Τσίρκο ή κράτος;

Μονολογώντας / Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 20-3-2015.

Και τώρα τι γίνεται; Θα μπορέσουμε να βρούμε το βηματισμό μας ως χώρα, ως κοινωνία, ως οικονομία; Θα μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι στην κρισιμότητα της ιστορίας; Ή ανάπηροι θα συρθούμε σ’ ένα ακόμα χάος με απρόβλεπτα αποτελέσματα; Θα μπορέσουμε να υπάρξουμε;

Τα γεγονότα έρχονται ως μαχαιριές για να ματώσουν και τις πλέον ψύχραιμες συνειδήσεις. Με μόνους αισιόδοξους τους κυβερνώντες ή έστω κάποιους απ’ αυτούς; Προφανώς γιατί κανείς τους δεν βγήκε έναν περίπατο στην αγορά, έτσι ώστε να πληροφορηθούν ότι υπάρχουν καταστήματα που επί σειρά ημερών δεν έχουν κάνει ούτε «σεφτέ» και καταστηματάρχες που κοιμούνται και ξυπνούν αγκαλιά με την απελπισία. Οχυρωμένοι στην ηλιθιότητα ότι έχουν ψηφιστεί από την πλειοψηφία, αποδεικνύουν μέρα με τη μέρα πως βρέθηκαν στην εξουσία εξαιτίας ενός ανεμοστρόβιλου που δημιούργησε η ανικανότητα των προηγούμενων και όχι εξαιτίας της ικανότητάς τους.

Η τελευταία ας αναζητηθεί σε όσους εθελοτυφλούν και αφιονισμένοι από έναν ηλίθιο αριστερισμό δεν βλέπουν όσα διαδραματίζονται γύρω μας και όσα πρόκειται να συμβούν.

Προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερη αηδία όταν πληροφορούμαι πως έστω ένα έντυπο του εξωτερικού χαρακτηρίζει τον υπουργό οικονομικών της χώρας «ψεύτη». Θέλω να είμαι υπερήφανος γι’ αυτόν και απαιτώ να με εκπροσωπούν στη διεθνή σκηνή άνθρωποι ιδιαίτερα σεβαστοί, ακόμα και όταν οι ιδέες τους ανατρέπουν τα δεδομένα. Δεν είμαι όμως και αναρωτιέμαι συνεχώς πού βρίσκει χρόνο ο κ. Βαρουφάκης για να δουλέψει στο γραφείο του τα κρισιμότατα θέματα της αρμοδιότητάς του όταν η μέρα του είναι γεμάτη από συνεντεύξεις και δημόσιες δηλώσεις.

Αλλά προσωπικά αισθάνομαι αηδία και όταν πληροφορούμαι πως μια ομάδα νεαρών, ανενόχλητη και ανώνυμη, προβαίνει σε βανδαλισμούς στο Πολυτεχνείο, στη Νομική, σε εκκλησίες, όπως αυτή των Αγίων Αναργύρων στο κέντρο της Αθήνας, στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Και αναρωτιέμαι ξανά: Τι θα γινόταν αν μια ομάδα φανατικών χριστιανών είχε αναλάβει τη φρούρηση του ναού και συμπλέκονταν με τους αντιεξουσιαστές; Τι θα συμβεί αν κάποια μέρα οι εκκλησιαστικές αρχές συγκροτήσουν άτυπες ομάδες περιφρούρησης;

Είναι δυνατόν να εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας για τα εγκλήματα των τζιχαντιστών σε βάρος αρχαιοτήτων της Ασσυριακής εποχής στη Μοσούλη και στο κέντρο της Αθήνας κάποιες δεκάδες νεαροί να καταλύουν το κράτος με την ίδια ευκολία που θα αγόραζαν ένα σάντουιτς; Και βέβαια το «ουδέν οίδα» του κ. Πανούση, που μεγαλόπρεπα το είδαμε να γελοιοποιεί το θεσμικό του ρόλο στην υπόθεση των μεταναστών, επιβεβαιώνει την ανικανότητά του να σταθεί απέναντι στα γεγονότα υπεύθυνα.

Και βέβαια, αισθάνομαι αηδία, όταν αναλογίζομαι πόσο «Ιδρύματα» είναι οι σχολές, τα σχολεία και όλα τα συναφή που προσφέρουν «εκπαίδευση», όταν αίφνης ανακαλύπτει η κοινωνία μας το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας, με τον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Γιάννη Πανούση ν’ ανακαλύπτει κι αυτός έκπληκτος πως είναι ανάγκη να ληφθούν μέτρα.

Σαν δεν ντρεπόμαστε; Που όλοι μας κάνουμε τον ‘‘κινέζο’’. Δάσκαλοι, καθηγητές, προϊστάμενοι, αστυνομικοί, εισαγγελείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Έκπληκτοι για τα γεγονότα στα Ιωάννινα; Για καταστάσεις που συμβαίνουν καθημερινά ακόμα και σε δημοτικά σχολεία της γειτονιάς μας; Έκπληκτοι που αίφνης ανακαλύπτουμε ότι ‘‘δεν υπάρχει κράτος’’. Υπάρχει; Αν ένα τσίρκο μπορεί να χαρακτηριστεί ως κράτος, ναι υπάρχει. Φοβούμαι όμως πως η ταύτιση τσίρκου και κράτους κανέναν δεν τιμά. Όσο κι αν η συμπεριφορά της κ. Κωνσταντοπούλου μάλλον αυτό επιβεβαιώνει.

Σκέψη τη σκέψη φτάσαμε και στην Πρόεδρο της Βουλής. Έπρεπε να κληθεί από τον κ. Τσίπρα για ν’ αναλογιστεί το βάρος των ευθυνών της; Έπρεπε να τρέχει ο κ. Τσίπρας να μαζεύει τα ασυμμάζευτα του κ. Βαρουφάκη και του κ. Λαπαβίτσα; Θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερη μοναξιά ο κ. Πρωθυπουργός καθώς φαίνεται πως σηκώνει στους ώμους του ολοένα και περισσότερα βάρη στην προσπάθειά του να πάει τις υποθέσεις της χώρας ένα βήμα μπροστά. Ας έχει τουλάχιστον αυτός αντοχές μήπως και κάτι σωθεί από την εθνική αξιοπρέπεια, μήπως και κάποιοι εξακολουθήσουμε να κάνουμε αισιόδοξες σκέψεις.

Κλείνοντας αυτόν τον μονόλογο θα ήθελα να ξαναγυρίσω στο τραγικό πρόσωπο του σπουδαστή που έφτυσε στο πρόσωπο της νηφαλιότητάς μας με το θάνατό του. Μια τραγικότητα που δεν την απαλύνει κανένα μνημόσυνο, καμιά εκ των υστέρων αστυνομική έρευνα, κανένας δημόσιος λόγος. Όλοι μας, στην υπόθεση αυτή, έχουμε ασυγχώρητες ενοχές. Εκείνο που δεν έχουμε είναι το θάρρος να παραδεχτούμε ότι ξοφλήσαμε σαν κοινωνία ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να αποδείξουμε το αντίθετο…

Άγγελος Πετρουλάκης