Μαύρο, πιο μαύρο από το μαύρο…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 ---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Ήμουν έτοιμος να γράψω για τις ανοησίες που πριν λίγο είχα ακούσει από το στόμα του κ. Τόσκα, όταν τα μάτια μου έπεσαν στη σελίδα του ανοικτού ημερολογίου: 23 Απριλίου 2018. Και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη μνήμη, σ’ ένα ταξίδι της στο παρελθόν:

23 Απριλίου 2010. Οκτώ χρόνια πριν. Το Καστελόριζο της ντροπής.

23 Απριλίου 1998. Είκοσι χρόνια πριν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πεθαίνει.

23 Απριλίου 1821. Πριν 197 χρόνια. Η θυσία του Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα.

Θα ήθελα να γράψω για πιο ευχάριστα. Απρίλης μήνας και η Ελληνίδα φύση σχεδόν οργιάζει. Στους κήπους ανθισμένες τριανταφυλλιές, καμέλιες, σκυλάκια, πανσέδες, πετούνιες, βουκαμβίλιες, κατηφέδες, γαριφαλιές, μας στέλνουν πίσω, στον στίχο τού εθνικού μας ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»: «Έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη…»

«Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» κι εμείς, σχεδόν διακόσια χρόνια μετά από την τραγωδία τού Μεσολογγίου, με μια «έξοδο» επί θύραις, την έξοδο από τα μνημόνια που τσάκισαν τη ζωή μας τα τελευταία οκτώ χρόνια. Το δικό μας Μεσολόγγι είναι εδώ, χωρίς ήρωες, μόνο με θύματα, ηρωικώς πεσόντες σε μιαν απόφαση που πάρθηκε μιαν αποφράδα ημέρα του 2010 και μας ανακοινώθηκε από το Καστελόριζο.

23 Απριλίου 2010. Οκτώ χρόνια πριν. Το Καστελόριζο της ντροπής. Πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου με το ηλίθιο, ωστόσο παραπλανητικό, «λεφτά υπάρχουν», που είχε ειπωθεί ως αντίλογος σε μια δήλωση του Κώστα Καραμανλή, η οποία είχε θορυβήσει τον ιδιαίτερα εφησυχασμένο ελληνικό λαό, ότι τα ταμεία είναι άδεια, δηλαδή.

Ο Κώστας Καραμανλής δήλωνε πως το γλέντι τελείωνε, ο Γιώργος Παπανδρέου πως το γλέντι θα συνεχιζόταν. Ο πρώτος είχε διαπιστώσει… έκπληκτος πως τα είχε κάνει μαντάρα και ζητούσε και πάλι την πρωθυπουργία για να βάλει τάξη στη «μαντάρα» που ο ίδιος είχε προκαλέσει. Ο ανάξιος…

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε πάση θυσία να γίνει πρωθυπουργός. Είχε γίνει ο παππούς του με τον «Ανένδοτο», είχε γίνει ο πατέρας του με την «Αλλαγή», έπρεπε να γίνει κι αυτός με το «Λεφτά υπάρχουν».

Κάτω και πίσω απ’ αυτόν συντάχθηκαν πολλές αξιόλογες προσωπικότητες, που δεν είχαν την ευθιξία και τον «τσαμπουκά» να δηλώσουν πως όχι, δεν αναγνωρίζουν ως αρχηγό έναν ανίκανο, άβουλο και ανεπαρκή πολιτικό, που τον φύτευσε στην πολιτική ζωή τού τόπου η μαμά του. Προσωπικότητες που σήμερα, εξ αιτίας εκείνης της στάσης τους, βλέπουν τον χορό των χαμένων ευκαιριών να ολοκληρώνεται με το τέλος τής πολιτικής τους πορείας, χωρίς ωστόσο να έχουν κερδίσει τον ανάλογο σεβασμό τής πολιτικής ιστορίας.

Εν τέλει, στις 23 Απριλίου 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου, στεκόταν μπροστά στον φακό, με φόντο τις βάρκες στο Καστελόριζο και ανακοίνωνε τη πτώχευση και την κηδεμονία. Ανακοίνωνε το έγκλημα που είχε διαπράξει, για το οποίο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε ποτέ και σήμερα κάνει βόλτες «πουλώντας» πολιτική σωτηρίας. Αυτός και μια δυο δεκάδες στελέχη του. Πιθανόν, στο πίσω μέρος τού μυαλού του, να έχει πως ίσως προταθεί μια μέρα για υπερκομματικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Άλλωστε, τι παραπάνω είχαν απ’ αυτόν ο κ. Παπούλιας, ή ο κ. Παυλόπουλος; Απλοί υπουργοί ήταν…

23 Απριλίου 1821. Πριν 197 χρόνια. Η θυσία τού Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα.

