Breaking News

ΒΙΒΛΙΑ για τον χειμώνα


Ο Άγγελος Πετρουλάκης προτείνει
πέντε βιβλία από τις εκδόσεις "ΨΥΧΟΓΙΟΣ"


Ρόζαμουντ Πίλτσερ: «Μαζεύοντας Κοχύλια»
Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ ανήκει στις συγγραφείς που σαρώνουν τις πωλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, με τα βιβλία της να διαβάζονται απνευστί.
Πρόσφατα, οι Εκδόσεις «Ψυχογιός» κυκλοφόρησαν το όντως διάσημο (και παλαιότερο) βιβλίο της «Μαζεύοντας Κοχύλια», που οι πωλήσεις του έχουν ξεπεράσει τον εντυπωσιακό αριθμό των 5.000.000 αντιτύπων.
Το «Μαζεύοντας Κοχύλια», είναι ένα τρυφερό βιβλίο που επιφυλάσσει πολλές συγκινήσεις στον αναγνώστη. Με ρεαλιστική γραφή αναφέρεται στην ιστορία μιας ώριμης γυναίκας, της Πηνέλοπε, που και ο πίνακας είναι πάντα δίπλα της να της θυμίζει την Κορνουάλη και να τη γεμίζει δύναμη και αισιοδοξία.
Μια συνηθισμένη γυναίκα που το σκάει από το νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονταν μετά από καρδιακή προσβολή για να γυρίσει σπίτι της.
Με αφετηρία αυτό το σπίτι ξεκινάμε ένα ταξίδι στο παρελθόν, που μπλέκεται αριστοτεχνικά με το παρόν και μαθαίνουμε ένα ένα όλα τα βήματα που οδήγησαν στο «τώρα» της .
Γεννημένη  από γονείς που τη λάτρευαν, κάνει έναν άτυχο βιαστικό κι ανέραστο γάμο που τη σημάδεψε.
Γνώρισε τον πόλεμο και τη φρίκη του, αλλά και την αληθινή αγάπη για λίγο.
Άτυχη κι εκεί, αφού ζούσε σε μια εποχή που οι τραγωδίες διαδέχονταν η μια την άλλη εξαιτίας του πολέμου.
Έκανε τρία παιδιά, που κι αυτά ακόμα κάποιες στιγμές την απογοήτευσαν.
Όλα τα πρόσωπα της ζωής της βρίσκονται ακόμα γύρω της ή στη σκέψη της.
Μια ολοκληρωμένη ζωή, και μια Πηνέλοπε άλλοτε ευτυχισμένη, άλλοτε δυστυχισμένη, άλλοτε μπερδεμένη, άλλοτε αποφασισμένη για όλα!
Το ταλέντο τής Πίλτσερ να παρουσιάζει τα πιο καθημερινά πράγματα με τρόπο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα με μια τεχνική που σε μαγεύει και σε καθηλώνει, έχει σαν αποτέλεσμα να μη θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια μέχρι να το τελειώσεις. Μοιάζει να είσαι μέρος της ιστορίας  και όχι απλά ο αναγνώστης της. Οι χαρακτήρες γίνονται δικοί σου άνθρωποι κι έχεις την αίσθηση ότι η Πηνέλοπε είναι δίπλα σου.
Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ γεννήθηκε στην Κορνουάλη το 1924.
Στη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στο γυναικείο σώμα του Βρετανικού Ναυτικού. Άρχισε να γράφει από μικρή και δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα σε ηλικία 18 χρονών. Είναι πολυγραφότατη και αγαπητή κυρίως στο γυναικείο κοινό.
Η ίδια η συγγραφέας λέει: «Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό».



Ιζαμπέλ Αλιέντε: «Πέρα από τον χειμώνα»
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι πολυδιαβασμένη και πολύ-αγαπημένη εκατομμυρίων αναγνωστών σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Διάσημος δεν γίνεσαι τυχαία, ιδιαίτερα στον χώρο της Λογοτεχνίας. Για να αγαπηθείς, έχεις κάτι σημαντικό να πεις, κάτι ιδιαίτερο να εκφράσεις.  
