Μια φορά κι έναν καιρό, οι συνταξιούχοι…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στις 7-10-2016 στην έντυπη Larissa net) 

Όχι δεν θέλω να μιλήσω για τα καπνογόνα στους συνταξιούχους. Τον νεαρό θρασύτατο κατακτητή της εξουσίας εξυπηρέτησαν κι αυτά. Γιατί του έδωσαν την ευκαιρία να βγει και να επιδείξει την ευαισθησία του: Κάτω τα χέρια από τους συνταξιούχους ούρλιαξε. Τους σεβόμαστε! Να λοιπόν σε ποιον έκαναν χώρο ν’ αναδειχθεί και να επιδειχθεί οι άφρονες αστυνομικοί, που επιχείρησαν να φράξουν την διαδήλωση των συνταξιούχων. 

Δεν εκπλήρωσαν οι αστυνομικοί το χρέος τους προς την πατρίδα, το καθήκον τους προς την πολιτεία, την προσφορά τους προς τον πολίτη. Νερό στο δέντρο της πρωθυπουργίας έριξαν. Την εξουσία υπηρέτησαν και μάλιστα υποδουλωτικά. Με αποτέλεσμα να βγει η εξουσία λάδι και να τους σφαλιαρώσει, αντί να τους παρασημοφορήσει. Πάντα, άλλωστε, οι δυνάμεις ασφαλείας την εξουσία εξυπηρετούν. Ακόμα και όταν παίρνουν μέτρα τάξης στις εκκλησίες. Τους «επίσημους» προστατεύουν. Σιγά μην προστάτευαν του ανήμπορους. Πίσω από βουλευτάδες τρέχουν, από υπουργούς, από τον κ. τάδε, από τον κ. δείνα. Μην τους μολύνει ο απλός κόσμος. Μην τους χαλάσει την αισθητική.

Το ίδιο έγινε και τις προάλλες. Την εξουσία προστάτευσαν. Η εξουσία τούς την έφερε.

Αλλά, όχι, εμένα δεν με ξένισαν τα καπνογόνα. Τα περίμενα. Μικρό το κακό. Κάποιες δεκάδες συνταξιούχοι έκλαψαν και δεν μπορούσαν ν’ αναπνεύσουν. Και; 

Μήνες τώρα, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι, κλαίνε γιατί δεν έχουν τυράκι, κρεατάκι, ψωμάκι, φαρμακάκια. Αναπνέουν δύσκολα γιατί σκαλίζουν σκουπίδια, γιατί περιμένουν με τις ώρες στα νοσοκομεία. Δεν έχουν κουράγιο να φτάσουν μέχρι του Μαξίμου. Σέρνουν τις λιωμένες παντούφλες τους στα σκαλιά των εκκλησιών περιμένοντας τις ερανικές δυνατότητες των εφημέριων. Ας μιλήσουμε πιο ψυχρά…

Τα δις που χάθηκαν από τον Βαρουφάκη με τις ευλογίες του γελαστού παιδιού έφταναν για να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια εκατομμυρίων συνταξιούχων. Που δεν λιποθυμούν έξω από του Μαξίμου, αλλά έξω από τις Τράπεζες, έξω από νοσοκομεία, έξω από γηροκομεία. Απλά, αυτές οι λιποθυμίες δεν περνούν στα Μ.Μ.Ε. Και δεν αγγίζουν την ευαισθησία του γελαστού παιδιού, που πανηγυρίζει γιατί – λέει – έπιασε τους στόχους. 

