Περί παραχαράξεων και άλλων…

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net στις 4-12-2015) 

Μονολογώντας

Δυστυχώς ζούμε μιαν ανελέητη πραγματικότητα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε - με την προβιά της αριστερής σκέψης και δράσης – τόσα και τέτοια μέτρα που ποτέ μια συντηρητική κυβέρνηση θα τολμούσε να διανοηθεί. Και τα πέρασε πουλώντας το παραμύθι πως για όλα είναι υπεύθυνοι όσοι προϋπήρξαν, εκείνοι δηλαδή που έτρεμαν στην ιδέα της παραμικρής διαδήλωσης.

Αναισχυντία χωρίς όρια. Όμως αναισχυντία πληρωμένη πανάκριβα. Αναισχυντία με τις ευλογίες των πολλών. Και οι πολλοί απαιτούν τον σεβασμό των λίγων. Αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει η Δημοκρατία, παρά τους όσους και όποιους βιασμούς υφίσταται. Γιατί, πλέον, η Δημοκρατία βιάζεται κατά κόρον καθημερινά. Όπως βιάζεται και η λογική, επίσης με τις ευλογίες της πλειοψηφίας, που ανεμίζοντας την σημαία της αριστερής ιδεολογίας θεσπίζει φοροεπιδρομές επί δικαίων και αδίκων, αρκεί ν’ απολαμβάνει την ηδονή της εξουσίας.

Βεβαίως επικαλούνται τον ξένο παράγοντα, τους δανειστές, που κάποτε εκπροσωπούνταν από τρεις, δηλαδή την «τρόϊκα», που τώρα τους εκπροσωπούν τέσσερις, το «κουαρτέτο» δηλαδή. Μα αν υποκύπτουν στις πιέσεις του «κουαρτέτου» σε τι διαφέρουν από εκείνους που στην Κατοχή υπέκυπταν στις πιέσεις των κατακτητών και η ιστορία τους χαρακτήρισε «γερμανοτσολιάδες»; Βέβαια, ως αντίλογος μπορεί να ειπωθεί ότι εκείνοι, τότε, οικιοθελώς είχαν σκύψει τον σβέρκο τους Γερμανούς και προκαλούσαν θεληματικά κακό στους συμπατριώτες τους. Αλλά και οι νυν εξουσιαστές και εκτελεστές των επιθυμιών των δανειστών οικιοθελώς ανέλαβαν την εξουσία, την επεδίωξαν μάλιστα. Ουδείς τους πίεσε. Και οι μεν και οι δε ισχυρίζονται πως ό,τι κάνουν έχει κίνητρο τη σωτηρία της χώρας. Εκείνοι από την εξάπλωση του ΕΑΜ. Οι σύγχρονοι από την επιστροφή στο παλιό.

Μετά απ’ αυτούς τους συλλογισμούς, ένα ερώτημα μου δημιουργείται: Άραγε όλοι όσοι διαχειρίζονται την εξουσία σήμερα, εκφράζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιων «τσολιάδες» είναι, ή έστω ποιων «τσιράκια» είναι; Με βασανίζει αυτό το ερώτημα. «Κουαρτετο-τσολιάδες» ή «κουαρτετο-τσιράκια»; Ποιος από τους δυο χαρακτηρισμούς είναι ο ορθός; Μήπως κανείς από τους δυο; Μήπως κάποιος άλλος; Που να έχει σχέση ίσως με «κόκκινες γραμμές»; Πιθανόν. Ίσως και όχι, όμως, αν αναλογιστεί κανείς ότι ζούμε την εποχή των αναθεωρήσεων, αφού οι σφαγές στο λιμάνι της Σμύρνης άνετα μετονομάστηκαν σε «συνωστισμό» και μάλιστα σε σχολικά εγχειρίδια, η δε γενοκτονία των Ποντίων σε «ενθοκάθαρση» και μάλιστα από υπουργό, όχι ένα απλό κομματικό στέλεχος.

Αναρωτιέμαι ποιος εν τέλει επινόησε τον «νέο-Διχασμό»; Αυτός ο «νέο-Διχασμός» είναι μια κατάσταση εντελώς πραγματική, όπως επίσης και σεβαστή, αφού απολαμβάνει τις ευλογίες των δυο περίπου εκατομμυρίων που αποτελούν την ισχυρή πλειοψηφία του εκλογικού αποτελέσματος.

Είναι η ίδια πλειοψηφία που μιλούσε για «κόκκινες γραμμές», που χιεροκροτούσε μανιασμένα εκείνο το αξέχαστο: «Στις 20 Σεπτέμβρη τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», που είχε δηλώσει ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο Κερατσίνι. Ως «τελειωμένος» κι εγώ δεν δικαιούμαι πλέον να διεκδικώ, παρά να υπομένω την «Κουαρτετο-κατοχή» της χώρας, εκτός αν δεν πρόκειται για «Κουαρτετο-κατοχή», αλλά για ανικανότητα διαχείρισης της χώρας.

Κάποτε, πριν χρόνια πολλά, όταν χρονογραφούσα επικρίνοντας κυβερνητικές τακτικές, πίστευα πως κάποια στιγμή η χώρα μου, κάτω από τον διαρκή κοινοβουλευτικό έλεγχο, θα φτάσει στην ώριμη πολιτικά στιγμή που δεν θα ζει την κομματικοκρατία, δεν θα παρουσιάζει συμπτώματα διαφθοράς, αλλά θα λειτουργεί ως αναπτυγμένο ευρωπαϊκό κράτος, θα επεκτείνει και θα αυξάνει την κοινωνική πρόνοια, θα εξασφαλίζει δουλειές σε ολοένα και περισσότερους νέους, θα μειώνει συνεχώς την ανεργία. Το προσδοκούσα αυτό ως εξελικτική πορεία των πραγμάτων.

Οι δεκαετίες πέρασαν, το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε, η βιομηχανία αναπτύχθηκε, τα λιμάνια γιγαντώθηκαν, ο τουρισμός ανδρώθηκε. Οι Κυβερνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη υποσχόμενες περισσότερη ευημερία. Όταν ξαφνικά μια μέρα όλα τινάχθηκαν στον αέρα. Λάθος ανάπτυξη, κακές επιλογές, διαπλεκόμενα συμφέροντα. Συναγερμός. Η χώρα στα βράχια. Να τη σώσουμε τη χώρα. Ποια χώρα;

Σημείο μηδέν το Καστελόριζο.

Και ο κατήφορος τρομακτικός πια.

Μέχρι που από το βάθος του ορίζοντα ακούστηκε η νεανική φωνή του Αλέξη Τσίπρα. Ως εδώ και μη παρέκει. Τα σπαθιά βγήκαν από τα θηκάρια τους να κόψουν τα κεφάλια των κακών, των δανειστών, των διεφθαρμένων, των διαπλεκόμενων…

Ένα χρόνο μετά τα σπαθιά εξακολουθούν να κόβουν. Όχι τα κεφάλια των κακών, όμως, αλλά τα πόδια των άμοιρων, των απροστάτευτων, των φτωχών. Των ανήμπορων συνταξιούχων, εκείνων και δούλευαν, δούλευαν, δούλευαν… Κόβουν τα σπαθιά των οικονομικών εγκεφάλων της Κυβέρνησης χωρίς περίσκεψι κι αιδώ. Παραχαράσσοντας και την αλήθεια, και την ιστορία, και την πραγματικότητα. Μια βιομηχανία παραχαράξεων, ένα ατελείωτο νεκροταφείο ελπίδων…

Άγγελος Πετρουλάκης