«Ισχύς μου η αγάπη του λαού»

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Η φράση «Ισχύς μου η αγάπη του λαού» ήρθε στο νου μου καθώς παρακολουθούσα στιγμιότυπα από την επίσκεψη του κ. πρωθυπουργού στη Λέσβο. Κλειστά καταστήματα, αστυνομικές δυνάμεις έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουν διαδηλωτές, ένα νησί νεκρωμένο, που δεν θύμιζε νησί που θα έπρεπε να πανηγυρίζει επειδή μαζί του θα ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας.

Δεν θυμόμουν την προέλευση της φράσης και κατέφυγα στο Google. Έτσι πληροφορήθηκα ότι χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τον βασιλιά Φρειδερίκο Ζ’ της Δανίας, ως βασιλικό σύνθημα, κατά την διάρκεια της βασιλείας του την περίοδο από το 1848 έως το 1863. Ήταν ο μονάρχης που έδωσε το πρώτο σύνταγμα στη χώρα του, παραχωρώντας ελευθερία τού Τύπου και της Θρησκείας, θεσπίζοντας τον πολιτικό γάμο, την ισότητα των δύο φύλων, τα πολιτικά και ιδιοκτησιακά δικαιώματα της γυναίκας και άλλα πολλά, απίθανα δημοκρατικά, για την εποχή του. Δικαίως διατυμπάνιζε ότι ισχύς του ήταν η αγάπη του λαού του.

Η φράση χρησιμοποιήθηκε και στον θυρεό τού ελληνικού βασιλείου από τον Γεώργιο Α΄ και διατηρήθηκε μέχρι την μεταπολίτευση. Μόνο, που στην περίπτωση της χώρας μας, η μοναρχία δεν είχε καμιά σχέση με τη μοναρχία τού βασιλιά Φρειδερίκου Ζ΄, πέρα από την καταγωγή.

Η φράση αυτή με οδήγησε στο χάος της βιβλιοθήκης μου, απ’ την οποία ανέσυρα δυο βιβλία. Το ένα του αείμνηστου Χρήστου Φιλιππίδη. «Πολιτικές Τομές» ο τίτλος του. Το άλλο, του μαχητή – παλαίμαχου δημοσιογράφου τής «Ελευθεροτυπίας» Γιώργη Μασσαβέτα: «Καληνύχτα κ. Πρόεδρε». Πολύτιμα βιβλία για κάποιον που θέλει να υπηρετήσει τη Δημοσιογραφία «με σπονδυλική στήλη», όπως χαρακτήρισε την αδέσμευτη δημοσιογραφία ο παλαίμαχος Μασσαβέτας, και όχι τη δημοσιογραφία τής «Αυγής», που έγινε δεκανίκι της εξουσίας τού ΣΥΡΙΖΑ, στα γεράματά της.

Το πρώτο κυκλοφόρησε το 1984, το δεύτερο δυο χρόνια αργότερα. Επίκαιρα και τα δυο, το πρώτο 34 χρόνια από την έκδοσή του, το δεύτερο 32 ολόκληρα χρόνια μετά.

Ο Χρήστος Φιλιππίδης, γενικός διευθυντής τής εφημερίδας “Ακρόπολις”, είχε ήδη δεχτεί τους ανηλεείς προπηλακισμούς σύσσωμης της Βουλής, με αρχιμαέστρο τον βουλευτή τού ΠΑΣΟΚ Γιάννη Αλευρά, γιατί είχε καταγγείλει την απόπειρα για ψήφιση νόμου από τη Βουλή, που παραχωρούσε έκταση στους βουλευτές της επαρχίας για οικόπεδα στην Αττική, ενώ  με απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής θα έπαιρναν  ευνοϊκά δάνεια (1980). Η δε εκπομπή του από την ΕΡΤ είχε σταματήσει απότομα με παρέμβαση του τότε  υφυπουργού προεδρίας Αθανασίου Τσαλδάρη (Ν.Δ.), που για να ηρεμήσει τους έξαλλους από θυμό βουλευτές, είχε δηλώσει: «Τον κανόνισα».

