Διαφθορά, αγάπη μου…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

 (Δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 30-9-2016 στην έντυπη Larissa net)

Όχι. Δεν μπορώ να ξεπεράσω ούτε τα γεγονότα, ούτε την ατμόσφαιρα, Ούτε το χθες, ούτε το σήμερα… Και γιατί να τα ξεπεράσω αφού ακόμα και αυτά που ανήκουν στο μακρινό παρελθόν εξακολουθούν να είναι παρόντα, είτε με τις ‘‘αναθυμιάσεις’’ τους, είτε με όσα ακολούθησαν, είτε με τα αποτελέσματά τους. Κι εδώ εντοπίζονται και οι ευθύνες των πρώην.

Οι πρώην λένε: «Πληρώσαμε τα λάθη μας χάνοντας στις εκλογές». Και; Μπορεί να λειτουργούν οι εκλογές ως καθαρτήριο; Επειδή έχασες παύεις να έχεις ευθύνες; Όχι, οι αμαρτίες δεν διαγράφονται.

Οι νυν είναι ακόμα πιο θρασείς. «Τόσα χρόνια εσείς τι κάνατε;» Έτσι μπράβο. Αυτό πρώτη φορά το ακούμε τόσο καθαρά. Τρώγατε εσείς; Θα φάμε κι εμείς. Πόσο; Τόσο όσο να σκάσουμε, να μην μας φτάνουν όλες οι σόδες του κόσμου. Κι όσο εμείς θα τρώμε, εσείς μόκο. Έτσι απλά. Μόκο.

Μόκο σε όλα. Περιμένουν στη σειρά πολλοί. Να διοριστούν, να φάνε, να μοστράρουν δυνατοί και ωραίοι. Στο μεταξύ τα πάντα στον γκρεμό. Με την λαμπερή φορεσιά του επιτυχημένου. Παράνοιας το ανάγνωσμα.

Μα είναι δυνατόν ένας σαραντάρης φανφαρόνος να παραδίδει μαθήματα ηθικής και δεοντολογίας και να αυθαδιάζει απέναντι στην πραγματικότητα; Γιατί, νεαρέ υποκριτή, τίποτα δεν ισχύει απ’ αυτά που ισχυρίστηκες στην Θεσσαλονίκη ότι πέτυχες. Ούτε ένας Έλληνας μπορεί να ισχυριστεί ότι ζει καλύτερα σήμερα απ’ ότι πριν δυο χρόνια. Εκτός βεβαίως από αυτούς που προώθησες σε αργομισθίες και χρυσοφόρες θεσούλες. Έτσι για να μην πάει χαμένο το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα.

Με πόσο θράσος γύρισες πίσω το ρολόι της ιστορίας; Πόσο γρήγορα αντέγραψες τις στρατηγικές του Θεόδωρου Δηλιγιάννη; Πόσο τυφλός αποδεικνύεσαι απέναντι στα γεγονότα που τρέχουν; Πόσο ανίκανος αποδείχθηκες να βάλεις μπροστά μια κάποια ανάπτυξη και με την μείωση της ανεργίας, την μείωση της φορολογίας και την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας να σταματήσεις τον κατήφορο;

Ένα μετά το άλλο τα προβλήματα. Ο πολίτης νιώθει πως λεηλατούνται τα εισοδήματά του από ένα κράτος ανάλγητο. Η αξιοπιστία στο ναδίρ. Μόνιμη συζήτηση στις παρέες η κρίση. Ο Έλληνας πλέον δεν συζητά τίποτα άλλο παρά το άδειασμα της τσέπης του. Τα χαμόγελα κατάντησαν σπάνιο είδος. Η ανασφάλεια έγινε μόνιμη συντροφιά του. Συντάξεις στον αέρα, περίθαλψη στην κόλαση. Όμως, τα ουρλιαχτά που βγαίνουν από τα στόματα των πολιτών ούτε που φτάνουν στ’ αυτιά των υπεύθυνων υπουργών.

Οι υπουργοί ζουν σ’ ένα άλλο κόσμο. Αποδεικνύουν καθημερινά πόσο μακριά βρίσκονται από την καθημερινότητα. Με χλευασμούς αντιμετωπίζουν αιτήματα. Με φαντασιώσεις στήνουν ψεύτικους παράδεισους. Κλαίνε μαζί με τους απελπισμένους και μόλις τα φώτα σβήνουν δίνουν συγχαρητήρια στον εαυτό τους για την τέλεια παράσταση του έδωσαν. Την ίδια ώρα οι ευρωπαίοι εταίροι εκφράζουν όχι μόνον την δυσπιστία τους, αλλά και την διαφωνία τους σε όλα. Εκείνοι ξέρουν ότι κάθε παράσταση έχει και το τέλος της. Εμείς δεν το εμπεδώσαμε ακόμα.

Είναι κρίμα στο 2016 να ευδοκιμεί μόνο ο εμπαιγμός. Το πρόσφατο σκηνικό με την υπόθεση Καλογρίτσα ξεπερνά κάθε προηγούμενο σε θρασύτητα. Το δε επιστέγασμα δια χειλέων Κούλογλου, που ήρθε να εξαγιάσει τις τακτικές της κυβέρνησής του, ξεπερνά και τα όρια της ανηθικότητας. Ποιος το περίμενε, από τους σώφρονες πολίτες, πως ένας δημοσιογράφος που φημιζόταν για την αγωνιστικότητά του και το πάθος του για την αλήθεια, να έρχεται τιμητής της μπόχας. Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς σε όλο το μεγαλείο του.

Όχι, δεν αντέχεται αυτός ο εμπαιγμός. Όσο πιο γρήγορα τον αντιληφθούν οι πολίτες, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να σταματήσει η δολοφονία του μέλλοντος. Το μέλλον της χώρας ψυχορραγεί. Τα πάντα δείχνουν τον πάτο. Αύριο δεν θα μιλάμε για ασφαλιστικά ταμεία, αλλά για φιλανθρωπικά ιδρύματα που θα μοιράζουν ξερό ψωμί με κουπόνια. Θα θυμόμαστε έναν υπουργό ατσαλάκωτο να επαίρεται ότι τα έσωσε, αλλά θα ζούμε το απόλυτο θάνατο.

Και ίσως τότε εκλιπαρούμε τους μισητούς εταίρους να σπεύσουν να δώσουν καινούργια φιλιά ζωής στο πτώμα που θα λέγεται Ελλάδα.

Άγγελος Πετρουλάκης