Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ                                            

                                      Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα,

                                      μου τα ’πες με το πρώτο σου το γάλα…

                                     Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια

                                     εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια

                                     και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς,

                                     που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς…

                                                                                         Νίκος Γκάτσιος

Και να που το Φθινόπωρο ήρθε φέρνοντας μαζί του όχι μόνο κίτρινα φύλλα, αλλά και κίτρινες σελίδες της δημόσιας ζωής. Μέρες μελαγχολικές με αιτία τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της εξουσίας, γεγονότα που έρχονται, ακόμα μια φορά, να μας θυμίσουν πόσο ασύμβατες είναι μερικές φορές η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια με το πολιτικό ήθος.

Δυστυχώς στον τόπο μας οι κατάρες της διαπλοκής και της διαφθοράς αποτελούν θεσμό, που θυμίζει τη Λερναία Ύδρα, με τη διαφορά ότι κανείς απ’ όσους επαγγέλθηκαν καθαρό πολιτικό ήθος και κάθαρση, κατόρθωσε να θυμίσει τον Ηρακλή, έτσι ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιον άθλο.

Οι αρχαίοι μύθοι δεν κατόρθωσαν να περάσουν ως πρότυπα στη δημόσια ζωή που μαστίζεται από τη συναλλαγή και από το προσωπικό συμφέρον. Ούτε οι εξαγγελίες για υγιή δημόσιο βίο υλοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται ολοένα και περισσότερες μεταστάσεις του καρκινώματος της διαφθοράς, που πλέον περισφίγγει ασφυκτικά το πολιτικό σώμα της ελληνικής πραγματικότητας.

Η επανίδρυση του κράτους φαίνεται πως ακόμα δεν πήρε ούτε καν …άδεια οικοδομής. Τα λόγια (τα ψεύτικα, τα μεγάλα, κατά τον ποιητή, που τόσο απλά κατέγραψε τη νεοελληνική τραγωδία), έμειναν λόγια και ο πολίτης καλείται ακόμα μια φορά να είναι το θύμα της οποιαδήποτε κακής πολιτικής, σαν να είναι αυτός που ευθύνεται για τα ελλείμματα και τις όποιες ατασθαλίες που ρήμαξαν την οικονομία ή στάθηκαν εμπόδιο για την πρόοδο του κράτους.

Με ποια λογική ενοχοποιείται το θύμα; Ποιο δίκαιο δίνει το δικαίωμα στην εξουσία να μεταφέρει το κόστος των δικών της ευθυνών στους ώμους του αναίτιου πολίτη; Και ποια ηθική μπορεί να συγχωρήσει τα ανομήματα κατά του κοινού συμφέροντος;

Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να μεταλλαχθούν σε Ερινύες για να ταλανίζουν τον ανήθικο εφησυχασμό των πολιτικών μας, ακόμα κι εκείνων που δεν συνεργούν στη διαφθορά, αλλά την ανέχονται με την παθητικότητά τους και συχνά υπερασπίζονται τους διεφθαρμένους.

Και πρέπει – αυτά τα ερωτήματα – να γίνουν πέτρες και να λιθοβολήσουν όλους όσοι έταξαν μια άλλη ζωή στον Έλληνα, με μόνη πρόθεση (εγκληματική) να μεταλλάξουν τη δική τους ζωή σε βασιλική. Για τούτο και μίλησαν με τα ψεύτικα, τα μεγάλα, λόγια.

Όμως, τα ερωτήματα παραμένουν αδυσώπητα για όλους εκείνους που προεκλογικά επαγγέλλονται νέα ήθη, νέα κοινωνία, νέα Ελλάδα και μιλούν για σεβασμό του πολίτη, ο οποίος συνεχίζει να καταδικάζεται σε λιτότητα και σε απαξίωση, βιώνοντας έναν ασυγχώρητο εμπαιγμό, με τους πολιτικούς ν’ αποδεικνύουν πως μόνο υπεκφυγές διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους για τα αυτονόητα. Και, κρυψίνοια, υποκρισία, ανειλικρίνεια, υποκειμενισμό και επιτήδευση.

Δυστυχώς τόσο ως κράτος, όσο ως κοινωνία είμαστε τελειωμένοι. Πτωχευμένοι – καταχρεωμένοι, εξαθλιωμένοι, χωρίς μέλλον. Ό,τι ακούγεται είναι ένα αισχρό παραμύθι. Μένει να ζήσουμε το μεγάλο μπαμ και ν’ αντιληφθούμε πως από χρόνια έχουμε ξεπουληθεί και πως ως σκλάβοι πλέον θα πορευτούμε.

Όλοι; Ίσως όχι. Κάποιοι άλλωστε είχαν επιπλεύσει ακόμα και στην Κατοχή και κατέκλεβαν ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια που έστελνε ο Ερυθρός Σταυρός, ακόμα και την αμερικάνικη, αργότερα με τον εμφύλιο. Τι κι αν κάποιοι πέθαιναν στα πεζοδρόμια της Αθήνας; Εκείνοι πλούτιζαν και ως σατανικοί αλχημιστές μετέτρεπαν το αίμα του λαού σε λίρες της τσέπης τους.

Καληνύχτα Ελλάδα…

Άγγελος Πετρουλάκης

(Δημοσιεύθηκε στη Larissanet στις 19-9-2014)