Καληνύχτα κ. Πρόεδρε. Καληνύχτα Ελλάδα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 (Δημοσιεύεται σήμερα, 25-11-2016, στην έντυπη Larissa net)

Δεν βρίσκω τι άλλο να πω, ως αποχαιρετισμό, από το «Καληνύχτα κ. Πρόεδρε», έστω κι αν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ τιτλοκλόπος, αφού η φράση παραπέμπει και στο ομώνυμο βιβλίο του εκλεκτού Γιώργη Μασσαβέτα. Αν άλλαζα στον τίτλο το «κ. Πρόεδρε» με τη λέξη Ελλάδα κι έγραφα «Καληνύχτα Ελλάδα…», πάλι επίκαιρος θα ήμουν κ. Πρόεδρε.

Άλλωστε, το «Καληνύχτα Ελλάδα…» θα το έχεις πει κι εσύ αρκετές φορές, στοχαζόμενος το πού πάει αυτός ο τόπος. Μόνο που, ως ευπατρίδης, δεν συμφωνούσες με την κραυγαλέα κατάθεση της απογοήτευσης. Θα το έλεγες χαμηλόφωνα, θλιμμένα, κουρασμένα ίσως…

Κι εγώ κουρασμένα σ’ αποχαιρετώ, κουρασμένα αποχαιρετώ και τον τόπο κάθε φορά που τον βλέπω να μπαίνει στα βαθειά της νύχτας, μιας νύχτας τρομακτικής που τη διασχίζουν παγωμένα όνειρα κι εφιάλτες.

Στο διαδίκτυο βγήκαν από τη ναφθαλίνη του χρόνου αρκετά στιγμιότυπα της δημόσιας ζωής σου∙ ωστόσο, ένα με πόνεσε πολύ: Εκείνο με την ομιλία σου προς τον Πρόεδρο των Η.Π.Α., τον κ. Κλίντον. Ήταν ο αντίλογος στα στιγμιότυπα της πρόσφατης επίσκεψης του κ. Ομπάμα στη χώρα μας. Πιο κύριος ο Ομπάμα από τον Κλίντον, πιο φιλέλληνας… 

Όμως δεν είχε απέναντί του εσένα, που τα έπαιρνες όλα τοις μετρητοίς, παρά έναν πρωθυπουργό που φάνηκε πως ‘‘έσπαζε πλάκα’’, γενικά και αόριστα. Και δεν εννοώ τις ενδυματολογικές του επιλογές. Την αισθητική ή την έχεις ή δεν την έχεις, όπως και τους καλούς τρόπους που μας μαθαίνει η μαμά μας…

Εννοώ το χαλαρό, το ραχατλίδικο, το ‘‘δε βαριέσαι αδελφέ’’ που έβγαιναν μέσα από τις εικόνες και ήταν σαν να βεβαίωναν πως εμείς καλά περνάμε εδώ, και από το πολύ άραγμα σκυλοβαριόμαστε με την καθημερινότητά μας…

Για τούτο και το «Καληνύχτα Ελλάδα»…

Κρατώ από σένα τη μόνιμη μελαγχολία και το θλιμμένο χρώμα της φωνής σου. Μου αρκούν. Εκφράζουν ακόμα την επίγνωσή σου για την πορεία προς τα κάτω τούτης της χώρας. Μια επίγνωση που ποτέ δεν είχαν και δεν πρόκειται ν’ αποκτήσουν οι σημερινοί ηγέτες, παρά τις διαβεβαιώσεις τους για την στήριξη των αδύναμων και των πονεμένων.

Για τούτο και το «Καληνύχτα Ελλάδα»…

Δυο χρόνια τώρα, και κάθε πρωί ξυπνάμε με την απορία στα βλέφαρα. Τι άλλο θα φορολογηθεί; Τι άλλο θα περικοπεί; Γιατί τόσο μίσος απέναντι στον πολίτη; Γιατί τόση οργή απέναντι σ’ αυτούς που απλά ονειρεύονται μια καλύτερη μέρα;

Χιλιάδες ώρες, τρισεκατομμύρια λέξεις για να εξαγγελθούν μέτρα για τη φορολογία, για το πώς ο φτωχός θα γίνει φτωχότερος.

