Όχι τόση κατάντια…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή 24-3-2017)

------------------------------------------------------------------------

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Το σκάνδαλο για το Βατοπέδιo ξεκίνησε το 2008. Η δικαστική διερεύνησή του κράτησε κάπου εννιά χρόνια. Έξι χρόνια είχαν απαιτηθεί για να στηθεί η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου. Πλάκα δεν έχει;

Όταν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο, ένας μετά τον άλλο, οι πολιτικοί τής εποχής ζητούσαν να πέσει άπλετο φως, αφήνοντας υπονοούμενα για ηθικό εκπεσμό και άλλα συναφή. Εννιά χρόνια μετά, ο Θεός βοήθησε να χυθεί άπλετο φως. Οι ρασοφόροι τού Βατοπεδίου, αλλά και άλλοι εμπλεκόμενοι, έστω τόσα χρόνια μετά, νιώθουν ευγνωμοσύνη για τον Θεό που φώτισε τους δικαστές. Ο Θεός, αν και με καθυστέρηση εννιά ετών, απoκατέστησε την τιμή όλων εκείνων, που άμεσα ή έμμεσα είχαν κάποια εμπλοκή με την υπόθεση. Για όλους έχει κάτι καλό ο Θεός…

Μετά απ’ αυτό, και ο πλέον κακοπροαίρετος πρέπει να πεισθεί ότι όλα ήταν από Θεού. Όπως και η πτώση τής Κωνσταντινούπολης – κατά τον Νοταρά. Τότε ο Θεός είχε ευλογήσει τον Μωάμεθ, τώρα την επιχειρηματικότητα των μοναχών τού Βατοπεδίου. Γιατί, μη σας φαίνεται παράξενο∙ στο Περιβόλι τής Παναγίας ανθίζουν για τη δόξα τού Υιού της και οικονομικές δραστηριότητες. Άλλωστε αυτή η παραδοχή δικαιώνει και τον παλιό πρωθυπουργό, του οποίου τη θεοσέβεια δεν πρέπει να αμφισβητούμε. Όπως δεν πρέπει να αμφισβητούμε τη θεοσέβεια και του τωρινού, που τον έπιασε ο πόνος για τον Πανάγιο Τάφο.

9 χρόνια πριν

Θεομπαίχτες…

Όλοι τους. Σίγουροι πως δεν θα εμφανιστεί ο Ιησούς με φραγγέλιο, εκμεταλλεύονται τον φόβο Θεού των απλών ανθρώπων, που όταν παρακαλούν «Θεέ μου βόηθα με», το εννοούν κιόλας.

Θεομπαίχτες.

9 χρόνια μετά

Με ράσα και πετραχήλια, με κουστούμια και γραβάτες, με τίτλους, με εξουσίες, με συναλλαγές, με συμφέροντα, με διαπλοκές. Άλλοι για την τσέπες τους, άλλοι για τις καρέκλες τής εξουσίας.

Θλιβεροί άνθρωποι που δεν έχουν αντιληφθεί πως τους ανήκει μόνο ένας τάφος και κάποιες χιλιάδες σκουλήκια που θ’ αποσυνθέσουν το ρυπαρό τους σώμα, με τον ίδιο τρόπο που θ’ αποσυνθέσουν το σώμα το δικό μου που τους αμφισβητώ, αλλά και των δικαστών που ανέλαβαν να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους.

Το πρόβλημα είναι πως μέχρι να έρθουν αντιμέτωποι με τον θάνατό τους, άρα την ανυπαρξία τους, ηγεμονεύουν στα γήινα, εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά και την κοινωνικότητα των ανθρώπων.

Σ’ αυτήν την ξεχαρβαλωμένη χώρα, τη λεηλατημένη, ο καθείς μπορεί να πουλάει τα πάντα, αρκεί η τύχη να τον φέρει σε θέση εξουσίας. Ζούμε μια κόλαση πρωτοφανή, κι εκείνοι που τη δημιούργησαν (δημιουργήσαμε;) και οι άλλοι που τη συντηρούν, (συντηρούμε;) εμφανίζονται (;;) ως σωτήρες, ως αδικημένοι, ως θυσιασμένοι. Έλεος…

Φωνασκούν οι δολοφόνοι, φωνασκούν οι νεκροθάφτες. Με απλά λόγια φωνασκούν οι βολεμένοι. Αλλά και αυτοί που έχασαν το βόλεμά τους. Όπως κι εκείνοι που ονειρεύονται το βόλεμά τους.

