σχηματίζει ανάγλυφα έργα τέχνης τρομακτικής όψης. Θα έλεγε κανείς πως το Οίτυλο στη Μάνη ανήκει στους τόπους που προορίζονται να μένουν στις μνήμες των ανθρώπων ανεξίτηλα. 

Αναφερόμενοι στο Οίτυλο δηλώνουμε μια περιοχή που περιλαμβάνει το ορεινό Οίτυλο, το παράλιο και το διπλανό, επίσης παράλιο οικισμό Καραβοστάσι. Μια περιοχή αναπτυγμένη τουριστικά, που ωστόσο διατηρεί το χρώμα της Μάνης, είτε στις οικιστικές παρεμβάσεις, είτε στην παράδοση που εκφράζεται από τις γεύσεις των φαγητών και τις ανθρώπινες συμπεριφορές.

Με έδρα το Οίτυλο, στο οποίο φτάνει κανείς μέσω Τρίπολης, Σπάρτης, Γυθείου και Αρεόπολης, μια διαδρομή που απαιτεί ταξίδι περίπου επτά ωρών, μπορεί ο επισκέπτης να γνωρίσει ολόκληρη τη Μάνη, αρχίζοντας από τα μοναδικά στον κόσμο Σπήλαια του Διρού και …μη τελειώνοντας, μια και η Μάνη, είτε αναφέρεται κανείς στην ορεινή, με τα κάστρα της Κελεφά και της Ζαρνάτας, αλλά και τα εντυπωσιακά πυργόσπιτα - καστρόπυργους, είτε στην παραλιακή, που ακολουθώντας κάποιος το δρόμο για τη μοναδική Βάθεια, το κάποτε παρθένο Πόρτο Κάγιο, τελευταίο σταθμό των αποδημητικών πουλιών σαν φεύγουν για την Αφρική, φτάνει στο Ταίναρο, το ακρωτήρι με την τόση ομορφιά και τους τόσους θρύλους.

Ιδιαίτερα άγριο τοπίο, με την πέτρα να κυριαρχεί και με τα εντυπωσιακά πυργόσπιτα, άλλοτε συγκεντρωμένα σε πολύπυργους, όπως στην Κοίτα, την Οχιά, τη Λάγια, τη Βάθεια, άλλοτε διάσπαρτα και απομονωμένα σε κορυφές λόφων να μοιάζουν με βιγλάτορες και άλλοτε καρφωμένοι σε πέτρινους βράχους δίπλα στη θάλασσα σε σχέση αντιπαλότητας με τα οργισμένα κύματα του χειμώνα ή ερωτικής στις ώρες της γαλήνης. Οι πύργοι της Μάνης, σύμβολο καθαρά κι εγωιστικά αρσενικής υπεροχής, θα τολμούσε να πει κανείς πως εκφράζουν πλήρως τον πατριαρχικό χαρακτήρα του Μανιάτη, χαρακτήρα ασυμβίβαστο, λιγομίλητο, αλλά ευθύτατο και εύθικτο συνάμα.

Η Μάνη δεν είναι μια περιοχή που απλά και μόνο προσφέρεται για περιήγηση, αλλά ένας τόπος που απαιτεί σεβασμό στην αντιμετώπιση της όποιας πέτρας και της όποιας φραγκοσυκιάς βρεθεί στο δρόμο σου. Είναι τόπος με συγκλονιστική αφηγηματική, που μιλά την πλέον σκληρή γλώσσα της σιωπής και μ’ αυτή σε ξεναγεί από τους βαθιά αρχαίους χρόνους μέχρι τους σημερινούς, καταδείχνοντάς σου μια Ελλάδα που μπορεί να υπάρξει έστω μόνο σε πέτρες και σε βραχοσπηλιές.