Η αθλιότητα της δημοσιογραφίας…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 (Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larisa net την Πέμπτη, 5-1-2017.

 Πάνε περίπου τρεις δεκαετίες από τότε που δίδασκα δημοσιογραφία σε νεαρά παιδιά, τονίζοντας συχνά πυκνά πως η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Πως το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η αμφισβήτηση, που σημαίνει ο έλεγχος των πράξεων της εξουσίας. Και πως ο δημοσιογράφος οφείλει να έχει παραχώσει τις κομματικές του απόψεις πολλά μέτρα κάτω από τη γη, έτσι ώστε να είναι πάντα με το μέρος τού αδικημένου. Διαφορετικά, γίνεται υπηρέτης τής αυθαιρεσίας και των κομματικών συμφερόντων. Είναι μέγιστη ντροπή να λειτουργεί ως εκπρόσωπος τύπου κομμάτων, να επιχειρεί να δικαιολογεί τις αμαρτίες τους, επιστρατεύοντας όλη του την ευφυΐα.

 Δυστυχώς στον τόπο μας το λειτούργημα της δημοσιογραφίας έχει τραυματιστεί σχεδόν θανάσιμα. Ελάχιστες οι φωνές που απομείναν σ’ αυτό, κι αυτές δεν βρίσκουν εύκολα χώρο να εκφραστούν. Γιατί οι εκδότες ξεπουλιούνται ακόμα πιο εύκολα στα συμφέροντα. Γι’ αυτούς είναι άγνωστη λέξη η ηθικότητα και βέβαια μετατρέπονται σε φερέφωνα των κρατούντων.

Τα Μέσα Ενημέρωσης επηρεάζουν την κοινή γνώμη, και αυτό είναι που φοβάται η εκάστοτε εξουσία. Γι’ αυτό και προσπαθεί να επηρεάζει τα Μέσα Ενημέρωσης με πολλά «γλυκίσματα». Παροχές, δάνεια, διευκολύνσεις, δώρα. Τα θέλει δικά της. Να μην ασχολούνται με το ότι χρονίζει η έκδοση των συντάξεων, αλλά με τα εγκαίνια ενός κομματιού δρόμου που φτιάχνεται εδώ και τριάντα χρόνια, για παράδειγμα.

Το οικονομικό ναυάγιο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη δεν είναι κάτι που έγινε ξαφνικά. Πολλοί το ήξεραν χρόνια τώρα. Άλλωστε γι’ αυτό του χορηγούσαν τεράστια δάνεια. Κανείς δεν ήλπιζε να πάρει πίσω αυτά τα δάνεια, αφού οι κυκλοφορίες τών εφημερίδων μειώνονται συνεχώς, έχοντας ν’ αντιμετωπίσουν την ηλεκτρονική ενημέρωση και αφού η διαφημιστική αγορά φθίνει λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει όλο και περισσότερες επιχειρήσεις. Και όμως τα δάνεια έρρεαν.

Το ότι κατέστη φτωχότερος ο Δ.Ο.Λ., δεν σημαίνει πως φτώχυναν και αυτοί που τον διοίκησαν. Αυτοί τον άρμεγαν κανονικά. Συναλλάσσονταν με την εξουσία, πληροφορούσαν με μισές αλήθειες το αναγνωστικό τους κοινό, προσπαθούσαν με αλχημείες ν’ αυξήσουν την κυκλοφορία τους. Πάντα τα κόμματα ήθελαν να έχουν όχι μόνο την φιλική αντιμετώπιση, αλλά και τα δικά τους μέσα, από τα οποία θα διοχέτευαν την προπαγάνδα τους.

Τα κατάπτυστα ραντεβού Τσίπρα – Ψυχάρη, καλύπτονται από σιωπή αράγιστη. Μόνο ένας που έχει να κρύψει αμαρτωλές κουβέντες κρατά το στόμα του κλειστό.

