Breaking News

Δυο χρόνια συνθήματα…



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή 16-12-2016)

Δυο χρόνια πριν, αυτόν τον μήνα, η χώρα ζούσε την εποχή της αποθέωσης των συνθημάτων, εποχή που ήταν η ιστορική συνέχεια και η αναβίωση μιας άλλης, του φθινοπώρου του 1981.
Το 1981, οι γεννημένοι μετά το 1948, έζησαν για πρώτη φορά τον σεισμικό κατακλυσμό των συνθημάτων. Εκείνοι δε που είχαν γεννηθεί μεταξύ του 1948 και του 1956 ήταν η μετέπειτα γενιά του Πολυτεχνείου. Μια γενιά που ελάχιστα γνώριζε για τα πριν του 1967 της πολιτικής σκηνής της χώρας και για τον πληγωμένο κοινοβουλευτισμό της περιόδου 1949 – 1967. Θα μάθουν λεπτομέρειες, όσοι δείχνουν ευαισθησία σε θέματα πολιτικής ιστορίας, μετά το 1974 οπότε θα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας ντοκουμέντα, αφηγήσεις, απόψεις.

Έτσι το φθινόπωρο του 1981 η πλειοψηφία του ελληνικού λαού λούζεται με τις απύθμενες υποσχέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και βομβαρδίζεται από τα πιασάρικα και ιδιαίτερα φιλολαϊκά συνθήματα του ανθρώπου με το ζιβάγκο.
Τριάντα τρία χρόνια (όσα και του Χριστού) μετά, ένας άλλος ελληνικός λαός, λούζεται με τις απύθμενες υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα. Άνθρωποι που δεν είχαν γεννηθεί το 1981 (όπως και άνθρωποι που νοσταλγούσαν το 1981, γιατί άνευ εξετάσεων έγιναν εν μια νυκτί, από θυρωροί ή κλητήρες, διευθυντές), δέχτηκαν τον ανηλεή βομβαρδισμό των συνθημάτων από έναν άλλον άνθρωπο χωρίς γραβάτα (και χωρίς ζιβάγκο).

Η αναπαραγωγή εκείνων των υποσχέσεων και των συνθημάτων του ιδίου και των συνεργατών του, μόνο οδύνη προκαλεί σήμερα στους Έλληνες που πληρώνουν την εξαπάτησή τους με απώλεια εισοδήματος, απώλεια πολιτιστικών αρχών, κοινωνική κρίση και ανεργία. Βέβαια υπάρχουν και Έλληνες που αμοίβονται για το λούσιμό τους με το ψέμα. Γι’ αυτούς, η αποθέωση της απάτης, είναι ιστορικός συμβιβασμός και τακτική υποχώρησης προκειμένου να εξαπολύσει η Αριστερά τη μεγάλη της επίθεση κατά της Αριστεράς, για ν’ αφαιρέσουν και τα τελευταία ψιχία από τον εργοδότη τους που είναι το τρυφηλό Δημόσιο, ένας εργοδότης χωρίς απαιτήσεις παραγωγής, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς ανταγωνιστικές προοπτικές. Για τούτο και διαμαρτύρονται για τις αποφάσεις που οι ίδιοι λαμβάνουν.
Η επέτειος των δυο χρόνων από την εποχή της εγκληματικής συνθηματολογίας και τη λασπολογία, από τις αλήτικες συμπεριφορές και τα χυδαιολογήματα, έρχεται να δέσει με κάποια ακόμα… πρωτοποριακά και… επαναστατικά ελεηνολογήματα από μέρος των κρυφοαναρχοαυτόνομων. Ανεπάρκειες κι εμπάθειες που πρέπει να εμφανιστούν ως ιδέες. 

Περί μπάζων και λοιπών απορριμμάτων ο λόγος, λοιπόν, δυο χρόνια μετά. Ο Κώστας Ζουράρις να ομιλεί περί νήσων και άλλων δεινών, ο τ. υπουργός Ν. Παρασκευόπουλος περί σημαίας, όπως και κάποιος άλλος ηλίθιος που υπουργοποιήθηκε προσφάτως γιατί έπρεπε να εισπράξει το αντίτιμο της επίκυψης στα τέσσερα. Ο Αλέξης Τσίπρας περί 13ης σύνταξης και λοιπών αηδιών, όπως η πορτοκαλόπιτα, τα γεμιστά, οι πρόσφυγες που λιάζονται και δεν υποφέρουν στους σύγχρονους χώρους υποδοχής και φιλοξενίας. Τα παιδικά όνειρα του πρωθυπουργού που έγιναν πραγματικότητα…
Τι όμορφα που είναι όταν γίνεσαι πρωθυπουργός ν’ ανασύρεις τα παιδικά σου όνειρα και να τα πραγματοποιείς!
Κάποιος πρέπει να τον ρωτήσει αν μεταξύ των ονείρων του είχε και κάποιο στο οποίο να πηδούσε έναν ολόκληρο λαό;
Αν τον ρωτήσει έστω με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο γνήσιος αριστερός Ζουράρις, που όμως εθνικοί λόγοι τον στράτευσαν κάτω από τη σημαία του κ. Καμμένου. Αυτό φίλοι μου λέγεται πολιτική, έστω αυτήν που εννοεί ο Στέλιος Ράμφος όταν αναφέρεται στην «πολιτική από στόμα σε στόμα». Τίποτα δεν διδαχτήκαμε από το πέρασμα του Βαρουφάκη, ή τη συμμετοχή των απόψεων Σόιμπλε στην καθημερινότητά μας. Η μαγεία των συνθημάτων εξακολουθεί να μας υπνωτίζει, χαιρόμαστε για την κονιορτοποίηση της κ. Μέρκελ από τον σέξι Αλέξη, από την επέλαση Πουλάκη στο σαθρό σύστημα υγείας, από την εκδήλωση της ανθρωπιάς του κ. Μουζάλα, που ξέρει από προσφυγιά.
Δυο χρόνια μετά εξακολουθούμε να ελπίζουμε πως έχουμε φτάσει στον πάτο και πως πιο κάτω δεν έχει, η ανάπτυξη έρχεται, η ανεργία μειώνεται, τα βάσανα τελειώνουν. Είτε περιμένουμε στην ουρά να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας, τις δόσεις από τις ρυθμίσεις σε Εφορία και ΔΕΗ, είτε παρακολουθώντας τον όμορφο κόσμο που μας περιγράφουν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στις τηλεοράσεις, είμαστε η κοινωνία των συνθημάτων, ίδια μ’ εκείνη που φώναζε «έξω από το ΝΑΤΟ» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», η ίδια που χειροκροτούσε όταν άκουσε το «Τσοβόλα δώστα όλα».

Άγγελος Πετρουλάκης
                                                                                       

Δεν υπάρχουν σχόλια