Πριν το τέλος…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη LARISSAnet την Παρασκευή στις 20-4-2018).

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

«Να καεί, να καεί το μπορντέλο η Βουλή!...»

Ένα σύνθημα στα χείλη βουλευτή ο οποίος απολαμβάνει όλα τα προνόμια που προσφέρει η είσοδός του και παραμονή στη Βουλή, την οποία πληρώνω εγώ, πληρώνεις εσύ, πληρώνουμε όλοι μας. Και ακριβά μάλιστα, αφού δεν είναι μόνο οι μισθοί των βουλευτών, αλλά και τα δυσβάσταχτα λειτουργικά της έξοδα, από τους μισθούς των αστυνομικών που την προστατεύουν μέχρι τον καφετζή.

Συμφωνώ μαζί του. Να καεί η Βουλή. Θα έχουμε μια σοβαρή περικοπή εξόδων.

Να σταματήσει η μισθοδοσία του. Να χάσει τα προνόμια. Να επανέλθει στη θέση τού απλού πολίτη. Χωρίς αυτοκίνητο. Χωρίς αστυνομικό συνοδό. Χωρίς γραφείο με γραμματείς. Χωρίς επιστημονικούς συνεργάτες.

Ο αρχηγός του τον κάλυψε. Αλίμονο. Αυτό έλειπε, να τον διέγραφε. Δεν γίνονται αυτά. Τον έχει ανάγκη. Άλλωστε και ο ίδιος στον λόγο του δεν είχε ποτέ φρένο. Ήταν εκείνος που ευχόταν να πάθουν καρκίνο ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Μητσοτάκης. Σε δημόσιο λόγο. Και βέβαια κάτι πάνω από το 3% των ψηφοφόρων επικρότησε τις θέσεις του και έστειλε το κόμμα του στη Βουλή.

Ο πρόεδρος της Βουλής, όταν τα συνθήματα για τη Βουλή περνούσαν από τηλεοπτικό κανάλι σε τηλεοπτικό κανάλι, προσπαθούσε να δει αν άνθισαν οι κερασιές. Άλλωστε, ο επιχειρηματίας για τον οποίο διαδήλωναν οι ποδοσφαιρόφιλοι, είχε δηλώσει θαυμαστής και υποστηρικτής του αρχηγού του. Έπρεπε ν’ αρχίσουν να πυροβολούν οι δημοσιογράφοι για να κινητοποιηθεί.

Η ευθύνη και πάλι στους ώμους των δημοσιογράφων. Αν δεν ήταν αυτοί, δεν θ' αναγκαζόταν ο βουλευτής να υπερασπισθεί τον οπλοφορούντα ποδοσφαιρικό παράγοντα. Σε κάθε ερώτηση των δημοσιογράφων, ως απάντηση είχε ότι ο πρόεδρος επένδυσε πολλά στη συμπρωτεύουσα και άνοιξε θέσεις εργασίας. Για την πόλη τού βουλευτή, ο επιχειρηματίας, είναι ευεργέτης. Ίσως όχι μόνο για την πόλη του. Ίσως και για τον ίδιο τον βουλευτή. Ίσως... Μέσα απ' αυτήν την οπτική, ας «καεί το μπορντέλο η Βουλή».

Βεβαίως, εγώ, εσύ, όλοι εμείς που πονάμε για τη Δημοκρατία, δεν διανοηθήκαμε ποτέ να φωνάξουμε «να καεί το μπορντέλο η Βουλή». Αλλά, τι σημασία έχει αν εγώ, εσύ, εμείς, τη σεβόμαστε;

Ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ, ποιοι είμαστε εμείς που θέλουμε να έχουμε άποψη; Εμείς είμαστε ο λαός, αυτοί που πληρώνουμε, αυτοί που υπομένουμε καρτερικά ακόμα και τις σκληρότερες φοροεπιδρομές για να περνά καλά ο συγκεκριμένος βουλευτής και άλλοι, ίδιου πολιτικού ήθους, βουλευτές. Να τους θυμίσω; Δεν αξίζει ο κόπος. Ανήκουν σε όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Ανήκουν σ’ εμάς τους ίδιους, που ανιστόρητοι, ανερμάτιστοι, αστόχαστοι πορευθήκαμε τον 19^ο, τον 20^ο και τώρα τον 21^ο αιώνα. Τι κρίμα…

