Breaking News

Η ιστορία μπορεί να περιμένει…



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή, 2-12-2016)

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη
 
Στις 5 Μαρτίου του 1953, πέθανε ο σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν. Η κηδεία του ήταν πάνδημη. Λέγεται πως εκατοντάδες σοβιετικοί πολίτες ποδοπατήθηκαν, καθώς επιχειρούσαν να προσκυνήσουν το φέρετρο. Χιλιάδες θεώρησαν ότι η ζωή τους τελείωνε, το ίνδαλμα δεν υπήρχε, το μέλλον ήταν άγνωστο.
Λίγο μετά ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις.
Το είδωλο του Στάλιν άρχιζε να ξεφτίζει. Πιο συχνά ακουγόταν ο χαρακτηρισμός «αιμοσταγής», παρά το επίθετο «πατερούλης». Η ιστορία ξάπλωνε στο χειρουργικό τραπέζι το άλλο πτώμα του – τον βίο, την πολιτεία, αλλά και τις φοβίες του – και άρχιζε την αμείλικτη έρευνα για τον ηγέτη.
Οι πολιτικοί της χώρας του που τον διαδέχθηκαν στην ηγεσία της, ένας μετά τον άλλο, όλο και κάτι επέτρεπαν να δημοσιοποιηθεί. Το δραματικό επήλθε με το 22ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. που αποφάσισε την απόσυρση της σορού του Στάλιν από το Μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας της Μόσχας, όπου και η σορός του Λένιν, και τον ενταφιασμό της στο τείχος του Κρεμλίνου.
Σήμερα, εξήντα και κάτι χρόνια από τον θάνατό του κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τα εγκλήματα. Ίσως μπορεί να τα ονομάσει διαφορετικά, ας πούμε επανορθωτικές κινήσεις ή επαναφορές στη νομιμότητα. Άλλωστε οι λέξεις δεν έχουν για όλους την ίδια αξία.
Η αποκαθήλωση του Στάλιν επήλθε εκ των έσω. Παλιοί του σύντροφοι, υποτακτικοί του μέχρι τον θάνατό του, φρόντισαν ώστε η Ιστορία να μην μείνει με τα λάθη της. Πολλοί απ’ τους παλιούς πιστούς του είδαν το ίνδαλμά τους να γίνεται χώμα, ένιωσαν ντροπή, ίσως και προδομένοι. Πώς να ομολογήσουν όταν λάτρευαν έναν από τους στυγερότερους εγκληματίες της ανθρωπότητας; Και ο Στάλιν διαφέντευε τις ζωές των ανθρώπων μόνο 24 χρόνια. Μόνο;
Στις 25 Νοεμβρίου ε.ε. πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο. Είχε ανατρέψει με επανάσταση τον δικτάτορα της χώρας του, Μπατίστα, το 1959 και είχε αναλάβει την ηγεσία της. 





Ασθενής, το 2008, παρέδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον αδελφό του Ραούλ, με τον οποίο βέβαια ήταν πάντα μαζί. Τα 49 χρόνια της δικής του εξουσίας συνεχίζονται, αν και ο Ραούλ είναι ήδη 85 χρονών. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι το 2018 θα παραδώσει την εξουσία στον αντιπρόεδρό του, αν δεν τον προλάβει ο σταθερός φίλος όλων μας, ο θάνατος.
Ίσως η αποχώρηση των αδελφών Κάστρο μάς επιφυλάξει εκπλήξεις, γιατί στην Κούβα η επαναστατική δικτατορία τους ήδη μετρά 57 χρόνια. Τι θα γίνει αν σε κάποια στιγμή οι αλήθειες που θ’ αποκαλυφθούν κλονίσουν τη φήμη του δικτάτορα; Τι θα γίνει αν αποδειχθεί ότι οι αντιφρονούντες ήταν εκείνοι που είχαν δίκαιο, ό,τι το αίμα ήταν περισσότερο και η δυστυχία ήταν μεγαλύτερη; Όσοι ύμνησαν την δικτατορία του, άραγε, πώς θα νιώθουν; Θα ψάχνουν να βρουν λέξεις για να καλύψουν τα ολισθήματα;
Σίγουρα ο Φιντέλ Κάστρο υπήρξε μεγάλος επαναστάτης για τη χώρα του. Μόνο που η επαναστατικότητά του σταμάτησε εκεί. 

Για τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν απλά δικτάτορας.
Μια λεπτή γραμμή χωρίζει τα δυο αυτά πρόσωπα. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θ’ αναδείξουν αυτήν τη γραμμή. Και θα ξεκαθαρίσουν το «πέρα» από το «δώθε». Είναι το μόνο σίγουρο. Όπως έγινε και με τον Στάλιν.
Για κάποιους αυτό το ξεκαθάρισμα θα είναι οδυνηρό. Αν βεβαίως μέσα τους έχουν διατηρήσει κάποια ευθιξία∙ η πραγματικότητα  - εφ’ όσον είναι άλλη – θα τους χαρακτηρίσει μ’ εξευτελιστικά επίθετα, όχι γιατί δεν ήξεραν, αλλά γιατί εθελοτυφλούσαν και προσπάθησαν να κάνουν το ‘‘τίποτα’’ μεγάλο κι εντυπωσιακό.
Για τον δικό μας ηγέτη, που θέλησε ν’ αποδείξει ότι είναι και ο ίδιος ένας αριστερός επαναστάτης, τα πράγματα ίσως και να είναι αλλιώς. Ακόμα και οι παλιοί συντρόφοι θα γελούν που θα επιχειρεί να πουλήσει αριστερή επαναστατικότητα, θυμίζοντας πως, μόνος αυτός από τους ευρωπαίους ηγέτες, τόλμησε να τιμήσει τον μέγα δικτάτορα.

Θέλουμε δεν θέλουμε, ο Κάστρο, από το 1959 και μετά ήταν δικτάτορας, και δεν υπάρχουν καλοί, και κακοί δικτάτορες. Κάθε δικτατορία στηρίζεται στην καταπίεση. Αυτό είναι ιστορική αλήθεια. Όποιος δεν την βλέπει προφανώς δεν πιστεύει στη δημοκρατία. 
Όπως δεν πίστευε ο Παπαδόπουλος και η παρέα του. 
Έτσι όποιος δεν την βλέπει, αυτοδίκαια περνά στο στρατόπεδο του φασισμού∙ οι χειροκροτητές του Κάστρο αποδεικνύουν ότι πιστεύουν στον φασισμό, θέλουν τον φασισμό, αυτοχρίζονται φασίστες.  
Όποιοι δεν είδαν τις διώξεις του καθεστώτος  Κάστρο θυμίζουν εκείνους που δεν έβλεπαν την Μακρόνησο ή την έβλεπαν ως περιβόλι ανάνηψης. Η γωνία οπτικής αλλάζει μόνο: δεξιά ή αριστερά.
Όμως, στη δημοκρατία ο καθείς είναι ελεύθερος να έχει και ιδέες και λόγο. Και το δικαίωμά του στον λόγο πρέπει να το σεβόμαστε και να το υπερασπιζόμαστε. Αύριο, μεθαύριο ο μεγάλος κριτής, εν προκειμένω η Ιστορία, θα είναι αυτή που θ’ αποφασίσει για τα λάθη.
Προς το παρόν μπορεί να περιμένει…

Δεν υπάρχουν σχόλια