Θυσία ίσως αχρείαστη, ίσως μάταιη. Γιατί ο ηρωισμός δεν έφερε καρπούς, παρά μόνο δήλωσε την αποφασιστικότητα να πεθάνουν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία οι ξεσηκωμένοι Έλληνες. Από μακριά, από απόσταση χρόνου η κριτική ματιά. Όχι από το βλέμμα μιας τρέχουσας στιγμής. Πιθανόν ένας πολέμαρχος, που έβλεπε μακριά, ν’ απόφευγε τη μάχη και να την έδινε αλλού, όπου θα ήξερε πως θα ήταν ο νικητής. Ο Καραϊσκάκης, δηλαδή ή ο Κολοκοτρώνης. Ή ο Ανδρούτσος, που το απέδειξε λίγες μέρες μετά στο Χάνι της Γραβιάς, μ’ έναν πόλεμο φθοράς. Αλλά ο Αθανάσιος Διάκος δεν ήταν στρατηγός, ήταν μόνο ήρωας, αποφασισμένος να πεθάνει.

Η Ελλάδα του 2018 δεν χρειάζεται ήρωες που να θυσιάζονται άσκοπα. Χρειάζεται στρατηγούς που να σχεδιάζουν και να κερδίζουν νίκες. Κάτι που δεν αντιλήφθηκαν ή δεν θέλουν ν’ αντιληφθούν αυτοί που έταξαν πολλά κι έκαναν τα ελάχιστα που θα μπορούσαν να κάνουν.

Έταξαν, έταξαν, έταξαν… Ό,τι κατέβαινε στο κεφάλι τους γινόταν εξαγγελία. Έδιωχναν τη Μέρκελ, κυνηγούσαν τους δανειστές, έσχιζαν τα μνημόνια, επανάφεραν τις συντάξεις και τους κατώτερους μισθούς, έκλειναν τους κλέφτες στη φυλακή, προστάτευαν το αίσθημα ασφαλείας τού Έλληνα πολίτη, σταματούσαν την αιμορραγία που προκαλούσε η φυγή των νέων στο εξωτερικό, χάριζαν ένα καλύτερο σύστημα υγείας…

Όποια μάχη κι αν έδωσαν, την έχασαν. Σε όλα τα επίπεδα. Γιατί δεν ήξεραν να την κερδίσουν. Εκείνοι που μάτωσαν ήταν οι Έλληνες πολίτες, βεβαίως. Οι ίδιοι καλά περνούν. Χαμογελαστοί, αν όχι και ωραίοι, όλοι τουλάχιστον… Γιατί κάποιοι απ’ αυτούς είναι ιδιαίτερα άσχημοι και αντιαισθητικοί…

23 Απριλίου 2018, Καστελόριζο.

Ο πρωθυπουργός δηλώνει πως οι μαύρες μέρες ανήκουν στο παρελθόν. Κίνηση και εμφάνιση συμβολική. Μιλά για πλεονάσματα κι επενδύσεις. Μιλά για μια χώρα που είναι σεβαστή απ’ όλους, για μια κυβέρνηση που άλλαξε τη χώρα. Που την βγάζει από τα μνημόνια. Μιλά κι επαίρεται. Όλοι γύρω του καμαρώνουν. Στήθη φουσκωμένα από υπερηφάνεια. Μια χαρά τα κατάφεραν…

Όμως, από το βάθος του ορίζοντα, κάτω από ένα ασήμαντο μαύρο σύννεφο, βγαίνει ένας ψίθυρος, που φτάνει σ’ όλων τ’ αφτιά. Ένας πρώην υπουργός, δημοσιογράφος χρόνια, που σήκωνε το λάβαρο του ΣΥΡΙΖΑ επί σειρά ετών πριν αυτός γίνει κυβέρνηση, πραγματιστής, ο Νίκος Φίλης, λέει πως «Δεν είναι έξοδος (σ.σ. από μνημόνια) αν δεν κουβεντιάσουμε πως θα σταματήσει η απόκλιση της ελληνικής οικονομίας από τις ευρωπαϊκές και πως θα υπάρξει υπέρβαση των κοινωνικών ανισοτήτων». Να ’το, το πρώτο πετραδάκι που ταράζει την επιφάνεια της ανεπαίσθητης θάλασσας. Τα άλλα θα πέσουν από την πλευρά τής αντιπολίτευσης, όμως πονούν λιγότερο. Ευτυχώς που τα εσωκομματικά σέβονται τις κόκκινες γραμμές που έχει ορίσει η συγκυβέρνηση. Γιατί η εξουσία είναι πολύ γλυκιά για να είναι τίμια.

