Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…

Μονολογώντας

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Ειλικρινά δεν ήθελα με το καλωσόρισμα του νέου χρόνου να γράψω απαισιόδοξα κείμενα. Αισθανόμουν ότι είχα δικαίωμα στην αισιοδοξία, έτσι ως αντίδραση στο κλίμα των ημερών. Όμως είχα την ατυχία να παρακολουθήσω κάποια δελτία ειδήσεων, να πληροφορηθώ για τα τόσα νέα συσσίτια ανέργων και απόρων, για τις τόσες και τόσες φιλανθρωπικές ενέργειες για δώρα σε παιδιά, για τρόφιμα σε οικογένειες που φτώχηναν… Είχα και την ατυχία να παρακολουθήσω συζητήσεις με ανθρωπάρια που κάποιοι τους έκαναν πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, προέδρους οργανισμών…

Εκείνον τον ανεκδιήγητο Σημίτη που μας κοίταζε στα μάτια και μας βεβαίωνε ότι   «Η Ελλάδα γύρισε σελίδα...», εννοώντας πως πια είμαστε μια ισχυρή οικονομικά χώρα, που θα ζει στην ευμάρεια.

Τον τσαρλατάνο Παπανδρέου, που διακήρυττε πως «Σώσαμε την Ελλάδα από σίγουρη χρεοκοπία» και πως «Η επανάσταση του αυτονόητου ξεκίνησε»…

Εκείνον τον Καραμανλή με την επανίδρυση του Κράτους.

Κι αυτόν εδώ το Σαμαρά με τα Ζάπεια, που θρηνούσε για τα λουκέτα της αγοράς και το πετσόκομα των μισθών και συντάξεων.

Πόση κοροϊδία Θεέ μου… 

Κι ακόμα κανείς τους στη φυλακή, ακόμα όλοι αναιδείς και τροπαιοφόροι.

Με σαρκασμό και απόγνωση συνάμα, οι θύμισες...

Το ‘‘γύρισμα της σελίδας’’ αποκάλυψε ένα αισχρό φαγοπότι και μια τεράστια αυταπάτη. Οι εταίροι που τότε μας χειροκροτούσαν, σήμερα μας ρεζιλεύουν. Ίσως εκείνοι να ήξεραν από τότε πού οδηγούσε ο δρόμος που βαδίζαμε, απλά να σιωπούσαν εν αναμονή της γελοιοποίησής μας. 

Ίσως...

Δεν άξιζε αυτής της τύχης η ελληνική κοινωνία, ακόμα κι αν θεωρηθεί συν-υπεύθυνη των δεινών. Και τούτο γιατί η πάσχουσα σήμερα ελληνική κοινωνία δεν είναι αυτή που συντέλεσε δραστικά στη διάλυση του κράτους, αλλά ένα άλλο κομμάτι της που παραμένει ατιμώρητο, έχοντας διασφαλίσει για τον εαυτό του την ευμάρεια. Όλοι όσοι πήραν μέρος σ’ αυτό το φαγοπότι, όλοι όσοι με ληστρικές δράσεις διέλυσαν την οικονομία, μένουν μακριά από τις περικοπές, μένουν μακριά από την ανασφάλεια και δεν τους αγγίζει ούτε στο ελάχιστο η τραγωδία που βιώνουν οι πολλοί. Η οδύνη αφορά τους αδύναμους, τους μισθοσυντήρητους, τους βιοπαλαιστές. Αφορά αυτούς που δεν λάδωσαν και δε λαδώθηκαν, που δεν υπήρξαν λαμόγια, που δεν έκλεψαν, που δεν πήραν μίζες, που σεβάστηκαν τους θεσμούς, που πίστεψαν τα όμορφα λόγια, που τίμησαν τον νόμο. Αυτοί είναι τα θύματα.