Η ίδια χαρακτηρίζει το έργο της «ρεαλιστική λογοτεχνία», επηρεασμένη τόσο από την απίστευτη παιδική της ηλικία, όσο κι από τους μαγικούς ανθρώπους και τα γεγονότα που πυροδότησαν τη φαντασία της. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Το 1982, δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το σπίτι των πνευμάτων», που την ανέδειξε ως ένα από τα κορυφαία ονόματα συγγραφέων στην ισπανόφωνη λογοτεχνία. Ακολούθησαν, με την ίδια επιτυχία, τα μυθιστορήματα: «Του έρωτα και της σκιάς», «Εύα Λούνα», «Το επουράνιο σχέδιο», «Κόρη της μοίρας», «Φωτογραφία σε σέπια» κ. ά.
Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 35 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 65 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως. Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί, αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα.
Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, εκτός από το «Πέρα απ’ τον χειμώνα», κυκλοφορούν και τα μυθιστορήματα της «Ο Ιάπωνας εραστής» και «Το παιχνίδι του αντεροβγάλτη», ένα πρωτότυπο αστυνομικό – κοινωνικό μυθιστόρημα, που διδάσκει δημιουργική γραφή και εντυπωσιάζει τον αναγνώστη.
Μιλώντας για τον εαυτό της, έχει πει: «Παρ’ όλο που είμαι Χιλιανή, γεννήθηκα συμπτωματικά στη Λίμα. Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου· ίσως γι’ αυτό μου είναι πιο εύκολο να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε, σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας έτσι το σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα θα με έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία… Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματά μου είναι η αγάπη. Ο κόσμος χρειάζεται την αγάπη. Για χιλιάδες χρόνια ζούσαμε σε ένα πατριαρχικό καθεστώς, καθοδηγούμενο από τη δύναμη, την απληστία, τη φιλοδοξία και τη βία. Είναι καιρός να τα αλλάξουμε όλα, ξεκινώντας από την αντρική κυριαρχία. Πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και τον πληγωμένο πλανήτη μας. Πρέπει να τελειώσουμε με την πατριαρχία».
Στο «Πέρα απ’ τον χειμώνα» η Ιζαμπέλ Αλιέντε αφηγείται με τον ανεπανάληπτο τρόπο της μια ιστορία επίκαιρη όσο ποτέ, για την Αμερική του σήμερα, τη μετανάστευση και τη μοναξιά, αλλά και την ελπίδα, την ανθρωπιά και τις δεύτερες ευκαιρίες.
Σε μια πόλη θαμμένη στο χιόνι, τρεις άνθρωποι έρχονται κοντά με απρόβλεπτο τρόπο. Μέσα σε λίγες ώρες, ανθίζουν ανάμεσά τους η συμπόνια, η αλληλεγγύη, ακόμα κι ένας έρωτας, θυμίζοντάς τους πως, στην καρδιά του χειμώνα, μπορείς να φυλάς μέσα σου ένα ανίκητο καλοκαίρι.
Είναι χειμώνας στο Μπρούκλιν. Η χειρότερη θύελλα των τελευταίων ετών σαρώνει την πόλη. Στον χιονισμένο δρόμο, ο Ρίτσαρντ Μπάουμαστερ, ένας μοναχικός εξηντάρης καθηγητής, τρακάρει ελαφρά τη νεαρή Έβελιν Ορτέγα. Τίποτε ιδιαίτερο – μόνο που, λίγες ώρες αργότερα, τη βλέπει έκπληκτός να στέκεται στο κατώφλι του. Η Έβελιν, παράνομη μετανάστρια από τη Γουατεμάλα, δείχνει ταραγμένη και δε μιλάει πολύ. Ο Ρίτσαρντ καλεί τη γειτόνισσά του, τη Λουσία, να τον βοηθήσει να βγάλει άκρη. Αλλά κανείς τους δεν είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό που έχει να τους πει η Έβελιν, μια συγκλονιστική ιστορία, που καθηλώνει τον αναγνώστη.



Ρόμπερτ Χάρις: «Μόναχο»
Ένα καθαρόαιμο ιστορικό μυθιστόρημα, γραμμένο από έναν απολύτως σοβαρό Βρετανό δημοσιογράφο-συγγραφέα, τον Ρόμπερτ Χάρις, από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, από τις οποίες κυκλοφορούν τα επίσης ενδιαφέροντα βιβλία του «FATHERLAND», «ΚΩΔΙΚΟΣ: ΑΙΝΙΓΜΑ», «Το μυστικό του Αρχάγγελου», «Παρασκήνια εξουσίας», «Πομπηία». «IMPERIUM», «CONSPIRATA – Η συνωμοσία» και «Ο Γερμανός κατάσκοπος».