Αντίθετα – και προς τιμήν του – ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης είχε απορρίψει αυτήν την απόπειρα του βουλευτικού σώματος, συγχαίροντας προσωπικά το θάρρος του δημοσιογράφου.

Λίγους μήνες μετά, ο Χρήστος Φιλιππίδης, υπόδειγμα δημοσιογραφικής ευθύτητας εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο, μόλις στα 53 του, χτυπημένος από έναν δύσκολο καρκίνο. Η διαφθορά και η διαπλοκή, όμως, ζουν ακόμα. Οι βρόμικοι βουλευτές, ευτυχώς δεν είναι όλοι, συνεχίζουν να υπάρχουν, να δηλώνουν πως οι ομοφυλόφιλοι είναι ένα και το αυτό με τους παιδόφιλους, μετά να ανασκευάζουν και να ξαναδηλώνουν ότι για τις πρώτες τους δηλώσεις φταίνε οι δημοσιογράφοι, που ως συνήθως παραποιούν, παραπλανούν και παραπληροφορούν, χωρίς να αισχύνονται που οι κάμερες έχουν καταγράψει αυτολεξεί αυτές τις δηλώσεις τους. Αυτά ως προς τον κ. Κατσίκη (ΑΝΕΛ), που μόνο ως υπόδειγμα δημοκρατικής συνείδησης δεν μπορεί να εκληφθεί. Ας τον χαίρονται όσοι τον έστειλαν στη Βουλή να μας εξουσιάζει και να τσεπώνει τα όμορφα χιλιάρικά μας.

Πικρές οι λέξεις μου; Γιατί όχι; Και θα γίνουν ακόμα πικρότερες.

Γιατί στις Δημοκρατίες οι εξουσίες οι εξουσίες οφείλουν να υπηρετούν τον Πολίτη. Στις δικτατορίες οι Πολίτες υπηρετούν τις εξουσίες.

Στις Δημοκρατίες η Δημοσιογραφία οφείλει να είναι Λειτούργημα και ως Λειτούργημα οφείλει να ελέγχει τις εξουσίες, όχι να τις χειροκροτεί, γιατί οι εξουσίες ακόμα και όταν πράττουν αγαθά, πράττουν το αυτονόητο, αυτό που είναι υποχρεωμένες να πράξουν και που γι’ αυτό υπάρχουν: Να υπηρετούν το κοινό συμφέρον με γνώμονα την Ελευθερία και την Ισότητα. Όταν οι εξουσίες αντιστρατεύονται το Κοινό Συμφέρον δρουν ως δικτατορίες και αυτό – δυστυχώς – έπραξε ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της επίσκεψης του κ. πρωθυπουργού στη Λέσβο, εμποδίζοντας τους νησιώτες να αποδοκιμάσουν ή να χειροκροτήσουν την κυβερνητική πολιτική στο μεταναστευτικό – προσφυγικό, στο φορολογικό και σε άλλους τομείς, που κατά την άποψή τους αδικούνται από τις κυβερνητικές αποφάσεις και στρατηγικές. Άρα, το «Ισχύς μου η αγάπη του λαού», διαψεύσθηκε οικτρά για μια ακόμα φορά.

Όχι, πλέον ο λαός, στην πλειοψηφία του, δεν αγαπά τον κ. Τσίπρα, που εκφράζει το κόμμα τού ΣΥΡΙΖΑ. Αν τον αγαπούσε θα έστρωνε δαφνόκλαδα κατά την άφιξή του στη Λέσβο. Αλλά δεν έστρωσε.

Με τις σκέψεις αυτές άνοιξα και πάλι – μετά από χρόνια – το μνημειώδες κατ’ εμέ βιβλιαράκι τού Γιώργη Μασσαβέτα, που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στο ίδιο του το κόμμα, προτιμώντας να είναι το μαύρο πρόβατο, από το να είναι το καλό πρόβατο. Μετά από 34 χρόνια και αναδύει τόση φρεσκάδα!