Υποσχέθηκε επιστροφή στο Καστελόριζο ως νικητής, ο πρωθυπουργός. Δεν αντιλήφθηκε ούτε στιγμή πως οι σημαίες που ανεμίζει είναι διάτρητες. Η ήττα βρίσκεται στις τσέπες των πολιτών. Τόσο απλά. Δεν απαιτεί αναλύσεις. Οι φοροκαταιγίδες είναι φαινόμενα που βιώνονται. Τόσο για το Α, τόσο για το Β, τόσο για το Γ, τόσο για το Δ. σύνολο τόσο. Το αφαιρείς από τη σύνταξη ή τον μισθό (αν υπάρχει) βλέπεις τι μένει. Τα άλλα όλα είναι λόγια.

Όπως λόγια είναι η «ανάπτυξη», που ως λέξη πλέον συνδέεται με τη γελοιότητα. Τα στατιστικά στοιχεία των επιμελητηρίων αποκαλύπτουν την αλήθεια. Σχεδόν μηδενικές οι επενδύσεις στους τομείς παραγωγής. Ούτε μια καμινάδα εργοστασίου, απ’ αυτά που είχαν κλείσει, δεν έβγαλε καπνό. Και ούτε μια νέα. ‘Όμως, κάπου έξω από την Ελλάδα, ένας τεράστιος αριθμός επιχειρηματιών επενδύει. Κακοί Έλληνες; Κάποιος, ακόμα πιο κακός απ’ αυτούς, τους ανάγκασε να ξενιτευτούν, διογκώνοντας τις φορολογίες και άλλα τινά. Αυτός ο κάποιος είναι εκείνος που μιλά για την ανύπαρκτη ανάπτυξη κάτω από μια βροχή χειροκροτημάτων, προφανώς αναφερόμενος σε μια άλλη, άγνωστη χώρα.

Τρύπιες εξαγγελίες, που μόνο τους ημέτερους χαροποιούν. Και δεν είναι λίγοι αυτοί οι ημέτεροι. Τα δημοσιεύματα για διορισμούς από το παράθυρο πληθαίνουν. Ανυπόστατες καταγγελίες; Μάλλον όχι, αφού αναφέρουν αριθμητικά στοιχεία. Άρα; Η ανάπτυξη αφορά μια νέα στρατιά δημοσίων υπαλλήλων, που πυκνώνει τις τάξεις τής παλιάς. Άλλωστε το ότι ακόμα δεν έχουν καταγραφεί όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και κανείς δεν ξέρει πόσοι οργανισμοί τού δημοσίου, αν και νεκροί, απασχολούν προσωπικό, δείχνει το εύρος μιας πολιτικής κρατικοδίαιτης στόχευσης. Η ανάπτυξη όμως δεν έρχεται με τους διορισμούς, όπως και με την φτωχοποίηση μεγάλου μέρους τής ελληνικής κοινωνίας.

23 Απριλίου 1998. Είκοσι χρόνια πριν.

Ο μεγάλος Έλληνας πολιτικός πεθαίνει. Προσωπική μου άποψη ο χαρακτηρισμός του ως «Εθνάρχης». Εθνική του παρακαταθήκη το: «Η Ελλάς ανήκει στη Δύση». Το είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπερασπιζόμενος την κορυφαία πολιτική του επιλογή.

«Προτιμούμε ν’ ανήκει στους Έλληνες» αντιγύρισε, τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η ατάκα «έγραψε» τόσο πολύ, ώστε χαράχθηκε και στο μνήμα του. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ανήκει; Ιδού το ερώτημα. Όποιος απαντήσει «ναι», μάλλον σε άλλον κόσμο ζει, σ’ αυτόν του κ. Καμμένου.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του, γίνεται ολοένα και περισσότερο εθνικό ορόσημο. Μεταφέρω κάποιες σκέψεις του ιστορικού Θάνου Βερέμη από το πρόσφατο βιβλίο του «Ελευθέριος Βενιζέλος – Ο οραματιστής τού εφικτού», που δηλώνουν μ’ ελάχιστες λέξεις περισσότερα απ’ όσα έχουν γραφεί από αναλυτές:

«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος από τους πολιτικούς ηγέτες που γνώρισε η Ελλάδα. Ο εξέχων Κρητικός δεν είχε πάντα την ειλικρίνεια των προθέσεων του Ιωάννη Καποδίστρια, τη δημοκρατική επάρκεια του Χαρίλαου Τρικούπη, τη μέριμνα για την ηθική διάπλαση των Ελλήνων που επέδειξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».

Ηθική διάπλαση που ξεκίνησε από το «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» όταν, επί πρωθυπουργίας του, το παρακράτος δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη και φτάνει μέχρι το «Στέγνωσα τη ψυχή μου για να κυβερνήσω».

Σήμερα, που «Η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο» περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σχηματοποιείται σε φάρο, που έξω από την εμβέλειά του το μαύρο της χώρας μας, είναι πιο μαύρο από το μαύρο τής νυχτωμένης θάλασσας…