Το όνομά του: Σαΐτης, Ελευθέριος Σαΐτης!

Λαρισαίοι…

Το όνομά του:

Σαΐτης, Ελευθέριος Σαΐτης!

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Κλείνω τα μάτια στην ελεεινή καθημερινότητα που μας κυκλώνει, με τη βία, με τον τρόμο στα σύνορα της χώρας, με την αηδία από τα καμώματα των πολιτικών μασκαράδων.

Επιστρέφω στην αίθουσα του Ωδείου της πόλης μας, εκεί όπου, πριν δέκα μέρες, υποκλίθηκα στην γενναιοδωρία και τη σοφία δυο ανδρών. Δυο ευπατρίδες της πόλης μας…

Ελευθέριος Σαΐτης και Νικόλαος Παπαθεοδώρου.

Για τον δεύτερο έχω γράψει πολλές φορές και συχνά, στα κείμενά μου, προτείνω να δοθεί το όνομά του σε κάποιον από τους κεντρικούς δρόμους τής πόλης.

Το ιστορικό του έργο τεράστιο. Η συνεισφορά του στη συλλογή ιστορικών στοιχείων και κειμηλίων της πόλης ανυπολόγιστη. Χιλιάδες οι καταγραφές του, έργο πολλών ζωών και όχι μιας.

Την επιστημονική του βιβλιοθήκη ήδη τη χάρισε στην Ιατρική Σχολή.

Σεμνός και αθόρυβος. Περπατά στους πεζόδρομους μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του. Στους ώμους του σηκώνει μια ιστορία χιλιάδων ετών, την ιστορία τής Λάρισας. Η πατριδογνωσία προσωποποιημένη…

Για τον πρώτο δεν έχω γράψει κάτι ελάχιστες αναφορές για την επιχειρηματική του δραστηριοποίηση, πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν διηύθυνα τις «Θεσσαλικές Επιλογές».

Χρέος μου να γράψω.

Είναι αυτός που γενναία χρηματοδότησε την έκδοση του σημαντικότατου τόμου «Ιχνηλατώντας την παλιά Λάρισα – Β΄», του Νικόλαου Παπαθεοδώρου, πολύτιμη συλλογή κειμένων τού γιατρού για γεγονότα και πρόσωπα που πέρασαν από την πόλη μας.

Ο ευγενικός κύριος Λευτέρης, πάντα λιγομίλητος, πάντα σεμνός. Με κατανόηση για τους ανθρώπους. Μέγας μαχητής στις παραγωγικές δραστηριότητές του.

Στην αρχή τού τόμου, συναντώ ένα του σημείωμα. Απλό, όμως βαρύ σε συναίσθημα.

«Γεννήθηκα το 1941 στο Καλοχώρι (Τόιβασι) Συκουρίου – Λάρισας…

»Η πρώτη μου επαφή με τη Λάρισα ήταν το 1948, όταν κατεβήκαμε με τη μητέρα μου Φραγκίτσα, με το γαϊδουράκι, αυτή καβάλα στο σαμάρι κι εγώ μικρός στα καπούλια, να επισκεφθούμε τις αδελφές μου που ήταν για ασφάλεια στην πόλη κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Μέναμε σε μια καλύβα τότε, κοντά στα Σφαγεία, στους Άγιους Σαράντα…

»Η μητέρα μου Φραγκίτσα (το γένος Μουρτζήλα), ήταν σπάνιος άνθρωπος, δοτική, εργατική, φιλότιμη, συμπονετική, με αλτρουισμό και με πολύ ανεπτυγμένες συναισθηματικές ευαισθησίες, αξίες και στάση ζωής. Στην περίοδο της κατοχής το 1941, μοίρασε κρυφά από τον πατέρα μου, μισή αποθήκη σιτάρι στους έχοντες ανάγκη συγχωριανούς.

»Στην Α΄ τάξη του Δημοτικού πήγα στους Άγιους Σαράντα στη Λάρισα. Στη Β΄ τάξη στο 6^ο Δημοτικό της. Συσσίτιο στους Άγ. Σαράντα. Όλες αυτές οι εικόνες σε εκείνη την τρυφερή ηλικία, όπου διαμορφώνεται ο χαρακτήρας των ανθρώπων, και σε συνδυασμό με το ευαίσθητο και συναισθηματικό κληρονομικό της μητέρας μου, συντέλεσαν να είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον γενέθλιο τόπο μου και την ευρύτερη περιοχή της Λάρισας.