Ο Ρόμπερτ Χάρις γεννήθηκε το 1957 στο Νότιγχαμ. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Εργάστηκε για έξι χρόνια ως ρεπόρτερ για το Panorama και το Newsnight του BBC, ως πολιτικός συντάκτης στον Observer και ως αρθρογράφος με τακτική στήλη στις εφημερίδες Sunday Times και Daily Telegraph.
Το 2003 ανακηρύχθηκε αρθρογράφος της χρονιάς στα Βρετανικά Βραβεία Τύπου. Έχει γράψει αρκετά ιστορικά βιβλία, αλλά και μυθιστορήματα αρκετά εκ των οποίων γυρίστηκαν ταινίες. Είναι σαφές, ότι και την ιστορική γνώση έχει, αλλά και την εμπειρία για να γράψει ένα σοβαρό ιστορικό μυθιστόρημα, που δεν παρεκκλίνει από την ιστορική ορθότητά του για χάρη τής μυθοπλασίας του.
Στο ”Μόναχο” τα πράγματα είναι απλά. Για τον συγγραφέα ζητούμενο είναι να δώσει στα σωστά ιστορικά πλαίσια την περίφημη «Συμφωνία του Μονάχου» που έγινε το 1938 στο Μόναχο της Γερμανίας μεταξύ της Βρετανίας, της Χιτλερικής Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, στην οποία συμφωνήθηκε, ουσιαστικά, να μην ξεκινήσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος τη δεδομένη στιγμή. Για την ακρίβεια, αυτό που συμφωνήθηκε ήταν να μην γίνει πόλεμος. Αυτή την συμφωνία πολλοί κατέκριναν, εκ των υστέρων και εδώ είναι που παίρνει θέση ο συγγραφέας , αφού με ιστορικά στοιχεία, αποδεικνύει ότι ήταν κάτι περισσότερο από απαραίτητη για πολλούς λόγους.
Ο βασικότερος είναι ότι η Βρετανία δεν ήταν σε θέση, από άποψη πολεμικού εξοπλισμού, να μπει σε πόλεμο με την Χιτλερική Γερμανία. Κάτω από αυτό το δεδομένο, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν, έκανε ότι μπορούσε για να μην ξεκινήσει ο πόλεμος τον Σεπτέμβριο του 1938. Να κερδίσει πολύτιμο χρόνο ώστε να προλάβει η Βρετανία να εξοπλιστεί για να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ. Στην αρχή του βιβλίου του υπάρχει μια φράση του Αδόλφου Χίτλερ, γραμμένη τον Φεβρουάριο του 1945, όταν ουσιαστικά, ο πόλεμος είχε χαθεί για τους Γερμανούς. «Έπρεπε να κηρύξουμε πόλεμο το 1938… ο Σεπτέμβριος του 1938 θα ήταν η πιο ευνοϊκή ημερομηνία». Και μόνο η παραδοχή αυτού του γεγονότος, κατόπιν εορτής, από τον Χίτλερ, αποδεικνύει, ιστορικά, ότι ο Τσάμπερλεν είχε δίκιο.
O ίδιος ο Ρόμπερτ Χάρις σε μια συνέντευξή του σχετικά με το  «Μόναχο», είχε πει εξής:
«Δεν μ΄ ενδιέφερε να γράψω ένα βιβλίο για το καλοκαίρι τού 1940 και το πόσο σπουδαίο ήταν. Όχι γιατί δεν το πιστεύω πως ήταν, αλλά επειδή όλοι το έχουν πει και όλοι το ξέρουν. Το να πάρεις όμως το Μόναχο, που όλοι το θεωρούν καταστροφή και νίκη τού Χίτλερ και να πεις πως στην πραγματικότητα δεν ήταν καταστροφή και ότι ο Χίτλερ θεωρούσε πως τελικά βγήκε ζημιωμένος, αυτό μου φαίνεται ότι άξιζε περισσότερο τον κόπο, για τον απλούστατο λόγο ότι θα ήταν πιο πρωτότυπο. Η ‘‘Συμφωνία του Μονάχου’’ με έχει απασχολήσει από παλιά, εδώ και τριάντα χρόνια και για δεκαετίες είχα το μισό βιβλίο στο μυαλό μου. Ήθελα χρόνια να γράψω αυτό το μυθιστόρημα, αλλά τα βιβλία κατά κάποιο τρόπο σου υπαγορεύουν πότε θα γραφτούν, πότε είναι έτοιμα και ξαφνικά αυτό εδώ φαινόταν πολύ πιο επίκαιρο. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα ανάλογη με του ΄30 γύρω μας, η αίσθηση ότι μεγάλες δυνάμεις βρίσκονται σε κίνηση και οι άνθρωποι είναι κάπως ανίσχυροι μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Είναι μια εποχή των άκρων, μια εποχή εθνικισμού. Νομίζω πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μορφή φασισμού. Μπροστά σε μια μορφή εθνικισμού που στο βάθος του είναι έντονα ρατσιστικός. Μπροστά στον κατακερματισμό τής Ευρώπης».