Κάποιες δημοσκοπήσεις που χαρακτηρίζονται απόρρητες φέρνουν τη Χ.Α. δεύτερο κόμμα στην επιλογή των ψηφοφόρων. Αν αυτό αληθεύει, αν αυτό αποτελέσει γεγονός, σύμπας ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή. Τα εκατομμύρια Ελλήνων που θα την έχουν αναδείξει σε δεύτερο κόμμα δε θα είναι φιλοναζιστές. Θα είναι εκείνοι που πόνεσαν από μια φτώχεια δίχως όρια, που βιώνουν την απόγνωση και τον εμπαιγμό κάθε Στουρνάρα και κάθε Γεωργιάδη. Ο τελευταίος μάλιστα έχει γράψει και ποίημα στο οποίο λέει πως δεν έχει τόση σημασία αν είσαι άστεγος ή ζεις σε πλούσιο σπίτι, αφού στην Αθήνα έχεις την τύχη να ζεις κάτω από τόσο λαμπρό ουρανό.

Κάποτε ο πρωθυπουργός Σημίτης είπε πως ‘‘αυτή’’ είναι η Ελλάδα. Αργότερα ο πρωθυπουργός Παπανδρέου μίλησε για ‘‘διεφθαρμένη χώρα’’. Δυο φράσεις απείρως σκληρότερες από οποιοδήποτε δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό. Κανείς από τους δυο, όμως, δεν έκανε αυτοκριτική και δεν αυτοπυροβολήθηκε. Και οι δυο ζήτησαν από εκείνους που δεν έφταιξαν ν’ ανεβούν στον Γολγοθά και να πάρουν αυτοί στους ώμους τους τις αμαρτίες των δραστών. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με το Σαμαρά, που δήθεν θλίβεται για τους πεινώντες και δεν στέλνει στο εκτελεστικό απόσπασμα τον Στουρνάρα που αποδείχθηκε ανίκανος να πατάξει την φοροδιαφυγή της «Εκάλης», όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τους πλούσιους.

Το θανάσιμο αποτέλεσμα αυτής της απάτης είναι ότι ο πολίτης ήδη μεταμορφώθηκε σε μια α-πολίτικη προσωπικότητα, μπουχτισμένη από αηδία και έτοιμη ν’ ασπαστεί νέους «θεούς», που δε θα έχουν σχέση με την πολιτική και τις διαδικασίες της. Και τούτο είναι τραγικό γιατί φέρνει τον σύγχρονο άνθρωπο αντιμέτωπο με αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε αρκετές χιλιάδες χρόνια. Είναι τραγικό γιατί πλέον ο άνθρωπος απεμπολά το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και εισέρχεται σε μια επικίνδυνη παθητικότητα. Παραδίδεται αμαχητί στις ορέξεις αυτών που σφετερίστηκαν αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και μένει άφωνος μπροστά στη λεηλασία της ζωής και των ονείρων του.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Ά όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμο έξω.

Όχι, το τελευταίο δε συνέβη. «Ανεπαισθήτως», όπως διαπιστώνει ο Καβάφης, δεν μας έκλεισαν έξω. Τουναντίον, ότι συνέβη υπήρξε κραυγαλέο και για τούτο και οι δικές μας ευθύνες είναι δραματικές και ίσως θανάσιμες. Όλοι μας βιώσαμε την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, όλοι μας καταγγέλλαμε ότι «τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν». Αλλά και όλοι μας ανεχόμασταν συμπεριφορές που πρόσβαλαν τη νοημοσύνη μας, όλοι μας με πράξεις ή παραλείψεις δίναμε άφεση αμαρτιών.

Το θέατρο του παραλόγου γεννήθηκε μέσα από τη σύγχυση των κοινωνικών αξιών του εικοστού αιώνα, καταγράφοντας κοινωνίες που δεν είχαν να πουν το ελάχιστο. Το δικό μας θέατρο του παραλόγου γεννιέται από μια κοινωνία που έχει να πει πολλά, αλλά σιωπά, αφήνοντας να κυριαρχεί η φλυαρία των ανερμάτιστων. Η ανάγνωσή του θα είναι επώδυνη όσο μένουμε στην παραίτηση και την ανοχή.

Η παραίτηση μας από το δικαίωμα να υπάρχουμε ως κοινωνικές και πολιτικές οντότητες, τις ευνοεί και φαλκιδεύει το μέλλον των παιδιών μας. Ας αφυπνιστούμε και ας δράσουμε...