Το πώς, λοιπόν, θα σωθεί ο Δ.Ο.Λ. γίνεται το μέγα θέμα των ημερών, με πρόσχημα ότι θα βγουν στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενοι και πως δεν είναι σωστό να κλείνουν ιστορικές εφημερίδες. Το ότι την τελευταία εξαετία, ιδιαίτερα την τελευταία διετία, κλείνουν μια μετά την άλλη χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, βγάζοντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους, δεν προκαλεί πόνο, ή τουλάχιστον τον ίδιο πόνο, για να γίνει κάτι, ώστε αυτές οι επιχειρήσεις να γίνουν βιώσιμες. Σιγά που ενδιαφέρει την εξουσία αν έβαλε λουκέτο κάποιο επιπλάδικο στη Λάρισα, ή αν κατέβασε ρολά ένα οπωροπωλείο σε κάποια γειτονιά.

Την εξουσία την ενδιαφέρει πώς οι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτοι σωματοφύλακές της, οι δημοσιογράφοι δηλαδή και τα Μέσα, θα πείσουν τις μάζες ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι και πως, επιτέλους, μπήκαμε σε πορεία ανάπτυξης. (;;;) Ή πώς θα τις πείσουν ότι οι φορολογίες δεν έχουν και μεγάλη επίπτωση στην τσέπη τους.

Στο κάτω-κάτω, η κόκα δεν φορολογήθηκε! Μόνο τα τσιγάρα που καπνίζουν οι πλούσιοι φορολογήθηκαν. Τα άλλα, αυτά που καπνίζουν οικοδόμοι και λοιπά φτωχαδάκια, έμειναν εκτός φορολογίας. Τα «Χιουντάι» της φτωχολογιάς καίνε αφορολόγητη βενζίνη, και μόνο η βενζίνη τών «Μερσεντές» φορολογείται. Η αθλιότητα δεν έχει οροφή. Η λάσπη δεν έχει τελειωμό. Με τα Μ.Μ.Ε. να δίνουν εξετάσεις δουλικότητας στην Εξουσία και να τσαλαπατούν τον όρο «λειτούργημα».

Δυο χρόνια πριν, ο κορυφαίος υπουργός τής κυβέρνησης, το είδωλο του πρωθυπουργού «Γιάνης» (εμένα με δυο «ν» μου το έμαθε ο δάσκαλος – όχι βέβαια του κολεγίου στο οποίο πήγαινε ο εν λόγω γιος του Καθηγητή και μεγαλοδιευθυντή της Χαλυβουργικής) Βαρουφάκης, που επί έξι μήνες απολάμβανε της πρωθυπουργικής εμπιστοσύνης, έπαιζε, (με την επίδειξη του κωλοδάχτυλου και των παρδαλών πουκάμισων), την τύχη τής χώρας στις αίθουσες των οικονομικών συνεδρίων και συμβουλίων, και την έχανε. Επιβραβεύθηκε με την αποστρατεία του, χωρίς να του ζητηθούν ευθύνες. 

Οι δημοσιογράφοι, που γλείφουν τον κώλο τής κυβέρνησης, για να γίνουν επιτέλους πλούσιοι κι αυτοί, ή της όποιας εξουσίας για μια έμμισθη θέση πλάι της, ξεχνούν τα τρέχοντα γεγονότα και γίνονται κριτές και εισαγγελείς ενός αμαρτωλού παρελθόντος. Οι πριν απ’ αυτούς, γλείφτες τών τότε κυβερνήσεων, λουφάζουν. Περιμένουν να έρθει ξανά η σειρά τους, να πάρουν εκδίκηση και να τα ξανα-κονομήσουν. Σχεδόν όλοι τους έμαθαν να ξεπουλούν την αξιοπρέπεια και τον ρεαλισμό τής πραγματικότητας. Τρέχουν πίσω από παράγοντες και στελέχη, παραποιούν αυτό που συμβαίνει, το ρήμαγμα της ελληνικής κοινωνίας, που ούτε η ίδια φαίνεται να έχει αντιληφθεί το μέγεθός του.

Η βρόμικη δημοσιογραφία έχει τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας. Οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι που την εκφράζουν, είναι το ίδιο κατάπτυστοι μ’ αυτούς που ρημάζουν τη χώρα, μ’ αυτούς που τη ρήμαζαν, και μ’ αυτούς που -κατά πάσα πιθανότητα- θα εξακολουθήσουν να τη ρημάζουν…

Άγγελος Πετρουλάκης