Κράτος ανάλγητο, κυβέρνηση ανάλγητων…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, την Παρασκευή 7-12-2018)

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

Πάει καιρός που έχει ξεκινήσει η δράση των συνταξιούχων για την επιστροφή των περικοπών που είχαν επιβληθεί στις συντάξεις τους, προκειμένου να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία. Προσφυγές σε δικαστήρια, θόρυβος πολύς. Θόρυβος πολύς και στα ΜΜΕ με ειδικούς να παίρνουν το μέρος των συνταξιούχων και να δίνουν συμβουλές για το πώς θα διεκδικήσουν τα δικαιούμενα. Από κοντά και οι δικηγόροι. Χωρίς αυτούς πώς να προχωρήσει κάποιος τις διαδικασίες;

Χιλιάδες οι συνταξιούχοι. Κάποιοι μιλούν για 2.600.000! Όλοι με ελπίδες για δικαίωση. Μπλεγμένοι, όμως, σε μια διαδικασία γραφειοκρατική. Να ελπίζουν όλοι. Ακόμα κι αυτοί που βρίσκονται ένα βήμα πριν από το τέλος. «Κι αν πεθάνω εγώ, υπάρχουν οι κληρονόμοι…», ψελλίζουν. Με το κράτος, ή αυτούς που το εκπροσωπούν, να παραμένει σε μιαν ανάλγητη ουδετερότητα. Ακόμα και τώρα, που οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν ότι έβγαλαν τη χώρα από τα Μνημόνια και η ζωή επέστρεψε στην κανονικότητα. Ποια κανονικότητα;

Η μεγάλη απάτη, όχι αυταπάτη, απάτη και εμπαιγμός.

Αφού επιστρέψαμε στην κανονικότητα, τι χρειάζονται οι προσφυγές, οι δικηγόροι, τα δικαστήρια; Γιατί δεν επιστρέφονται, έστω σταδιακά αυτά που έχουν περικοπεί; Μ’ έναν νόμο. Γιατί αυτός ο ‘‘μαραθώνιος’’;

Αν αληθεύει πως κάθε αγωγή απαιτεί 150 ευρώ (τόσα ζητήθηκαν από μένα), τότε το σύνολο των χρημάτων που θα… χορέψουν ανάμεσα στους συνταξιούχους και τους δικηγόρους, ακουμπά τα 390 εκατομμύρια ευρώ. Αυτά μόνο για την κατάθεση της αγωγής. Αν… αν υπάρχει δικαίωση και καταβολή τών δικαιουμένων, τότε άλλα εκατομμύρια, γιατί οι αμοιβές θα είναι με ποσοστό (10% ζητήθηκε από μένα) επί των χρημάτων που θα καταβληθούν από το κράτος. Αυτό, βέβαια, μπορεί να γίνει μετά από χρόνια, τόσα χρόνια που αρκετοί απ’ αυτούς που θα διεκδικήσουν χρήματα, θα έχουν φύγει από τη ζωή…

Αν αυτό δεν είναι κρατική αναλγησία, τι είναι; Θα έλεγα, αλητεία. Γι’ αυτήν την αναλγησία (αλητεία) δεν ακούστηκε λέξη στην εποχή τής κανονικότητας. Έστω τελεσίδικα αρνητική, να σταματήσει και ο χορός τών εκατομμυρίων, που ξεκινά με την υποβολή τής αίτησης για τη μη παραγραφή.

Η πίκρα ξεχειλίζει. Το δήθεν στοργικό κράτος εξαντλείται στο μοίρασμα κάποιων ψίχουλων, που κι αυτά έχουν αφαιρεθεί από άλλες ομάδες φορολογούμενων. Όχι από το κράτος, όχι από κάποια γενναία οικονομική πολιτική. Κάποιοι φορολογούνται άγρια για να δοθεί σε κάποιους άλλους ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν είναι χρήματα που περίσσεψαν από τη χρηστή διοίκηση και από οικονομίες τής κρατικής μηχανής, ούτε χρήματα που εισέρρευσαν από μια κάποια ανάπτυξη. Είναι κλεμμένα χρήματα, που τα βάφτισαν «πλεόνασμα». Οτιδήποτε άλλο είναι απάτη, κραυγαλέο ψέμα. Είναι πολιτική τού πεζοδρομίου.

Η οικτρή οικονομική κατάσταση των πολιτών, παρά τις ανοησίες που ισχυρίστηκε με τα κάκιστα ελληνικά του ο υπουργός οικονομικών, φαίνεται καθαρά και από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων. Τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν καταβλήθηκαν φόροι και πρόστιμα ύψους 1,4 δισ. ευρώ, ενώ οι οφειλέτες αυξήθηκαν μέσα σ’ αυτόν το μήνα κατά 510.428.

Συνολικά τα χρέη των φορολογούμενων και των επιχειρήσεων φθάνουν στα 103,09 δισ. ευρώ ενώ εάν προστεθούν και τα πρόστιμα και προσαυξήσεις ξεπερνούν τα 185 δισ. ευρώ δηλαδή υψηλότερα από το ΑΕΠ της χώρας.

Αυτή είναι η πραγματική οικονομική εικόνα τής χώρας. Ό,τι άλλο λέγεται είναι παραμύθι. Και οι συνταξιούχοι να κυνηγούν τα δικά τους όνειρα, για μια δικαίωση αδικαίωτη. Όλα για οίκτο.