Σημείο μηδέν;

Μονολογώντας

Σημείο μηδέν;

Και να που φτάσαμε στα πλέον ανεπιθύμητα πολιτικά αδιέξοδα, χωρίς αυτό να είναι επιλογή του ελληνικού λαού, που, τον Ιούνιο του 2012, είχε αποφασίσει μέσα από την εκλογική διαδικασία πως δεν θέλει να κυβερνηθεί μόνο από έναν κομματικό μηχανισμό. Η εντολή ήταν σαφής πως τα κόμματα: Η τετραετία έπρεπε να ήταν τετραετία συνεργασιών. Εν μέρει πραγματώθηκε. Μέχρις ότου δηλαδή τα συμφέροντα, οι σκοπιμότητες, οι εγωισμοί παραμέρισαν το εθνικό συμφέρον και κατέστησαν ισχνή την δυνατότητα της διακυβέρνησης. Ένας πρώτος τριγμός ήταν η αποχώρηση του κ. Κουβέλη, ο οποίος αφού δεν μπόρεσε να πείσει τον κ. Σαμαρά να εφαρμόσει τις πολιτικές εκείνες που ήταν σύμφωνες με τις προθέσεις του κόμματός του αποχώρησε από την παρέα. Από την άλλη, ο κ. Σαμαράς, ακολουθώντας τις δικές του πολιτικές επέλεξε να μείνει χωρίς τη στήριξη του κ. Κουβέλη. Ποιος από τους δυο πολιτικούς άνδρες - τότε - είχε δίκαιο η ιστορία θα το δείξει...

Η συνέχεια γράφεται με την επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, με την Κυβέρνηση να σύρεται από την άφρονα αντιπολίτευση σε έναν άνισο πόλεμο. Από τη μια η ανικανότητα, από την άλλη η δημαγωγία. Η λογική το έχει βάλει στα πόδια, τρομοκρατημένη. Και αυτής της σύγκρουσης η ιστορία θα δείξει τα δίκαια, τα επιπόλαια, τα θλιβερά.

Σε αυτό το σκηνικό προστίθενται και τα άλλα, τα ιδιαίτερα ρυπαρά, που συνδέονται με την πολιτική εκμετάλλευση του θέματος Ρωμανού, που από υπόθεση του κοινού ποινικού δικαίου μετατράπηκε σε πολιτική με έντονη την εκμετάλλευσή της από τις πολιτικές της αλητείας. Η οικογένεια Νάσιουτζικ ξέρει καλά να εκμεταλλεύεται τις πολιτικές διασυνδέσεις της. Αν ο νεαρός προέρχονταν από το Μενίδι ή την Κοκκινιά πιθανότατα ούτε στα ψιλά των συνοικιακών εφημερίδων να εμφανιζόταν το αίτημά του. Κι εκείνοι που πάντα παραμένουν άγνωστοι και ατιμώρητοι – με τις ευλογίες και του ίδιου του Κράτους – έβαλαν φωτιά ξανά στην Αθήνα. Βέβαια καμιά φωτιά δεν άναψε για το ότι πεθαίνουν άνθρωποι εξ αιτίας της μη λειτουργίας μονάδων εντατικής θεραπείας. Οι αναρχικοί της επιλεκτικής δράσης αυτό το περιφρονούν. Είναι αίτημα του πόνου, όχι του μπάχαλου. Άρα στα αζήτητα.

Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους  με απόλυτη ικανοποίηση για τα όσα διαδραματίζονται. Μην ονειρεύεσαι φτωχέ λαέ την άσπρη μέρα που θα ανασάνεις ξεχρεωμένος. Πάντα θα υπάρχουν μηχανισμοί θα σε κρατούν υπόδουλο είτε στην ανασφάλεια, είτε στη φτώχεια, είτε στην αναξιοπρέπεια. Γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα βάζουν το προσωπικό συμφέρον πολύ πιο πάνω από το εθνικό και ως άλλοι Μαυροκορδάτοι και Κωλέτηδες θα ενταφιάζουν τις θυσίες σου προκειμένου να νέμονται την εξουσία, το χρήμα, τις συνειδήσεις.

Γιατί, ό,τι βιώνουμε μόνο ως εξαθλίωση μπορεί να χαρακτηρισθεί. Μια εξαθλίωση με πολλές σφραγίδες και πολλές υπογραφές, με την ευθύνη να βαραίνει περισσότερους από έναν πολιτικούς άνδρες…

Οι πολιτικοί που παίρνουν μέρος σ’ αυτό το βρόμικο παιγνίδι εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο προσωπικά τους συμφέροντα και ίσως και συμφέροντα άλλων, πλην των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Περίτρανη απόδειξη το παζάρι «Πρόεδρος της Δημοκρατίας – Εκλογές». Γιατί για παζάρι πρόκειται, βρόμικο, λασπωμένο. Ένα παζάρι που καταλύει το αξίωμα ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι ο άριστος των αρίστων. Γιατί μέχρι τώρα δεν είχε γίνει καμιά συζήτηση για το πρόσωπο του Προέδρου και το πόσο άξιο θα πρέπει να είναι αυτό το πρόσωπο. Όλες οι συζητήσεις εξαντλούνταν στο αν θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για πρόωρες εκλογές.

Το αν θα είναι η μεγάλη ευκαιρία για εκλογές εξυπηρετεί τον απόλυτο και αδιάλλακτο εγωισμό του ΣΥΡΙΖΑ για εξουσία και την εκδίκηση του κ. Καμένου έναντι του κ. Σαμαρά. Τώρα, στο τι θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν γίνει κυβέρνηση πέντε ή δέκα μήνες πριν από την ώριμη στιγμή, ουδείς μπορεί να το ερμηνεύσει με πολιτικούς όρους. Και τούτο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ούτως ή άλλως θα είναι το πρώτο κόμμα στις μελλοντικές εκλογές είτε αυτές γίνουν τώρα, είτε σ’ ένα ή δυο χρόνια. Η λαϊκή θέληση είναι ήδη εμφανής, η απογοήτευση είναι ήδη κραυγαλέα. Η ανάπτυξη που ποτέ δεν ήρθε, η φοροδιαφυγή που ποτέ δεν πατάχθηκε, τα δημοσιονομικά που ποτέ δεν μπήκαν σε τάξη, οι κλέφτες που ποτέ δεν μπήκαν φυλακή και άλλα πολλά, που δεν έγιναν, έχουν οδηγήσει την όλη κατάσταση σε τραγικό αδιέξοδο.

Τι εξυπηρετεί όμως το εθνικό συμφέρον; Κι αυτό η ιστορία θα το δείξει. Προς το παρόν πάντως είναι κανείς να γελά με απελπισία, καθώς βγαίνουν στη δημοσιότητα δηλώσεις που κάθε άλλο παρά τιμούν την έννοια της Δημοκρατίας, αντίθετα δοξάζουν τη σκοπιμότητα της Κουτάλας. Όλα για την Κουτάλα, λοιπόν. Στάχτη οι αξίες…

Άγγελος Πετρουλάκης

 Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net 12-12-2014