Στα κύματα της ηδονής...

            Κρυφοί έρωτες (απόσπασμα) - Σύγχρονοι Ορίζοντες

Ο Σταμάτης Πανόπουλος έκλεισε το προσωπικό του ημερολόγιο και πήγε και στάθηκε έξω από τη μισάνοιχτη πόρτα του μπάνιου. Η θέα του γυμνού γυναικείου κορμιού, που έπαιζε με το νερό κάτω από το ντους, γέννησε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του.

«Έχει χώρο για έναν ακόμα άνθρωπο η ντουζιέρα;», ρώτησε.

«Ναι, εφ’ όσον αυτός ο άνθρωπος είναι άντρας και επί πλέον έχει τη διάθεση να τρίψει την πλάτη μιας γυναίκας...»

«Κι αν η διάθεσή του δε σταματά στο τρίψιμο μόνο της πλάτης;»

«Τότε δεν έχει παρά να αφεθεί στα χέρια της γυναίκας...»

Τα σώματα θα ενωθούν κάτω από το νερό και τα χέρια θ’ αναζητήσουν εκείνα τα σημεία που ριγούν κάτω απ’ το άγγιγμά τους.

Τα χέρια της γυναίκας θα πάρουν το σφουγγάρι και το σαπούνι και τρυφερά θα προχωρήσουν εκατοστό με εκατοστό στο αντρικό σώμα που νιώθει ηλεκτροφόρα ηδονικά κύματα να διατρέχουν και το τελευταίο του κύτταρο, ενώ η στύση του γίνεται βασανιστική.

Θα του δώσει το σφουγγάρι και θα του γυρίσει την πλάτη της.

Τα χέρια της σ’ έκταση θα στηριχθούν στα τοιχώματα της ντουζιέρας. Τα πόδια της σε διάσταση θα νιώσουν το άγγιγμα των μηρών του.

Το ένα του χέρι θα το νιώσει να κατηφορίζει κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης. Το άλλο περνά κάτω από τη μασχάλη της και τα στήθη της νιώθουν τα δάχτυλά του.

Τα χείλη της του λένε λόγια που τον ερεθίζουν ακόμα περισσότερο. Νιώθει το φύλο του να την πιέζει. Νιώθει το φύλο του ν’ αναζητά ένα δρόμο να περάσει μέσα της. Με το χέρι της θα το οδηγήσει πίσω της, αναζητώντας άλλες ηδονές.

Γονατίζουν πάνω στη λεία επιφάνεια των πλακιδίων με το νερό να φεύγει σε μικρά αυλάκια ανάμεσα από τα πόδια τους. Τα σώματα συντονίζονται σε μια και μόνη κίνηση.

«Έτσι ενωμένους να μας βρει ο θάνατος...», της ψιθυρίζει στ’ αφτί.

Είναι μια φράση που την έχει ξαναπεί στο παρελθόν. Στη Βασιλική και στη Ματίνα...

Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.

«Όχι... Θα ήθελα όταν είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο... Να συγκρατήσω τη μορφή σου... Μα είναι νωρίς, πολύ νωρίς αγάπη μου, ακόμα, για να μας συναντήσει ο θάνατος...»

Πρώτη φορά που την ακούει να τον λέει «αγάπη μου». Και θέλει να της ζητήσει να το πει ξανά και ξανά και ξανά...

«Είναι νωρίς, ακόμα, για να μας συναντήσει ο θάνατος...», επαναλαμβάνει. «Έχω να σου δώσω τόσα πολλά... Έχω να σου δώσω πολλά απ’ αυτά που ήθελα πάντα να προσφέρω σ’ έναν άντρα ικανό να με απορροφήσει, να με ξαναγεννήσει και να με παραδώσει εντελώς  άλλη στη ζωή. Κι έχω να σου πάρω τόσα πολλά...»

Τα κύματα της ηδονής τους παρασέρνουν. Ο χορός των σωμάτων ασυγκράτητος πια. Τα πνιχτά «τώρα», τα λαχανιασμένα «έρχομαι» γεμίζουν το χώρο.

Την ακούει να λέει πάλι το «αγάπη μου» και νιώθει μέσα του το ανάβλυσμα μιας χαράς, ένα συναίσθημα λυτρωτικό. Βυθίζεται ακόμα περισσότερο μέσα της, σφίγγοντας παθιασμένα τη μέση της. Το «αγάπη μου» γίνεται κραυγή που θέλει να γκρεμίσει τα τοιχώματα του μικρού χώρου και να βγει στην παγωμένη νύχτα του Μάρτη.

Αργότερα, ξαπλωμένη στο χαλί μπροστά στο τζάκι, θα του πει πως την περίμενε μέρες αυτήν τη στιγμή.