Γυρίζοντας φύλλο για το φύλο…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ 

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 13/10/2017.

-----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------

Η μικρή Μαριαλίνα έδειξε με το δαχτυλάκι της μια παράγραφο κειμένου στο βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ δημοτικού. «Πώς γίνεται παππού η Αλκμήνη να είναι παντρεμένη με τον Αμφιτρύωνα και να γεννά παιδί – εννοούσε τον Ηρακλή – με τον Δία, αλλά ο δίδυμος αδελφός του, ο Ιφικλής, να είναι παιδί του Αμφιτρύωνα;» Και πριν ο παππούς ανοίξει το στόμα να μιλήσει για τη Μυθολογία και την ανάγκη των πρώτων ανθρώπων να εξηγήσουν με μύθους πολλά απ’ αυτά που συνέβαιναν γύρω τους, ήρθε η δεύτερη ερώτηση: «Δηλαδή εμείς που είμαστε τρία αδέλφια μπορεί να μην έχουμε τον ίδιο μπαμπά και να μην το ξέρουμε;»

Εδώ σε θέλω μάστορα… Πώς να εξηγηθούν τα ανεξήγητα για ένα παιδί που καλά – καλά δεν είναι εννιά χρονών; Και καλά, μετά από μια δυο ώρες συζήτηση, η Μαριαλίνα είπε ότι κατάλαβε. Έτσι είπε… Κατάλαβε, όμως;

Και ύστερα ήρθε το άλλο μάθημα: Τα θρησκευτικά. Να ’σου ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα. Και αυτή δίδυμα γεννά: Τον Ησαύ και τον Ιακώβ. Όμως η μαμά Ρεβέκκα αγαπάει περισσότερο τον Ιακώβ, που παρότι αγόρι μένει μαζί της στο σπίτι και τη βοηθά, κάνοντας δουλειές μαζί της, ακόμα και μαγειρεύοντας, όπως ένα κορίτσι, ενώ ο Ησαύ ασχολείται με ό,τι ένα αγόρι της εποχής: Το κυνήγι. Η ερώτηση της μικρής Μαριαλίνας προβληματίζει ξανά τον παππού: «Πώς γίνεται παππού μια μαμά ν’ αγαπά περισσότερο το ένα παιδάκι της από το άλλο; Δηλαδή η μαμά μου αγαπάει περισσότερο τον Βάιο ή την Αγάπη από μένα;»

Λοιπόν, μάστορα, άντε ξανά στα δύσκολα. Γιατί εδώ που τα λέμε θρησκευτικά κάνουμε, που τείνουν να διδάξουν αγάπη.

Άλλες μια δυο ώρες συζήτηση για να πει η Μαριαλίνα ότι κατάλαβε και να διατυπώσει τη δεύτερη ερώτηση: «Και γιατί παππού εμείς πρέπει να μάθουμε στο σχολείο, τι έκανε η κακή Ρεβέκκα για να κάνει πιο πλούσιο τον Ιακώβ από το άλλο της παιδί;»

Γιατί;

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά…» τραγουδά ακόμα ο Σαββόπουλος, δίνοντας ο ίδιος την απάντηση: «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…». Τα ξέρουν; Ή ξέρουν τα ψέματα, μόνο;

Ξέρουν αυτά που εμείς δίνουμε ως γνώση. Την αλήθεια, μάλλον, τη διαισθάνονται. Για τούτο και μένουν καχύποπτα απέναντί μας.

Από τις πιο σκληρές γελοιογραφίες των ημερών, αυτή του "Κυρ".

Όπως καχύποπτος μένω κι εγώ απέναντι σε όλα όσα διαδραματίστηκαν την Τρίτη στη Βουλή. Στο κατά πόσο πρόθεση όλων ήταν η κοινωνική πρόοδος, η εξέλιξη του κοινωνικού κράτους, η επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποί μας. Γιατί το πρόβλημα δεν δημιουργείται απ’ αυτούς που ζουν μια διαφορετική κατάσταση με τον εαυτό τους, αλλά με το πώς αντιμετωπίζονται αυτοί από τους άλλους. Λύνεται αυτό με νομοθετήματα; Δηλαδή πώς θα πεισθούν αυτοί που αντιμετωπίζουν απρεπώς τους συνανθρώπους μας, να έχουν κόσμια συμπεριφορά απέναντί τους και ν’ αναγνωρίζουν σ’ αυτούς το δικαίωμα της επιλογής και του αυτοπροσδιορισμού.

Ο ίδιος ο υπουργός Πολάκης χαρακτήρισε «ντιγκιντάγκες» τα άτομα διαφορετικής σεξουαλικής προτίμησης, λίγες ώρες μετά την ψήφιση του νόμου για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Προσπαθώ να κατανοήσω τη γλώσσα. Αποκαλύπτει το μαχητικό του χαρακτήρα του; Ή μήπως ένα προσωπικό ‘‘πιστεύω’’ που δεν αποκαλύφθηκε με τη θετική του ψήφο;

Πιστεύω πως όλα είναι θέμα αξιοπρεπείας. Είτε το ηλικιακό όριο είναι ελεύθερο από την παιδική ηλικία, με απόφαση των γονιών και ίσως σύμφωνη γνώμη των ειδικών της πολιτείας, είτε στα 25, όλα είναι θέμα αξιοπρεπείας. Κι εδώ θυμάμαι ένα παιγνίδι της σκέψης του αγγλο-ιάπωνα συγγραφέα Καζούρο Ισιγκούρο – για να είμαι κι επίκαιρος, αφού πρόσφατα του έχει απονεμηθεί το Νόμπελ Λογοτεχνίας – ο οποίος αναρωτιέται στο μυθιστόρημά του ‘‘Τα απομεινάρια μιας μέρας’’: «Τι είναι αξιοπρέπεια;». Ο μπάτλερ ευγενών οικογενειών Γκρέιαμ, απαντά πως αξιοπρέπεια είναι «κάτι όπως η ομορφιά μιας γυναίκας, οπότε είναι άσκοπο να την αναλύσουμε», υπονοώντας πως «κάποιος τη διαθέτει ή δεν τη διαθέτει από καθαρή τύχη και μόνον». Αντίθετα, ο μπάτλερ – πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος δηλώνει πως είναι «πεπεισμένος ότι η αξιοπρέπεια είναι κάτι για το οποίο μπορεί κανείς ν’ αγωνίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του να το κατακτήσει».

Ο εξαιρετικός "Αρκάς" τα είπε όλα όσα αφορούν προθέσεις...

 Είμαι καχύποπτος απέναντι σε όλα πια. Διαισθάνομαι ότι πίσω από τη συζήτηση περί φύλου, υπάρχει τεράστια αλλαγή φύλλου. Τι εννοώ; Πώς ελάχιστοι από τους κοινοβουλευτικούς ψήφισαν κατά συνείδηση. Άρα δεν ψήφισαν ως βουλευτές, αλλά ως στρατιώτες ενός συστήματος. Γύρισαν φύλλο και στάθηκαν ασυνεπείς με αυτά που ήθελαν να υποστηρίξουν. Όπως και πολλές άλλες φορές. Που οικειοποιήθηκαν το ψέμα.

Ένα ψέμα, λοιπόν…