Η μυθοπλασία του  ”Μονάχου” δεν θα μπορούσε παρά να είναι συμβολική. Δυο παλιοί φίλοι, δυο παλιοί συμφοιτητές που βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο Χιού Λέγκατ είναι ένας από τους προσωπικούς γραμματείς τού Τσάμπερλεν. Ο Πόλ Χάρτμαν είναι Γερμανός διπλωμάτης και μέλος της αντίστασης κατά του Χίτλερ. Υπήρξαν πολύ καλοί φίλοι στην Οξφόρδη, πριν ο Χίτλερ ανέλθει στην εξουσία, και δεν έχουν ξαναδεί ο ένας τον άλλον από την τελευταία φορά που είχαν βρεθεί στο Μόναχο, σε κάποιες φοιτητικές διακοπές ,πριν από έξι χρόνια. Τώρα, καθώς το μέλλον της Ευρώπης προβάλλει δυσοίωνο, οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν ξανά.
Ο συγγραφέας βάζει τον Τσάμπερλεν να λέει κοντά στο τέλος τού βιβλίου  «Δεν είμαι ειρηνιστής. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από τη συναναστροφή μου με τον Χίτλερ είναι ότι απλώς δεν μπορείς να παίξεις πόκερ με έναν κακοποιό, αν δεν κρατάς ισχυρά χαρτιά στο χέρι».
Η Ιστορία και όσα έγιναν μετά, δικαίωσαν αυτά τα λόγια, αν και πολλοί ιστορικοί θεωρούν λάθος την πολιτική του «κατευνασμού», που επεδίωκε ο Τσάμπερλεν.
Το «Μόναχο» είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο, που αναλύει με οξύνοια τους χαρακτήρες και φωτίζει την ιστορία με ένα ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο. Ένα πολύ, πολύ καλό μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα που απαιτεί κάποιες βασικές ιστορικές γνώσεις, μια και το ίδιο περιστρέφει μυθοπλασία στηριγμένη στην Ιστορία.
Μόναχο 1938.
Για όσους έχουν μια στοιχειώδη ιστορική γνώση, σημαίνει την συνάντηση Χίτλερ και Μουσολίνι με τους πρωθυπουργούς της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ. Κύριοι πρωταγωνιστές ο Χίτλερ και ο Τσάμπερλεν. Ο πρώτος έτοιμος να καταπιεί την Τσεχοσλαβακία, με την πρόφαση ότι στην περιοχή της Σουδητίας ζουν περισσότερα από 3 εκατομμύρια Γερρμανοί, ο δεύτερος προσπαθώντας να βρει μια ειρηνική λύση, έστω με υποχώρηση της Τσεχοσλαβακίας, προκειμένου ν' αποφευχθεί γενικότερη σύγκρουση στην Ευρώνη. Είναι τέλος καλοκαιριού του 1938 (Σ/μβριος).
Η πολιτική που ακολουθούσε ο Τσάμπερλεν ονομάστηκε "πολιτική του κατευνασμού", μια μετριοπαθής πολιτική απέναντι στον Χίτλερ, με τον Τσάμπερλεν να διατηρεί ελπίδες πως αυτό θα είχε θετικά αποτελέσματα. Απέναντί του, ο Τσόρτσιλ, ο οποίος πίστευε ακράδαντα ότι ο Χίτλερ δεν εμποδίζεται παρά μόνο με πόλεμο, προμαντεύοντας όσα θα ακολουθούσαν.
Ο Τσάμπερλεν επέστρεψε από τη σύσκεψη του Μονάχου ως μέγας ευεργέτης. Όμως στις αποσκευές του, όπως αποδείχθηκε, μετέφερε αυταπάτες.
