«Οι θεσμοί υπάρχουν για να διαλύονται»

Μονολογώντας / Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 27-3-2015.

Με τον αέρα φορτωμένο μυρωδιές της άνοιξης, αλλά και με μιαν αδιόρατη θλίψη για όσα βιώνουμε ως κοινωνικό σώμα, αποχαιρετούμε έναν όντως βαρύ κοινωνικο-πολιτικό χειμώνα, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε τι θα μας φέρει η άνοιξη και τι το καλοκαίρι…

Αμήχανα πρόσωπα, αμήχανοι πολίτες, χλομές εστίες αντίστασης. Το ελάχιστο πολιτικό θάρρος να εξαντλείται σε συζητήσεις ιδιωτικές και το προσκήνιο να κυριαρχείται από τάσεις βιαστικής αυτοπροβολής. Η σύγχυση χειροπιαστή και η κούραση ανάγλυφη. Πού καιρός για να σταθούμε απέναντι σ’ ένα ανθισμένο κλωνί δέντρου και να φέρουμε στο νου μας τους ύμνους των Χαιρετισμών;

Οι πολιτικές φανφάρες, του τύπου «σώσαμε τον τόπο από την χρεοκοπία» ή «διώξαμε την τρόικα από τη χώρα», χρεοκοπημένες ακόμα περισσότερο το χειμώνα που μας πέρασε, βαδίζουν χέρι με χέρι με την ακόμα πιο χρεοκοπημένη ιδέα της σύγχρονης Ελλάδας που χρωστά τα μαλλιοκέφαλά της, τα οποία βεβαίως θα τα πληρώσει ακόμα μια φορά ο λαουτζίκος και όχι κάποιος από τους μεγαλόσχημους πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι - βεβαίως - τίποτα δε στερούνται από τη χλιδάτη καθημερινότητά τους.

Μας κακοφαίνεται που ο Γερμανός υπουργός οικονομικών κ. Σόιμπλε επαναλαμβάνει συχνά πυκνά ότι «ο ελληνικός λαός υποφέρει επειδή απέτυχαν οι ελίτ του», ενώ αυτή εν τέλει είναι η μοναδική αλήθεια.

Η βρώμικη δημόσια διοίκηση - που ποτέ δεν υπήρξε χρηστή, όπως τη θέλουν τα μεγάλα κούφια λόγια - βγαίνει βόλτα κάθε πρωί με τις πενιχρές συντάξεις και τα μαραμένα πρόσωπα των συνταξιούχων που συνήθισαν να ζουν στην απαξίωση. Το ίδιο και η απόγνωση των ανέργων που ξέρουν πια πως η μοίρα τους χτίζεται αλλού και από άλλους.

Οικονομία, Δικαιοσύνη, Αστυνομία, Υγεία, Παιδεία κ. ά. Προβλήματα και προβληματισμός. Γκρίζες ατμόσφαιρες και μολυσμένος αέρας. Η νέα γενιά μεγαλώνει μέσα σε τρομακτική απαξίωση ιδεών, αναζητώντας διεξόδους πλέον στην προοπτική ενός μέλλοντος εκτός συνόρων της χώρας, αφού σε όλους πλέον έχει εδραιωθεί η πίστη πως δεν θα υπάρξει ανάκαμψη για τη χώρα.

«Οι θεσμοί υπάρχουν για να διαλύονται». Να το πικρό μήνυμα που είχα διαβάσει γραμμένο στον τοίχο ενός σχολείου και που επιβεβαιώνεται μέρα τη μέρα. Οι μόνοι που δεν εννοούν να καταλάβουν το κακό που έχουν προκαλέσει στη χώρα είναι οι πολιτικοί της, άσχετα ποιο κομματικό κοστούμι φορούν. Και βέβαια δε θα το παραδεχτούν ποτέ. Όπως ποτέ δεν θα παραδεχτούμε ότι για την κακοδαιμονία μας φταίμε οι ίδιοι και μόνο.

Προχθές γιορτάστηκε και πάλι η επέτειος της Παλιγγενεσίας. Αυτή τη φορά χωρίς κάγκελα και αστυνομικά μέτρα. Με τα ίδια μεγάλα και κούφια λόγια για τη φυλή που μεγαλούργησε. Καμιά συζήτηση, κανένας λόγος για όσα μαύρα και όσα εγκληματικά συνέβησαν τα χρόνια εκείνα. Κανένας λόγος για τα δάνεια και τους εμφυλίους, για όσα δηλαδή «ανάγκασαν» τους Άγγλους, Γάλλους και Ρώσους να πιέσουν την Τουρκία ώστε να μας παραχωρήσει την ανεξαρτησία.

Η Ιστορία πρέπει να διδάσκει και όχι να παραπλανά και να αποκοιμίζει. Ν’ ανοίγει διάπλατα τις σελίδες της και να μας υπενθυμίζει ότι η ιστορία των δανείων της χώρας ξεκινά από τον Γεώργιο Κουντουριώτη το 1824, που ως πρόεδρος του Εκτελεστικού, προσέφυγε στους «προστάτες» Άγγλους, οι οποίοι πρόθυμα χορήγησαν δύο δάνεια, µε το αζημίωτο βέβαια. Δεν τα έδωσαν για να ενισχύσουν τον αγώνα εναντίον των Τούρκων, διότι τότε η Αγγλία υποστήριζε το δόγμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη Γαλλία και τη Ρωσία, ήθελαν οι Άγγλοι να εκτοπίσουν από την περιοχή και το κατάφεραν. Όσο για τα δάνεια; Ένα μικρό μέρος τους έγινε εφόδια για τον αγώνα. Τα άλλα είτε ξαναγύρισαν στους δανειστές με τη μορφή τόκων, είτε μπήκαν σε τσέπες καιροσκόπων.

Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει «…η αγγελία της αλληλοδιαδόχου αφίξεως των δόσεων αυτού (του δανείου) ηύξανεν τον περί της κατοχής της εξουσίας πόθον και ο πόθος ούτος απέληξε βαθµηδόν εις τον δεύτερον εµφύλιον πόλεµον!».

Ας μη μας κακοφαίνεται η αλήθεια. Οι δανειστές μας ξέρουν πολύ καλά πού κατέληξαν τα ποτάμια των δανείων που μας παραχώρησαν και δεν τους φοβίζουν οι λεονταρισμοί της δημιουργικής ασάφειας.

Όσο για την άνοιξη… Θα εξακολουθεί να φέρνει τις ευωδιές των λουλουδιών, άσχετα αν εμείς θ’ αναπνέουμε τη δυσοσμία της απόλυτης ανικανότητας αλλά και της καλά κρατούσης διαφθοράς… Θα εξακολουθεί να έρχεται δοξαστικά στα ερημοκκλήσια της υπαίθρου και στα Ψυχοσάββατα της χρεοκοπημένης αθωότητάς μας…

Άγγελος Πετρουλάκης