Τώρα τους θυμήθηκαν…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την παρασκευή 9-12-2016) 

-------------------------------------------

Με θλίψη βαδίζω στα 64 χρόνια μου, όχι για πέρασε η νεότητα, αλλά γιατί από τότε που άρχισα ν’ αντιλαμβάνομαι τον περίγυρο και όσα διαδραματίζονται στον χώρο της πολιτικής – οικονομικής – κοινωνικής – πολιτιστικής ζωής, περισσότερο προβληματισμό προκαλούν και λύπη, παρά αισιοδοξία.

Αφορφή για τις σκέψεις αυτές στάθηκε η επίσκεψη των πολιτικών μας στ’ ακριτικά νησιά. Και βέβαια οι δηλώσεις των πολιτικών.

Κατά καιρούς έχουν συμβεί παρόμοιες κινήσεις στην ακριτική χερσαία Ελλάδα. Η μόνιμη αιτίαση ήταν η ενίσχυση του ηθικού των ακριτών…

Μου προκαλεί αηδία όλη η ενέργεια όπως και οι παλιότερες.

‘‘Ακρίτες’’ συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε τους κατοίκους των παραμεθόριων περιοχών τόσο της ηπειρωτικής, όσο και της νησιώτικης Ελλάδας. Είναι περιοχές που πολλάκις έχει αμφισβητηθεί η ελληνικότητά τους και αραιά και που οι πολιτικοί περιοδεύουν εκεί με τις κουστωδίες τους και πουλούν ελληνοφροσύνη.

 Είναι οι λησμονημένες περιοχές, αυτές που τις έχουν χεσμένες όλες οι κυβερνήσεις.

Τις θυμούνται μόνο όταν θέλουν να ‘‘παραμυθιάσουν’’ τους ξεχασμένους πληθυσμούς και να κολλήσουν εύσημα στα πέτα τους.

Να βγουν φωτογραφίες και να ξεσκονίσουν το κουτί με τις μεγαλοστομίες τους.

Κάποιοι απ’ αυτούς δεν ξέρουν καν πού βρίσκονται οι τόποι αυτοί, δεν ξέρουν τη θέση τους και τον ρόλο τους στη διαμόρφωση του κράτους.

 Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, δεν γνωρίζουν το αίμα που χύθηκε για να κυματίζει εκεί η σημαία μας, αυτό το πανί δηλαδή που καίνε τα κωλόπαιδα στις πορείες τους, με την ανοχή του κράτους, ή που κάποιοι το χρησιμοποιούν για να καλύπτουν κορώνες κάλπικης εθνικοφροσύνης.

Αυτά…

Το 1972, νεαρός υπαξιωματικός της πάλαι ποτέ Χωροφυλακής έτυχε να υπηρετήσω σε κάποιες απ’ αυτές τις περιοχές. Τις παραμεθόριες της Καστοριάς και της Φλώρινας. Παιδί της Λάρισας και γνωρίζοντας μόνο τα χωριά της περιοχής μας δεν μπορούσα να φανταστώ πως υπήρχαν χωριά χωρίς ρεύμα, πως υπήρχαν χωριά που τα ένωνε ένα μονοπάτι ή ένας δασικός δρόμος που μόνο τακτέρ μπορούσε να τον διαβεί τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ όταν χειμώνιαζε και λάσπωνε μόνα τα άλογα και τα μουλάρια. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως οι άνθρωποι εκεί μπορούσαν να πεθάνουν από έναν πυρετό ή από μια κρίση σκωληκοειδίτιδας. Κι όμως πέθαιναν καθώς προσπαθούσαν να τους μεταφέρουν μ’ ένα μουλάρι ή με τρακτέρ στην Καστοριά ή στην Φλώρινα.

 Γιατί Ελλάδα ήταν μόνο η Αθήνα και κάποιες μεγάλες πόλεις.

Τα ίδια και τώρα.

Τ’ ακριτικά νησιά δεν τα θυμούνται όταν δεν έχουν δασκάλους, όταν δεν έχουν γιατρούς, όταν τα σαπιοκάραβα φτάνουν μια φορά την εβδομάδα. Φωνάζουν οι νησιώτες ‘‘μας έχουν ξεχασμένους’’.

Όχι, χεσμένους τους έχουν. Θα τους θυμηθούν όταν θα πρέπει να βγουν φωτογραφίες με τη γαλανόλευκη πίσω και πλαισιωμένοι από καλοπληρωμένους δημοσιογράφους που θα γράψουν διθυραμβικά ρεπορτάζ. Η κατάντια τους.

Πάντα η ανάπτυξη ήταν για τα κέντρα. Οι μεγάλες εθνικοί οδοί, οι ανισόπεδοι κόμβοι, τα νοσοκομεία, τα πρότυπα εκπαιδευτήρια. Τα μεγάλα εργοστάσια ήταν για το λεκανοπέδιο.

Καμιά πολιτική για την μετατροπή της παραμεθόριας Ελλάδας σε προνομιούχο τόπο, τόπο που να ελκύει τους νέους, που να μην διανοούνται οι γείτονες να ισχυριστούν ότι είναι δικός τους.

Σ’ αυτούς τους τόπους δεν επενδύθηκαν κεφάλαια. Δεν θα συναντήσουμε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα∙ αυτά περιορίστηκαν σε κάποια μεγαλονήσια, σχετικά εύφορα και με κάποια παράδοση στην ανάπτυξη.

Οι Πρέσπες για χρόνια ήταν εγκαταλειμμένες. Κάτι πήγε να κάνει η δικτατορία∙ μετά, πολύ μετά, ήρθαν τα προγράμματα για αγροτουρισμό. Σπασμωδικές κινήσεις χωρίς σοβαρό όραμα.

Είχαν ιδιαίτερη αδυναμία οι πολιτικοί μας σε έργα βιτρίνας. Είχαν αδυναμία και σ’ έργα άμεσα κερδοφόρα. Δεν τους έκαιγαν οι δρόμοι στον Γράμμο∙ και χωματόδρομοι εξυπηρετούσαν τους εκατό – διακόσιους κατοίκους μιας περιοχής. Κάπως έτσι έμειναν πίσω απ’ την ανάπτυξη οι παραμεθόριες περιοχές και το Καστελόριζο στην ερημιά του.

Τώρα που ομάδα των πολιτικών έφυγε από το νησί και οι πολιτικοί θα ξαναγυρίσουν στα τηλεοπτικά τραπέζια για να μαλλιοτραβηχτούν τόσο, όσο να μην κινδυνεύσει η βουλευτική τους αποζημίωση, οι κάτοικοι του νησιού θα επιστρέψουν στην καθόλου ηρωική μοναξιά τους. Θα φοβούνται ν’ αρρωστήσουν, θα εξαντλούν την υπομονή τους περιμένοντας ανεφοδιασμούς σε τρόφιμα ή καύσιμα, θ’ αντιμετωπίζουν το ανάλγητο κράτος στις εφορίες και τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, θα μαθαίνουν από την τηλεόραση πόσο θα μειωθούν οι συντάξεις τους, πόσο θ’ αυξηθεί η φορολογία τους. 

Ίσως και περίλυποι να θυμούνται έναν καραγκιόζη να εξαγγέλλει από το Καστελόριζο πόσο οικονομικά δυνατή μπορεί να παραμένει η Ελλάδα στους αιώνες των αιώνων…

Αμήν…

Άγγελος Πετρουλάκης