Νέος χρόνος, ήθη παλιά

Μονολογώντας

 Νέος χρόνος, νέες προσδοκίες…

Όσο συμβατική κι αν συμβαίνει να είναι η οριοθέτηση της αλλαγής του χρόνου, όταν αυτός είναι, και άπειρος, και απροσδιόριστος, χωρίς σταθμούς, με συνεχή, αέναη κίνηση προς ένα απόλυτα άγνωστο προορισμό, άλλο τόσο απαραίτητη είναι για τον καθημερινό άνθρωπο, που ούτως ή άλλως καταγράφει ιστορία, η τοποθέτηση ενός χρονικού ορίου, με αρχή και τέλος, έτσι ώστε η μνήμη να καταγράφεται κατανοητά από τους σύγχρονους και να γίνεται αντιληπτή από τους μεταγενέστερους ως απόσταση παρελθόντος.

Για το λόγο αυτό, η τοποθέτηση του χρονικού σημείου που ορίζει το έτος 2015 για το δυτικό κόσμο, αποτελεί αφετηρία για νέες προσδοκίες, κάποιες από τις οποίες ενδεχομένως να παραμείνουν προσδοκίες και για τον επόμενο ή επόμενους χρόνους, αφού όλα τα όνειρα δεν μπορούν να περάσουν σε μια κατάσταση πραγματικότητας.

Η πραγματικότητα για το νέο χρόνο εμφανίζεται ιδιαίτερα σκληρή τόσο μέσα στη χώρα, όσο έξω απ’ αυτήν. Η περιπέτεια των πρόωρων εκλογών μάλλον θα περάσει από σαράντα κύματα και μάλλον θα ξαφνιάσει δυσάρεστα πολλούς. Δε θα είναι ανώδυνος περίπατος ακόμα και γι’ αυτούς που θα πανηγυρίζουν ότι απέσπασαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Αλλά ούτε για τους χαμένους θα είναι μια απλή ήττα. Μια σειρά εξελίξεων περιμένει και τους μεν και τους δε. Δυσάρεστων εξελίξεων που τα απόνερά τους θα επηρεάσουν τη ζωή των πολλών, οι οποίοι ήδη βιώνουν την κούραση και την ανασφάλεια εξ αιτίας των λανθασμένων και άτολμων πολιτικών της τελευταίας πενταετίας.

Η ελληνική κοινωνία, μη κατορθώνοντας να ξεπεράσει τις νηπιακές συμπεριφορές της, αλλά και ο πολιτικός κόσμος της χώρας, μη αντέχοντας μιαν επιβεβλημένη από το τέλος του τελευταίου μεγάλου πολέμου αναδόμηση του ραγιαδοκοτσαμπάδικου ήθους του, έχουν γυρισμένη την πλάτη τους στα όσα κοσμογονικά συμβαίνουν γύρω μας, η μεν πρώτη περιοριζόμενη στην υποκολτούρα του δήθεν, ο δε δεύτερος στο βαυκαλισμό ενός γελοίου «υπέρ-εγώ», με αποτέλεσμα να παραδέρνουν σε μια σύγχυση εφικτών και ανέφικτων προσδοκιών.

Αυτό το γελοίο «υπέρ-εγώ» των πολιτικάντηδων (ελάχιστοι πολιτικοί απέμειναν σ’ αυτήν τη χώρα), ξεκίνησε ήδη τη μεγαλόπρεπη βόλτα του ανά τη χώρα, μετά την εξαγγελία των εκλογών, με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων και των διάφορων ημέτερων που ηδονίζονται με το να φωτογραφηθούν παραπλεύρως του αρχηγού, προσθέτοντας τη φωτογραφία στο… ένδοξο βιογραφικό τους. Η κατάντια της ματαιοδοξίας που πλέον θέλει τα όνειρά τους να στρογγυλοκάθονται στο Κοινοβούλιο, την τσέπη τους να γεμίζει με αδούλευτα χιλιάρικα ευρώ και τον εγωισμό τους να τονώνεται από κάποιες δεκάδες ανεγκέφαλων σαλιγκαριών – παρατρεχάμενων, που τους βεβαιώνουν ότι «έχουν ρεύμα». Και όλα αυτά μέσα σε μια ρευστή διεθνή ατμόσφαιρα που κλυδωνίζεται από τη νέα πετρελαϊκή κρίση, τον κύκλο τρομοκρατίας των ισλαμιστών και τα αυξανόμενα μεταναστευτικά κύματα προς τις αναπτυγμένες κοινωνίες.

Σ’ αυτό το διεθνές αλαλούμ το ελληνικό αλαλούμ μάλλον γελοιότητα φαντάζει, αφού στη μικρή μας Ελλάδα ποτέ δεν καταλάβαμε ότι δεν μπορείς να κάνεις το μάγκα με ξένα κόλλυβα, αλλά ούτε και τον νταβατζή σε ξένα μπορντέλα. Και ζητιάνος, και άρχοντας δε γίνεται.

Το δυστύχημα είναι πως η ευημερία, η ευμάρεια και η ανάπτυξη, που όλοι ονειρευόμαστε και προσδοκούμε ανήκουν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, ενώ η φωτεινή του κάνει βόλτα πάνω από τη μοναξιά, τη μιζέρια και την απελπισία…

Είναι γεγονός πως σκέψεις αυτής της υφής δεν είναι ό,τι το καλύτερο για το καλωσόρισμα μιας νέας χρονιάς. Αλλά, ο συντάκτης τους, κοιτώντας το φεγγάρι, προχθές την πανσέληνη νύχτα, «ολίσθησε», μάλλον ανεπαισθήτως, στην πίσω του πλευρά και πόνεσε ακόμα μια φορά αντιλαμβανόμενος πως η λύτρωση απέχει ακόμα έτη φωτός… Είθε να είναι απλά και μόνο απαισιόδοξος και οι μέρες που θα έρθουν να αποδείξουν το λάθος του…

Άγγελος Πετρουλάκης