Μικρέ ανόητε… Οι στόχοι στα χαρτιά πιάστηκαν, στις τσέπες, όμως, των πολιτών; Ποιους στόχους έχουν πιάσει οι τσέπες των πολιτών; Πανηγυρίζεις γιατί έχουν φτωχύνει ακόμα περισσότερο οι αδύναμοι, γιατί έγιναν περισσότερα τα λουκέτα, γιατί καταπολεμάς την ανεργία με προσλήψεις των 300 ευρώ;

Όμως, εκείνο που «με έτρωγε» και ήθελα να μιλήσω, ήταν αυτό το «απαγορεύεται η διέλευση». Από πού; Μα από την Ηρώδου Αττικού, όπου το Μέγαρο Μαξίμου. Γιατί; Ποιος του έδωσε αυτό το δικαίωμα; Το Σύνταγμα; Όχι. Ποιος;

Μόνο σε ιδιωτικό δρόμο στα χωράφια σου δικαιούσαι να λες «απαγορεύεται». Ποιος είσαι επιτέλους; Ακόμα κι όταν το Μέγαρο είχε παραχωρηθεί στον  Γεώργιο Ζωιτάκη τον «αντιβασιλέα» της χούντας, η κυκλοφορία ήταν ελεύθερη. Τώρα;

Δεν ήθελα ποτέ να γράφω πικρά κείμενα. Πιστεύω πως η αρθρογραφία πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπηρετεί την ελπίδα και να σχολιάζει ό,τι διαφεύγει από την καθημερινότητα της ενημέρωσης.

Όμως…

Πλέον τα γεγονότα προκαλούν. Το προηγούμενο της ιστορίας έχει για διδάξαντα τον Στάλιν. Έχει το καθεστώς που εδραιώθηκε με διώξεις και αίμα διαφωνούντων. Στις Δημοκρατίες περπατούν ελεύθερα στους δρόμους. Στις Δημοκρατίες η διαφωνία είναι σεβαστή. Στις Δημοκρατίες σέβονται τα κεκτημένα δικαιώματα και οι αναπροσαρμογές πολιτικών γίνονται με ιδιαίτερη μέριμνα για τους αδύναμους. Νεαρέ υπερφίαλε, πρέπει επειγόντως ν’ αλλάξεις δασκάλους. Κάποιοι πρέπει να σου διδάξουν την σεμνότητα. Δεν ωφελούν οι εκ των υστέρων δηλώσεις. Δεν έχεις πληροφορηθεί ότι στο πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού δεν κυκλοφορούν πλέον πολίτες; Ούτε εκείνοι που σαν επισκέπτες της πρωτεύουσας θέλουν να θαυμάσουν το μέγαρο που σχεδίασε ο Αναστάσιος Χέλμης για λογαριασμό του Χιώτη εφοπλιστή Αλέξανδρου Μιχαληνού και που αγοράστηκε από το ελληνικό δημόσιο από τον ιδιοκτήτη του Δημήτριο Μάξιμο, έναν πολιτικό που έζησε πολλά και που κλήθηκε να κάνει τον πρωθυπουργό στους δύσκολους καιρούς του εμφυλίου.

Θεωρώ πως είναι καιρός να αλλάξει στέγη το πρωθυπουργικό μέγαρο. Ας μεταβληθεί σε μουσείο το Μέγαρο Μαξίμου και ας χτίσουν ένα άλλο, με προδιαγραφές φρουρίου και με καταφύγια, σε κάποια απρόσιτη κορυφή βουνού, ή σ’ ένα απομακρυσμένο στρατόπεδο προστατευμένο από τα πλέον σύγχρονα οπλικά συστήματα, για να νιώθει ασφαλής κάθε… λαοφιλής πρωθυπουργός και να μην ενοχλείται από τους ελεεινούς λιμοκτονούντες συνταξιούχους.

Και κάποιος να του πει ότι στην Καισαριανή εκτελέστηκαν πατριώτες που δεν έπεσαν στα τέσσερα και ότι καλό είναι να την θυμάται (την Καισαριανή) όταν βγαίνει και συζητά στις ευρωπαϊκές συσκέψεις.

Βέβαια πολλά μπορούν να του πουν κάποιοι. Ακόμα και οι ψεκασμένοι συνταξιούχοι, που στην τηλεόραση τους παρακολουθήσαμε να μιλούν - όλως τυχαίως – πληρέστερα ελληνικά από αυτά του υπουργού της τσαλακωμένης οικονομίας…

Άγγελος Πετρουλάκης