Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net - Παρασκευή, 17-3-2017)

----------------------------------------------------------------------

Η είδηση θα ήταν και εικοστή στο δελτίο ειδήσεων. Τα στοιχεία έλεγαν ότι περισσότερες κατά δυο χιλιάδες και κάτι ήταν επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο τον Ιανουάριο – Φεβρουάριο απ’ αυτές που άνοιξαν.

Μια μέρα πριν, είχαν βγει και στατιστικά στοιχεία για τις πωλήσεις γάλακτος. Κι αυτές μειωμένες.

Μια μέρα μετά ανακοινώθηκαν στοιχεία για την ανεργία. Αγγίζει πλέον το 30%. Πώς είναι να ζεις άνεργος;

Σε ανάλογα ρεπορτάζ μικρομεσαίοι επαγγελματίες μιλούσαν για δυσβάσταχτες φορολογίες, για συρρίκνωση της πελατείας τους, για τον κίνδυνο να βάλουν λουκέτο στα καταστήματά τους.

Όλα αυτά βέβαια για κάποιον που συναλλάσσεται με την αγορά ήταν και είναι γνωστά. Για όσους, δε, επιχειρούν είναι βιωματικές καταστάσεις.

Και όλα έρχονται σε αντίθεση μ’ αυτά που ακούγονται από κυβερνητικά χείλη. Ιδιαίτερα μ’ εκείνο που τόνισε, χαμογελώντας πλατιά σε πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ, ο κ. Φλαμπουράρης: «Ο κόσμος να είναι ήσυχος. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει κόψιμο μισθών και συντάξεων. Από τα μέσα του 2017 και όλο το 2018 θα βλέπουμε μια ανάπτυξη που θα τρίβουμε τα μάτια μας».

Παρακολουθούσα την εκπομπή και άρχισα να τσιμπιέμαι. Τόσο τυφλός ήμουν που δεν έβλεπα την επερχόμενη ανάπτυξη;

Λίγες μέρες μετά, ταξίδεψα στην Αλβανία. Ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόμουν εκεί αγαπημένο φίλο. Ανάμεσα Κορυτσάς και Ελμπασάν, οι ίδιες εικόνες. Τα υπαίθρια πλυντήρια αυτοκινήτων, μια και η περιοχή είναι πλούσια σε ανεκμετάλλευτες πηγές. Ένα λάστιχο, ένας κουβάς και μια βούρτσα. Οι τιμές: Από 1,5 μέχρι 3 ευρώ με σαπούνισμα στο χέρι. 

Ο άντρας που ανέλαβε το πλύσιμο ήταν κοντά στα πενήντα. Μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Τον ρώτησα αν έχει δουλέψει στην Ελλάδα. «Περισσότερα από είκοσι χρόνια, πέρσι γύρισα», μου απάντησε. «Γιατί επέστρεψες;», θέλησα να μάθω. «Στην Ελλάδα χόρτασα ψωμί. Έκανα οικογένεια. Ήταν καλά. Αλλά τώρα πέθανε η Ελλάδα. Καλύτερα εδώ, να μαζεύω δυο – δυο τα ευρώ… Δεν είναι μόνο εδώ κλέφτες οι πολιτικοί. Είναι και στην Ελλάδα. Σε όσα αφεντικά δούλευα έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους. Οι περισσότεροι πήγαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία…»

Μια αλήθεια που τη γνώριζε ο Αλβανός μετανάστης και που δεν την γνωρίζουν οι πολιτικοί. Ή μήπως τη γνωρίζουν;

Το δεύτερο ισχύει. Όμως για τους Έλληνες πολιτικούς, ο επιχειρηματίας είναι ο εχθρός, είναι ο κλέφτης, είναι ο απατεώνας, είναι ο εχθρός της νομιμότητας. Φίλος γίνεται μόνο όταν πρόκειται να συνεισφέρει στις προεκλογικές εκστρατείες.

Ποτέ στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τον επιχειρηματία. Αφού πρώτα το κράτος τον εξωθεί στην παρανομία, στη συνέχεια εξαπολύει το κυνηγητό του. Ο κοπανατζής υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας μεταμορφώνεται σε δυνάστη. «Πηγαίνετε στο γραφείο 2 για υπογραφή. Χρειάζεται κι εκείνη η βεβαίωση. Κατεβείτε στο γραφείο 7 να σας συμπληρώσουν αυτό…» Μια γραφειοκρατία εξαντλητική, αηδιαστική κάποιες φορές. Και να ήταν μόνο αυτή;

Λίγες ώρες μετά τη συνομιλία μου με τον άνθρωπο που έπλυνε το αυτοκίνητο, μπαίναμε στα Τίρανα. Εδώ το σοκ ήταν μεγάλο. Ένας οικοδομικός οργασμός παντού. Νέα εμπορικά κέντρα, νέες συνοικίες, νέα ξενοδοχεία. Εκεί που κάποτε ήταν φαβέλες τώρα ένα τεράστιο οικιστικό συγκρότημα.

Περπατώντας στον κεντρικότερο δρόμο συναντώ ένα πανέμορφο κατάστημα με κρέπες. Τίτλος στα ελληνικά: «Σ’ αγαπώ». Δίπλα, άλλο μεγαλύτερο, σε χώρο, κατάστημα: «Γνήσιο ελληνικό σουβλάκι».

Η Ελλάδα στα Τίρανα. Από τις ανάγκες της επιβίωσης και μόνο. Εύχομαι μόνο να μην συναντήσω μετανάστες Έλληνες εργάτες. Και δεν συνάντησα…

Συνάντησα, όμως, επιχειρηματίες που συνεργάζονται με Έλληνες. Ίδιες κουβέντες. Όλοι γνώριζαν την κατάντια μας, αυτήν που συναντάς στις ουρές που σχηματίζονται στα γραφεία της ΔΕΗ για να ρυθμίσουν λογαριασμούς που αδυνατούν να πληρώσουν…

Είναι μια κατάντια που πληγώνει, που καταρρακώνει την αξιοπρέπεια. Τα τηλεφωνήματα από τις εταιρίες που πιέζουν για τα δάνεια… «Η κλήση μας καταγράφεται…», λέει με αυθάδεια ο συνομιλητής. Και; Η φτωχοποίηση καταγράφεται; Ή μόνο τα παραμύθια που ακούς από τα χείλη του κ. Φλαμπουράρη, ή του κ. Πολάκη, ή του κ. Κουρουμπλή, καταγράφονται;

Ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε πως μας έβαλε στο μνημόνιο για να μας σώσει. Έλεγε πως βγαίνουμε από το μνημόνιο το 2013. Τώρα ξεδιάντροπα λέει πως αν τότε παρέμενε πρωθυπουργός θα ήταν αλλιώς η χώρα. Και τον αφήνουν να κυκλοφορεί ελεύθερος…

Ο Βαρουφάκης έλεγε πως θα τους πηδήξουμε τους δανειστές και θα κάνουμε την Ευρώπη να μας παρακαλεί γονατιστή. Όταν τον έδιωξε ο πρωθυπουργός, παραδέχτηκε πως μας κατέστρεψε και τον απομάκρυνε γιατί πέφταμε στο χάος. Κι αυτός ακόμα κυκλοφορεί ελεύθερος και απολαμβάνει την τρέλα του. Κανείς απ’ αυτούς δεν είναι αναγκασμένος να ζει με 700 ευρώ. Αν παίρνει τα 700…

Άγγελος Πετρουλάκης.