Είχαμε την ευκαιρία μετά από την Ελληνιστική περίοδο να φτιάξουμε ένα Κράτος λαμπερό. Ο Διαφωτισμός μάς έδειχνε τον δρόμο. Και δεν θελήσαμε να τον δούμε. Στήσαμε το πελατειακό κράτος και τελείωσε. Οι ευκαιρίες να το αλλάξουμε, κατά τη διαδρομή, πολλές. Δεν θελήσαμε. Δεν θέλησαν οι πατεράδες μας, δεν θελήσαμε εμείς, δεν θέλουν τα παιδιά μας. Και τώρα καταπίνουμε το περίσσευμα της αηδίας... 

Ζήτησε με επιστολή «συγγνώμην» ο βουλευτής. Μέρες μετά τον θόρυβο. Οποία υποκρισία. «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας / ποτέ δε λένε την αλήθεια / ο κόσμος υποφέρει και πονά / και ‘σεις τα ίδια παραμύθια…», γράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και τραγουδά ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ακριβώς έτσι… Ό,τι και να «τραγουδούν» κάποιοι του Κοινοβουλίου, δεν λένε την αλήθεια. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι μπορντέλο η Βουλή. Ακόμα και όταν η χώρα βρισκόταν σε καταστάσεις διάλυσης, η Βουλή ήταν το βήμα υπεράσπισης της Δημοκρατίας. Και σήμερα, αν είναι ορατά κάποια σημεία διάλυσης, στη Βουλή αντιπαρατίθεται το σωστό με το λάθος, αυτό που πρέπει να γίνει και αυτό που δεν γίνεται.

Δεν είναι, λοιπόν, μπορντέλο η Βουλή, ακόμα και όταν απαλλάσσει στην κυριολεξία τον βουλευτή από τις ευθύνες του, «τιμωρώντας» τον μ’ επίπληξη. Άλλωστε, το «κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει…» ελληνική λαϊκή ρήση είναι. Πιστοί σ’ αυτήν την παράλογη λογική, οι βουλευτές έβγαλαν την ετυμηγορία τους: Επίπληξη. Και πώς άλλωστε, κάποιοι απ’ αυτούς θα χορηγούσαν συγχωροχάρτι στον εαυτό τους, αφού πριν γίνουν βουλευτές είχαν φωνάξει το ίδιο σύνθημα ως αγανακτισμένοι τής πλατείας Συντάγματος; Ευκαιρία να νομιμοποιήσουν το σύνθημα. Άλλωστε, σε κάποιους απ’ αυτούς, όταν βρεθούν ξανά στην αντιπολίτευση, θα χρησιμεύσει σε κάποια διαδήλωση αντιμνημονιακής μορφής. Το ότι οι ίδιοι ψήφισαν με τα δυο χέρια ακόμα σκληρότερα μνημόνια απ’ αυτά που κάποτε πυροβολούσαν, θα βρεθεί κάποια δικαιολογία για ν’ αποκοιμηθούν οι ψηφοφόροι.

Όλα αυτά κάτω από τον βαριά συννεφιασμένο ουρανό των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αυτό είναι το τεράστιο θέμα που θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει η Βουλή και συνεπώς εκείνοι που εκφράζουν το Ελληνικό κράτος. Η σύρραξη στο Αιγαίο είναι πιο κοντά από ποτέ εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Αν συμβεί αυτό τ’ αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για τη χώρα, της οποίας θα δοκιμαστεί έντονα ο τουρισμός σε μια εποχή που τον έχουμε απόλυτη ανάγκη και που ήδη δοκιμάζεται σκληρά σε κάποια νησιά εξ αιτίας του προσφυγικού.

Ο παραλογισμός της γειτονικής χώρας για χάραξη νέων συνόρων, έρχεται να δώσει ισχυρό αντίλογο σ’ εκείνο το αφελές (αποδεικνύεται επικίνδυνο, σήμερα) του κ. πρωθυπουργού ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα».

