Για όλα φταίω εγώ...

Μονολογώντας

Για όλα φταίω εγώ...

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Τις τελευταίες ημέρες νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος, γιατί εντελώς αιφνιδιαστικά κατανόησα τους λόγους και τον υπαίτιο που η χώρα μου βασανίζεται από μύριες κακοδαιμονίες. Χρειάστηκε βέβαια πάνω από μισός αιώνας για να φτάσω σ’ αυτήν τη διαπίστωση, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι και ποιος είναι ο υπαίτιος; Εγώ!!!

Στο συμπέρασμα αυτό έφτασα ακούγοντας με προσοχή υπουργούς, νυν και τέως, αρμόδιους, νυν και τέως, ειδήμονες και δημοσιογράφους πάσης ενασχόλησης. Μέχρι και μετεωρολόγους άκουσα και παρεμπιπτόντως και κάποιους αστρολόγους. Άλλοτε καθηλωμένος μπροστά στην τηλεόραση, άλλοτε ψάχνοντας ειδήσεις ή δηλώσεις στο διαδίκτυο. Και το συμπέρασμα με χαροποίησε ιδιαίτερα, αφού πλέον γνωρίζω ποιον θα πυροβολώ.

Εγώ φταίω για όλα. Για το υπέρογκο έλλειμμα φταίω εγώ. Για τη δυσκίνητη κρατική μηχανή φταίω εγώ. Για τις μαύρες τρύπες της οικονομίας φταίω εγώ. Για τη γραφειοκρατία φταίω εγώ. Για την εισφοροδιαφυγή φταίω εγώ. Για τη φοροδιαφυγή φταίω εγώ. Για τα διόδια στους δρόμους φταίω εγώ. Για το μπάχαλο της δημόσιας υγείας φταίω εγώ. Για τη διαπλοκή φταίω εγώ. Για τους ανοιχτομάτηδες που τα έπαιρναν ως τυφλοί φταίω εγώ. Για την αμετροέπεια του Στουρνάρα φταίω εγώ. Για την ατιμωρησία όσων λήστεψαν τα κρατικά ταμεία φταίω εγώ. Για την πτώχευση του Πέτρου Κωστόπουλου και του Λάκη Γαβαλά φταίω εγώ... Για το έλλειμμα της αστυνόμευσης και το μπάχαλο που γίνεται στους πεζόδρομους και στις πλατείες φταίω εγώ.. Για κάθε στραβό και ανάποδο εγώ φταίω…

Γράφοντας αυτές τις γραμμές έχω την επίγνωση πως κάποιοι από τους αναγνώστες, όταν θα τις διαβάσουν, θα χαμογελάσουν πικρά, πιστεύοντας ότι αυτοσαρκάζομαι. Όμως όχι. Γράφω ό,τι πλέον πιστεύω.

Πιθανόν να μην είχα καταλήξει στη διαπίστωση αυτή αν από τη μεταπολίτευση και μετά είχα ακούσει έστω έναν απ’ αυτούς που εξουσίασαν αυτόν τον τόπο – σε εθνικό, αλλά και δημοτικό επίπεδο - να παραδεχτεί ότι έφταιξε σε κάτι. Πάντα άλλοι θα έφταιγαν. Πώς γίνεται τώρα να μην φταιν αυτοί που υπογράφουν και να φταιν όλοι οι άλλοι, αυτό είναι κάτι που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Με άλλη μέθοδο είναι αδύνατον να ερμηνευτεί.

Όλοι όσοι διεκδίκησαν την εξουσία είχαν πρόγραμμα διακυβέρνησης. Όλοι είχαν τις λύσεις στην τσέπη τους. Και όλοι με ασύνορο θράσος μιλούσαν για αμαρτωλό παρελθόν. Κανείς τους δεν παραδέχτηκε ότι έχει μερίδιο ευθύνης στο αμαρτωλό παρελθόν και κανείς τους δεν απεκατέστησε μια παράλειψη ή ένα λάθος. Άρα αφού δεν φταίει κανείς απ’ αυτούς, κάποιος άλλος θα φταίει και αυτός ο άλλος δεν μπορεί να είναι παρά ο απλός πολίτης, εγώ δηλαδή, εσύ, ο διπλανός μας. Όλοι εμείς που εξουσιαζόμαστε φταίμε, κανείς από τους εξουσιαστές. Αυτοί είναι σωτήρες και κάτω τα χέρια από τους σωτήρες.

Μέρα τη μέρα το πρόβλημα και η συζήτηση περί Δημοκρατίας αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά του οδυνηρού. Γιατί η Δημοκρατία έπαψε να είναι το μονοπάτι που οδηγεί στην ανάδειξη των κοινών Αξιών και το σύστημα της διαφύλαξης των κοινών Δικαιωμάτων, αλλά μεταλλάχθηκε σε σύστημα διαφύλαξης αυθαιρεσιών. Η έκπτωση της έννοιας Δημοκρατία γνωρίζει στις ημέρες μας τον έσχατο εξευτελισμό.

Κάποτε, μικρό παιδί, κάποιοι προσπαθούσαν να με πείσουν ότι η δημοκρατία είναι φιλόστοργη, ότι το κράτος είναι κράτος πρόνοιας και δικαίου, ότι ήταν αναφαίρετο δικαίωμά μου να ταξιδεύω στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη ανεμπόδιστα. Κανείς δε μου είχε πει ότι θα πρέπει πέρα από τους φόρους μου να πληρώνω και τον δρόμο. Όλοι μου λέγαν ότι οι φόροι που πληρώνω είναι για να χτίζονται σχολεία, νοσοκομεία, να γίνονται δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές. Τώρα το εμπέδωσα ότι όχι, θα πρέπει να τον πληρώνω τον δρόμο, ίσως αύριο να πληρώνουν τα παιδιά μου το σχολικό τους κτήριο, το νοσοκομείο, την πλατεία, την παιδική χαρά. Θέλεις να πας σχολείο; Δίνε κάθε πρωί ένα ευρώ για να χτιστεί μια καινούργια αίθουσα. Θέλεις να χαλαρώσεις σε μια πλατεία; Δίνε άλλο ένα ευρώ για τη μελλοντική της ανακατασκευή. Γιατί να πληρώνεις μόνο τον δρόμο που κάποτε θα κατασκευαστεί; Πλήρωνε παντού, πλήρωνε ακόμα και τον αέρα που αναπνέεις...

Αλλά, πλήρωνε και τη φτώχεια σου. Πλήρωνε για όλα. Αυτοί που σε διοικούν ξέρουν καλύτερα από σένα να ρυθμίζουν τη ζωή σου.

Τι κρίμα...

Σ’ αυτήν τη χώρα αξίζει καλύτερη μοίρα...

Σ’ αυτήν τη χώρα οι άνθρωποι δικαιούνται να ζουν με χαμόγελο...