Δυο μήνες μετά, η Νύχτα των Κρυστάλλων στη Γερμανία (Νοέμβριος 1938) δικαίωνε τον Τσόρτσιλ και έδειχνε στην Ευρώπη ότι ο Χίτλερ προχωρούσε αδίστακτα στα βδελυρά σχέδιά του.
Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στις δραματικές ώρες των συσκέψεων στο Μόναχο, με τον συγγραφέα να τοποθετεί δυο άξονες προκειμένου ν' αναπτύξει τον μύθο. Δυο φίλοι από τα φοιτητικά τους χρόνια, ο ένας διπλωματικός υπάλληλος της Γερμανίας, ο άλλος διπλωματικός υπάλληλος της Μ. Βρετανίας, συναντιόνται στα πλαίσια της σύσκεψης. Ο πρώτος είναι αντί-Ναζί. Ο δεύτερος, μεταφέροντας τις πληροφορίες που του διοχετεύει ο φίλος σου, προσπαθεί να μεταφέρει στον Τσάμπερλεν την πραγματική εικόνα που υπάρχει κάτω από το προσωπείο του Χίτλερ.
Όμως το βιβλίο δεν είναι μόνο αυτά. Ο συγγραφέας, ως σκηνοθέτης, στρέφει τα μάτια του και στο περιβάλλον των βασικών αξόνων. Την ιδιωτική τους ζωή, αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον.
Ο Άγγλος διπλωμάτης είναι ένας απατημένος, αλλά αξιοπρεπής, σύζυγος.
Ο Γερμανός ένας ανελεύθερος εργένης, που τον βασανίζει η επικράτηση του Ναζισμού στη χώρα του, αλλά λυτρώνεται ερωτικά με μια μυστική ερωτική σχέση.
Ο αναγνώστης όντως καθηλώνεται στις σελίδες του βιβλίου και όντως βγαίνει κερδισμένος απ' αυτό.
 



Σοφία Παράσχου: «Τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια»
«Τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια» της Σοφίας Παράσχου, που κυκλοφόρησαν οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, είναι ένα από τα βιβλία που θα αγαπήσει ο αναγνώστης. Τρυφερό μυθιστόρημα που συγκινεί και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε ιδιαίτερα ανθρώπινα συγκινησιακές καταστάσεις. Ο έρωτας και η προδοσία, η αδικία και η καταπίεση, η ντροπή και οι ενοχές, είναι οι εφιάλτες τής Φωτεινής από τότε που θυμάται τη ζωή της. Τα στερημένα από τη γονική αγάπη παιδικά χρόνια, η ντροπή στην οποία τη βύθισε η ίδια της η μάνα, η εφηβεία δίπλα στην αυταρχική θεία, είναι πληγές που μόνο ο έρωτας της με τον Περικλή μπορεί να επουλώσει.
Ωστόσο, αυτός ο έρωτας έμελλε να εξελιχθεί στον χειρότερο εφιάλτη της. Την ημέρα που είναι έτοιμη να παραιτηθεί από την ίδια της τη ζωή, η φράση, «τα φαντάσματα να τα κοιτάς στα μάτια, μόνο έτσι θα τα νικήσεις», είναι η ελπίδα που θα την κρατήσει όρθια. Η Φωτεινή φτάνει στο νησί για την κηδεία της μητέρας της, και όλες οι εικόνες από παρελθόν, όμορφες και άσχημες, ζωντανεύουν στη μνήμη της. Στον τόπο που ορίστηκε η σκληρή μοίρα της, στον ίδιο τόπο θα επιστρέψει για να ξαναγράψει η ίδια το βιβλίο της ζωής της. Γιατί τώρα, δώδεκα χρόνια ύστερα από την οδυνηρή φυγή της, έχει πια τη δύναμη να διώξει τα φαντάσματα και να βγει στο φως τού έρωτα…
Η Σοφία Παράσχου - Χατζηδημητρίου γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Κάρπαθο. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και δούλεψε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Με υποτροφία του ΙΚΥ έκανε μεταπτυχιακές σπουδές. Πήρε δίπλωμα στην ειδίκευση "Διδακτική Γλώσσας-Λογοτεχνία" και ακολούθως εκπόνησε διδακτορική διατριβή στην παιδική λογοτεχνία.