»Πάντα μ’ ενδιέφερε η ιστορία γενικότερα, αλλά ειδικότερα του τόπου μας. Τυγχάνοντας τακτικός αναγνώστης τού τοπικού ημερήσιου τύπου, παρά τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, με πολύ ενδιαφέρον διαβάζω τα άρθρα του ιατρού – ιστορικού ερευνητή Νικολάου Παπαθεοδώρου γύρω από την ιστορία (και τα πρόσωπα) της πόλης της Λάρισας. Εντύπωση μου προξένησε το ενδιαφέρον του και η αγάπη για την πόλη, σε κείμενα που έδειχναν άνθρωπο που κουβαλάει μεγάλο ψυχικό και πνευματικό πλούτο. Δεν τον γνώριζα, αλλά βασισμένος καθαρά στο  επιχειρηματικό και συναισθηματικό μου ένστικτο ότι πρόκειται περί πολύ ενδιαφέροντος πολίτη, πήρα την πρωτοβουλία να του τηλεφωνήσω για να γνωριστούμε από κοντά.

……………………………….

»Ο κ. Παπαθεοδώρου σε μια συνάντησή μας μου ανέφερε την προοπτική έκδοσης του παρόντος πονήματος και των τυχόν οικονομικών δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε. Χωρίς δεύτερη σκέψη τού είπα, ‘‘προχωρήστε και μην ανησυχείτε’’, πιστεύοντας έτσι ότι σαν πολίτης της Λάρισας μπορούσα να συμβάλω με ένα λιθαράκι, ώστε να κρατηθεί η ιστορία της πόλης ζωντανή, για τις επόμενες γενιές…»

Τόσο απλά: ‘‘προχωρήστε και μην ανησυχείτε’’. Ο γενναιόδωρος κ. Λευτέρης. Για να μείνουν ζωντανές μέσα από τις καταγραφές του γιατρού, οι μνήμες της Λάρισας. Φιλόπατρις είναι αυτός που θέλει ζωντανή την πόλη του και ο Ελευθέριος Σαΐτης βεβαιώνει ότι δεν μπορεί να μείνει μια πόλη ζωντανή χωρίς να γνωρίζει το παρελθόν της.

Πρόσφερε μέγιστη υπηρεσία στην πόλη, βοηθώντας τους συμπολίτες να μπορούν, αν θέλουν, να έχουν ένα μεγάλο μέρος από τις μνήμες τής πόλης στο σπίτι τους. Για τούτο και τον θεωρώ ευεργέτη.

Ιδιαίτερα σ’ έναν χώρο που ο Έλληνας παρουσιάζει ελλειμματική συμπεριφορά, την Πατριδογνωσία.

Θα μεταφέρω ένα ακόμα απόσπασμα του σημειώματός του, που εκφράζει πώς μπορεί ένας σύγχρονος Έλληνας να σκέφτεται γόνιμα για την πατρίδα του:

«Πάντα μου άρεσε και μου αρέσει να διαβάζω Ιστορία, γιατί αποτελεί τον καλύτερο οδηγό για τη ζωή και τις επιχειρήσεις. Μιλώντας και λίγο επιχειρηματικά, η ιστορία μας και ο πολιτιστικός πλούτος που διαθέτουμε σαν χώρα (η ωραιότερη χώρα του κόσμου κατά τη γνώμη μου), θα μπορούσε να συντελέσει σημαντικά στην επίλυση πολλών οικονομικών προβλημάτων της, εάν γινόταν συστηματική, πρακτική και ρεαλιστική αξιοποίηση αυτού του κεφαλαίου. Τουρισμός και πολιτισμός συνδυάζονται άριστα αν υπάρχει αποφασιστικότητα, θέληση, πρακτικότητα, τόλμη χωρίς αρνητική νοοτροπία. Απλά πράγματα, απλές αλήθειες. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ένας επίγειος παράδεισος, το θερμοκήπιο της Ευρώπης, αν είχαμε άλλη νοοτροπία. Αυτή πρέπει να αλλάξουμε κάνοντας αρχή από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, από χθες. Αύριο θα είναι αργά».

Λόγια απλά, που εκφράζουν όσα έχουν πει με τόμους ολόκληρους μεγάλες προσωπικότητες της παγκόσμιας διανόησης, μελετώντας τον Ελληνικό Πολιτισμό.

Εύχομαι η πόλη να αναδείξει και άλλες προσωπικότητες που θα συμβάλλουν στην ανάδειξη της μνήμης και τη διατήρησή της, στην καλλιέργεια μιας πολιτιστικής ταυτότητας που θα καθοδηγεί τις επόμενες γενιές. Το ίδιο ισχύει και στον κοινωνικό τομέα με τους ευεργέτες τής πόλης, που χρέος μας είναι να τους μνημονεύουμε και να τους τιμούμε.

Κρατώ στα χέρια μου τον τόμο με τα κείμενα του γιατρού – ιστορικού ερευνητή κι εύχομαι να έχει υγεία, να συνεχίζει να γράφει τις μνήμες της Λάρισας, να μας μαθαίνει το χθες των ανθρώπων, αλλά και να φωτίζει με τη δίκαιη κρίση του γεγονότα που επηρέασαν τη ζωή της πόλης…