Ήταν η εποχή που κατά την υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Χριστοδουλοπούλου οι πρόσφυγες λιάζονταν στις πλατείες. Τώρα που πέρασαν μήνες και μήνες με τον ήλιο να κυριαρχεί στον ελληνικό ουρανό, οι πρόσφυγες ίσως να έπεισαν την κ. Χριστοδουλοπούλου ότι άλλο να ζεις την προσφυγιά και άλλο να λιάζεσαι. Αλλά το θέμα μας είναι η θάλασσα που δεν έχει σύνορα και η θάλασσα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει θέατρο πολέμου. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, αφού τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έκαναν ξεκάθαρο στην ηγεσία τής Τουρκίας πως οι επιπτώσεις θα είναι άμεσες και θα είχαν ξεκινήσει χθες και όχι αύριο. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα περίμενα και από τους διεθνείς παίκτες: Η.Π.Α. και Ρωσία, που επίσης είναι υπεύθυνες για την αναίδεια της ηγεσίας των Τούρκων.

Είναι γεγονός ότι όλοι τους έχουν περισσότερη ανάγκη μια χώρα 80 εκατομμυρίων, παρά μια χώρα 10 εκατομμυρίων, έστω και αν η πρώτη έχει μια ιδιότυπη δικτατορία, ενώ η δεύτερη, μια ξεχαρβαλωμένη Δημοκρατία. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα η Βουλή οφείλει ν’ αποδείξει ότι βουλευτές που την απαξιώνουν δεν έχουν θέση στα έδρανά της. Πώς; Δικό της πρόβλημα.

Αναρωτιέμαι αν, βουλευτές ή κυβερνητικά στελέχη που εκφράζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο ή που απαντούσαν, σε ερώτηση δημοσιογράφου «Αν μπορούμε να βάλουμε την ελληνική σημαία στα Ίμια;» πως «Βεβαίως και μπορείτε να βάλετε όποτε θέλετε»  (συνέντευξη Καμμένου στον Νίκο Χατζηνικολάου στις 16-2-2016), σέβονται το αξίωμά τους;

Αναρωτιέμαι, επίσης, ποιος θα είναι αυτός που θα πείσει το ΝΑΤΟ ότι η τουρκική πρόκληση δεν είναι υπόθεση που αφορά μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία; Πώς μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας, όταν η Τουρκία αμφισβητεί τις διεθνείς συνθήκες;

Δυστυχώς όλα ξεφεύγουν από τον χώρο του γκρίζου και μπαίνουν στην ατμόσφαιρα του μαύρου. Το «άλλα έλεγα», όμως «άλλα λέω», ή «άλλα εννοούσα», όπως και «άλλα εννοώ», δεν είναι η λύση, ούτε υπογράφει τη σοβαρότητα. Και τώρα που κανείς δεν είναι βέβαιος αν αύριο έχουμε όχι απλά ένα θερμό επεισόδιο, αλλά ένα επεισόδιο σύρραξης, η αγωνία χτυπάει κόκκινο. «Η σημαία δεν είναι πανί», δηλώνει ο βουλευτής. Όμως όταν σημαία καίγεται από νεαρούς διαδηλωτές, τότε είναι ένα απλό πανί. Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Κάτι δεν αποτελεί σημάδι κοινοβουλευτικής ευθύνης.

Με την ανησυχία να κορυφώνεται παρακολουθώ γεγονότα και δηλώσεις. Δεν με παρηγορούν ερμηνείες του τύπου «ο Ερντογάν τα λέει όλα αυτά για εσωτερική κατανάλωση». Κανείς δεν ξέρει αυτήν την στιγμή ποια είναι τα όρια της εσωτερικής κατανάλωσης; Οι υποθέσεις είναι υποθέσεις. Τα λόγια, λόγια. Και μια εμπλοκή έστω μια ή δυο ημερών είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί.

Δυο βήματα πριν το τέλος της ειρήνης θα περίμενε κανείς μια πολιτική που θα καθησύχαζε το κοινό αίσθημα. Σ’ αυτήν την πολιτική η ευαισθητοποίηση των εταίρων και συμμάχων είναι το κυριότερο όπλο. Θα υπάρξει άραγε;