Ελάχιστες - για να μην πω ούτε μια – για το πώς θα ξανανοίξουν τα μαγαζιά που έκλεισαν, για το πότε θα ξαναπιάσουν δουλειά εκείνοι που απολύθηκαν, για το πότε θα ξαναδοθούν στεγαστικά δάνεια.

Καμιά κουβέντα, κ. Πρόεδρε, για το πώς θα ξαναρχίσει η αποταμίευση στα ταπεινά νοικοκυριά, καμιά λέξη για το πότε θα μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε αυτοκίνητο ή να προγραμματίσουμε διακοπές.

Κατήφεια για τους έντιμους πολίτες, κ. Πρόεδρε. Πρόσωπα αγέλαστα στις ουρές αυτών που περιμένουν για μια ρύθμιση στη Δ.Ε.Η.

Πρόσωπα γκρίζα, ανέκφραστα, στις ουρές εκείνων που ψάχνουν να βρουν τρόπο να αποδεσμεύσουν το μικρό τους κεφάλαιο για να κινηθούν τα μαγαζάκια τους.

Οι ‘‘Γκουέρνικες’’ είναι εδώ, κ. Πρόεδρε, ολοζώντανες, αχειροποίητες, όπως κάποιες βυζαντινές τοιχογραφίες με την ‘‘Αποκαθήλωση’’ και τον ‘‘Επιτάφιο Θρήνο’’. Δεν υπερβάλω, σεμνέ ευπατρίδη της πολιτικής. Εσύ ξέρεις και από προδοσίες και από απογοητεύσεις. Ξέρεις από διαπλοκές, τις ένιωθες πίσω από την πλάτη σου…

Η Ελλάδα που αποχαιρέτησες κ. Πρόεδρε, δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα που ήξερες.[;;;] Πια δεν έχει δικαίωμα στο όνειρο η μικρή αυτή χώρα. Τότε, που κι εσύ ονειρευόσουν μαζί της, τίναζε από τα ρούχα της τις στάχτες του Εμφύλιου και κοίταζε ψηλά κατά τον ήλιο, ελπίζοντας. Τα χρόνια περνούσαν, οι προσδοκίες γίνονταν πραγματικότητες, τα καλύβια και τα ερειπωμένα σπίτια μετατρέπονταν σε διαμερίσματα και μεζονέτες, οι χωματόδρομοι ασφαλτοστρώνονταν και τα εργοστάσια έκαναν παπούτσια, σεντόνια, ρούχα, αγροτικά μηχανήματα κι ένα πλήθος ακόμα προϊόντων. Σήμερα αυτά τα εργοστάσια είναι φαντάσματα. Τοίχοι βουβοί…

 

Ο Καθηγητής Παντείου Θανάσης Διαμαντόπουλος

Χθες βράδυ, κ. Πρόεδρε, διάβασα τον επικήδειο του Καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου και ένιωσα ότι έπινα ένα ολόκληρο ποτάμι πίκρας. Είναι αδύνατο να τον παραθέσω εδώ, εκτός από ένα μικρό απόσπασμα:

«Και θα ήταν ασφαλώς πολύ καλύτερο για τον τόπο, για τη μοίρα του, για την ποιότητα των στερεοτύπων και των απαιτήσεών του από τους δημόσιους λειτουργούς, αν ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε υπάρξει, πολύ πιο νωρίς, και πρότυπο, επιλογή, αποδοχή της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που, ως εκλογικό σώμα επιρρεπές στη διαβουκόληση, στην αυθυποβολή, και την αυτ-απάτη, ποτέ δεν τον στήριξε, ποτέ δεν τον τίμησε μαζικά με την ψήφο της, αλλά την οποία αυτός εξέφρασε και εξύψωσε και προσπάθησε να εξευγενίσει, με περισσότερες από μια εκφράσεις, εκφάνσεις ή εκδηλώσεις του δημόσιου λόγου του και του δημόσιου βίου του…»

Γι’ αυτό και το μόνο που μπορούσα να πω ήταν: «Καληνύχτα Ελλάδα».

Άγγελος Πετρουλάκης