Το ξεφυλλίζω έχοντας παράλληλα μπροστά μου τη δήλωση παραίτησης του Καθηγητή κ. Σταμάτη Κριμιζή από τη θέση τού προέδρου τού νεοϊδρυθέντος Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού, αλλά και τα όσα του καταμαρτύρησαν, προφανώς υπό την καθοδήγηση του κ. Παππά. Άραγε πέρασε από το μυαλό του κ. πρωθυπουργού αν ο κ. Σταμάτης Κριμιζής έχει κάπου δίκαιο;

Τελικά, πώς γίνεται να φταίνε μόνο οι άλλοι;

Γίνεται. Την απάντηση μου την έδωσε ένα σαρκαστικό κείμενο του Γιώργη Μασσαβέτα που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» στις 31-10-1986, με τίτλο «Χαριτωμένο» εν είδει τηλεγραφήματος: «Όταν πρωθυπουργός δεν τολμά ουσιαστικές αλλαγές εκεί που πονάει, τότε όλοι οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, γραμματείς… είναι αθώοι STOP. Γνωρίζουν πως ό,τι έργο και αν κάνουν, ή ό,τι λάθος διαπράξουν δεν μετρά STOP. Το μόνο που μετράει είναι οι ισορροπίες μεταξύ των κέντρων ισχύος μέσα στο ΠΑΣΟΚ (σ. σ.: αντικατέστησε με ΣΥΡΙΖΑ) και τα δίποδα ξεσκονόπανα εν Καστρίω, Μαξίμου και αλλαχού STOP».

Η έκφραση – χαρακτηρισμός «δίποδα ξεσκονόπανα», όπως και η έκφραση «δημοσιογραφία με ραχοκοκαλιά», ανήκουν σ’ αυτόν τον γενναίο δημοσιογράφο που λέγεται Γιώργης Μασσαβέτας και έχει ισχύ ακόμα και σήμερα, αν και θα τόνιζα ότι σήμερα έχουν περισσότερη ισχύ, αφού τα φαινόμενα που προκαλούν λύπη είναι απείρως συχνότερα.

Για παράδειγμα η ανάρτηση του βουλευτή – δημοσιογράφου (Αυγή) κ. Γ. Κυρίτση: «Ο δυτικός πολιτισμός έστειλε εκατομμύρια παιδιά στους θαλάμους αερίων και οι δυτικές κοινωνίες ψηφίζουν τους πολιτικούς απογόνους αυτών που το έκαναν. Για τους ισλαμιστές δεν υπάρχει κάτι ανάλογο καταγεγραμμένο», έγραψε ο βουλευτής.

Αναρωτιέμαι: Τόση εθελοτυφλία; Τόση παραποίηση της Ιστορίας; Τι γνωρίζει ο βουλευτής – δημοσιογράφος από την εμφάνιση του Ισλάμ μέχρι σήμερα; Μπορεί η στάση του Ισραήλ ή η εμφάνιση του Χίτλερ να είναι τα χαρακτηριστικά τού Δυτικού Κόσμου; Και ποια η σκοπιμότητα σύγκρισης; Ανθρωπόμορφα τέρατα εμφανίστηκαν σε όλες τις θρησκείες και όλους τους πολιτισμούς. Στα 2018, σε μια χώρα δοκιμασμένη τόσο πολύ από Διχασμούς και Εμφύλια Πάθη, ποια ψυχοπαθογένεια εξυπηρετεί μια ανάρτηση όπως αυτή του κ. Κυρίτση; Πόσο μίσος πρέπει να κρύβει ο εσωτερικός του κόσμος; Πόση μισαλλοδοξία;

Η Δύση είναι αυτή που είναι. Το Ισλάμ είναι επίσης αυτό που είναι. Οι θρησκείες έχουν τη δική τους ιστορική πορεία τόσο ως δογματικές αντιλήψεις, όσο και ως συστήματα εξουσίας ανθρώπων επί ανθρώπων. Προς τι οι συγκρίσεις; Και μάλιστα από ανθρώπους που επιδιώκουν να επηρεάζουν την κοινή γνώμη και να υπηρετούν τα συμφέροντα των πολλών;

Καλό Σαββατοκύριακο…