Από το 2003 μέχρι το 2013 εργάστηκε ως σχολική σύμβουλος φιλολόγων στον Πειραιά. Επίσης δίδαξε Παιδική Λογοτεχνία στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει εκδώσει 30 λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά, νέους και ενήλικους και ήταν μέλος της συγγραφικής ομάδας που έγραψε (2006) τα «Νέα Ανθολόγια Λογοτεχνίας» για την Α' και Β' γυμνασίου.
Το βιβλίο της «Και οι κακοί έχουν ψυχή», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, έχει μεταφραστεί στα γερμανικά και ήταν στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων(2004). Με βραβείο τής Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς έχει τιμηθεί η ποιητική της συλλογή Μικρές πυγολαμπίδες, και με έπαινο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το μυθιστόρημα «Το παιδί τής καρδιάς». Έχει τιμηθεί επίσης με το Βραβείο τού ΚΕΒΠ «Για τον Έλληνα Εκπαιδευτικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης» και έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων για ενηλίκους «Χαρακιά στη μνήμη».
 



Φιλομήλα Λαπατά: «Ο Διχασμός»
Το όγδοο μυθιστόρημα της Φιλομήλας Λαπατά, που κυκλοφόρησαν οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας της που έχει γενικό τίτλο «Οι κόρες της Ελλάδας». Το πρώτο της, «Η επιστροφή», έτυχε θερμής υποδοχής από το αναγνωστικό κοινό. Ήταν ένα βιβλίο που εντυπωσίασε και αγαπήθηκε.
Όπως και «Η επιστροφή», «Ο Διχασμός» είναι ένα ταξίδι μνήμης στα πεπραγμένα τού παρελθόντος, μέσα από το οποίο δίνεται η ευκαιρία, στον αναγνώστη, να γνωρίσει τις ρίζες μας, το παρελθόν της χώρας μας, το παρελθόν των ίδιων μας των προγόνων, και να κατανοήσει την υφιστάμενη πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, διαβάζουμε: «Υπάρχουν κάτι στιγμές έσχατες, που αλλάζουν τη ζωή. Όχι μόνο τη δική σου, αλλά και όσων βρίσκονται γύρω σου. Και υπαίτιος είσαι εσύ. Κατόπιν, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο. 
»Η κρίση που ξεσπά στο πολιτικό μέτωπο της Ελλάδας τού 1843 (η εξέγερση των στρατιωτικών και πολιτικών κατά της μοναρχίας τού Όθωνα και η απαίτηση για χορήγηση Συντάγματος) και συνεχίζεται στα επόμενα χρόνια εισβάλλει και στην προσωπική ζωή μιας σπουδαίας οικογένειας της μετεπαναστατικής Αθήνας, με αποτέλεσμα η απόγονος Ελισάβετ Δούκα, φιγούρα ακριβοθώρητη, διάφανη όπως το υγρό στοιχείο, που είχε τη δύναμη με την αφτιασίδωτη ποιότητά της να βγάζει τους Αθηναίους από την καθημερινότητα, διχασμένη ερωτικά, να υποπέσει σε ένα μεγάλο ‘‘λάθος’’ το οποίο σημαδεύει ανεξίτηλα και με τραγικές συνέπειες τη ζωή πολλών προσώπων…»
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ιστορικό και όχι μόνο, μυθιστόρημα, όπου ο έρωτας, ως καταλύτης δρα στις ζωές των ανθρώπων.
Η Φιλομήλα Λαπατά, με πρόθεση κοινωνικής ακτινοσκόπησης και με επιμέρους ήρωες που έχουν λόγο, αναπαριστά μια γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875 σε ένα αυτοτελές, πολυπρόσωπο, απολαυστικό και απρόβλεπτο μυθιστόρημα πάνω στον διχασμό: εσωτερικό, πολιτικό, ερωτικό. Υπαρξιακοί προβληματισμοί, ηθικά διλήμματα και η αιώνια πάλη τού Καλού με το Κακό γύρω από τις έννοιες της ταυτότητας, της πατρίδας και της οικογένειας. Επιμέρους γεγονότα που δένουν με την κεντρική ιστορία, ευρηματική πλοκή και φαντασμαγορικοί χαρακτήρες, ελαττωματικοί καλοί και χαρισματικοί κακοί κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.
















Δεν υπάρχουν σχόλια