Ο απλός πολίτης, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να μάθει την αλήθεια, δεν μπορεί να πληροφορηθεί τι συμβαίνει κάτω από το τραπέζι. Αν τον Δεκέμβριο του 2008, κάποιος του έλεγε ότι ένας αριστερός συνασπισμός θα πρότεινε και θα έφερνε στην Προεδρία τής Δημοκρατίας τον τότε υπουργό Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλο, ο απλός πολίτης θα τον χαρακτήριζε παράφρονα και θα του έδειχνε τον δρόμο για την πρώτη ψυχιατρική κλινική. (;;) Κι όμως συνέβη και αυτό.

Ο πολίτης ζει μιαν άλλη πραγματικότητα. Ζει την εξαθλίωση και την αναξιοπρέπεια. Διαμαρτύρεται γιατί στην Κάρπαθο είναι επικίνδυνο το σχολείο. Διαμαρτύρεται γιατί στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης υπάρχουν σχολεία χειρότερα από αχούρια. Βιώνει μια εξωφρενική κατάσταση αναμονής σε δημόσια νοσοκομεία.

Στην πόλη μας παρακολουθούμε τον πόλεμο των κλινικαρχών και διαπιστώνουμε πως εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια, κάποιες κλινικές, λειτουργούσαν με παράκαμψη του νόμου, που σημαίνει πως μια αλυσίδα ανθρώπων με προεξάρχοντα (;) τον αρμόδιο υπουργό, ενεργούσαν παράτυπα. Οι παθογένειες ορατές, οι συναλλαγές αόρατες.

Η Δ.Ε.Η. στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Ποιος θα το πίστευε τις εποχές που εμφανίζονταν καταγγελίες για πάρτι των συνδικαλιστών, για χρυσούς μισθούς και πολύχρυσες συνδικαλιστικές δραστηριότητες; Ποιος θα πίστευε πως θα έφταναν στο σημερινό ύψος οι απλήρωτοι λογαριασμοί;

Η Ελλάδα τού SURVIVOR, η Ελλάδα του Λαζόπουλου παλιότερα, η Ελλάδα τού αχαλίνωτου λαϊκισμού, της θεοποίησης του παρασιτισμού. Η Ελλάδα του τίποτα…

Η Φωνή και το Μεγάφωνό της

Η Ελλάδα που άκουσε τον Ντάισελμπλουμ να δηλώνει: «Στη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη, οι χώρες τού βορρά τής ευρωζώνης έδειξαν αλληλεγγύη στις χώρες που αντιμετώπιζαν κρίση… Όμως αυτός που τη ζητά έχει και υποχρεώσεις. Δεν μπορώ να σπαταλώ όλα μου τα χρήματα για σναπς και γυναίκες και στη συνέχεια να ζητώ υποστήριξη», χωρίς να μπορεί να του αντιτάξει ένα μοντέλο ανάπτυξης. Η Ελλάδα, έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, «ανήκει στους Έλληνες». Σήμερα, στην πραγματικότητα ανήκει στους πιστωτές της που την εξουσιάζουν. Έχει κι αυτός τις ευθύνες του.

Εδώ και τουλάχιστον τριάντα χρόνια, η σημερινή κατάσταση ήταν προδιαγεγραμμένη. Αγνοήσαμε τις προειδοποιήσεις. Περιθωριοποιήσαμε όσους τις έκαναν (Μητσοτάκης, Μάνος, Γιαννίτσης…). Ό,τι δεν κάναμε για τριάντα χρόνια, τότε που οι διορθωτικές κινήσεις ήταν σχετικά πιο εύκολες, πιστεύει κανείς ότι υπάρχει λαϊκό ρεύμα για να γίνουν τώρα;

Μεταρρυθμίσεις; Κανείς δεν τις θέλει!