Με τρομάζω εγώ ο ίδιος, που δεν ξέρω ποιος είμαι...

                        Κρυφοί έρωτες (απόσπασμα) - Σύγχρονοι Ορίζοντες

(Από το ημερολόγιο του Σταμάτη Πανόπουλου)

11 Μαρτίου

 Ξημερώνει. Ίσως η Αλεξάνδρα να έχει ξυπνήσει κιόλας για να προλάβει να τακτοποιήσει τις υπόλοιπες δουλειές της, έτσι ώστε να μπορεί να φύγει το απόγευμα.

Έχω γίνει ολόκληρος μια προσμονή και μια αναζήτηση. Έχω μεταλλαχθεί σε μια αναμονή που λειτουργεί με το μυαλό καρφωμένο στην ώρα της επιστροφής. Και μ’ αρέσει αυτό. Μ’ αρέσει που έχω κάτι να περιμένω και που αυτό το κάτι μπορεί να κοιτάζει με τρυφερότητα το πριν και το τώρα μου.

Ποιο είναι το πριν μου;

Ποιο θα είναι το μετά μου;

Θα είμαι ο χωρίς συνέχεια άνθρωπος;

Να ένα ζήτημα που πρέπει να συζητήσω με την Αλεξάνδρα.

Τα βλέφαρα κλείνουν από τη νύστα, αλλά θέλω να κρατηθώ ακόμα λίγο ξύπνιος. Θέλω να δω να μπλεδίζει η αυγή. Θέλω να σταθώ στο κιόσκι να δω τον κάμπο που ξυπνάει, που τινάζει από πάνω του το σκοτάδι της νύχτας και ντύνεται στο αχνό μπλε της αυγής. Τώρα πια, είμαι περισσότερο σίγουρος από ποτέ, πως αυτόν τον κάμπο δεν πρόκειται να τον αποχωριστώ. Θα είμαι κι εγώ ένα από τα πολλά εκατομμύρια ανθρώπους που εδώ και χιλιάδες χρόνια βλέπουν το ίδιο τοπίο, τους ίδιους κυματισμούς της γης και μυρίζουν τις μυρωδιές της.

Ο κάμπος, η ζωή μας. Ετοιμάζεται τώρα να υποδεχτεί την Περσεφόνη όπως εγώ την Αλεξάνδρα. Θα πρασινίσει σε λίγες μέρες, θα μπουν ξανά τα τρακτέρ, θα γεμίσει και πάλι ζωή...

Αυτό είναι το δικό μου τοπίο. Κι ας σχεδίαζα μια ζωή αιγαιοπελαγίτικα κτήρια, κι ας δούλευα αρχιτεκτονικούς ρυθμούς που ρουφούσαν τη θάλασσα. Η ζωή μου, όπως αποδείχτηκε, ήταν κολλημένη εδώ σ’ αυτούς τους ανεπαίσθητους κυματισμούς και στις μυρωδιές του νοτισμένου χώματος.

Η ζωή μου, το ταξίδι μου...

Σκέψη εγωιστική; Τι αντιπροσωπεύω ανάμεσα στις τόσες ζωές και στις τόσες αγωνίες; Και τι θα μπορούσε να πει για τη δική του ζωή ο Κούρδος φυγάδας και λαθρομετανάστης που ναυάγησε έξω απ’ την Πύλο, χωρίς υπάρχοντα, χωρίς έρωτα, χωρίς ένα χέρι που να τον βεβαιώνει πως είναι όμορφη η ζωή; Τι θα μπορούσε να πει ο Πέτρος απέναντι σ’ όλα αυτά που με απασχολούν; Σίγουρα θα γελούσε, απαντώντας μου πως ασχολούμαι με τρίχες και πως εγώ είμαι αυτός που κάνω τα εύκολα δύσκολα.

Πόσο διαφορετική είναι η έννοια της ζωής για τον καθένα;

Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας;

Ποια ομοιότητα έχουν μεταξύ τους η Κατερίνα, η Κλεοπάτρα, η Νόρα, η Αλεξάνδρα; Πώς διεκδικούν τη ζωή, τον άντρα, τον έρωτα;

Η Κατερίνα που ανατρέπει τα δεδομένα αρνούμενη να ισοπεδωθεί σε μια γκρίζα καθημερινότητα.

Η Κλεοπάτρα που φτύνει κατά πρόσωπο τη συμβατικότητα, αλλά που ξέρει πως δεν μπορεί και να επιβιώσει έξω απ’ αυτήν.

Η Νόρα που στεγνώνει την ψυχή της και λαχανιάζει για να κρατηθεί στην επιφάνεια, γιατί πάνω απ’ τη δική της ζωή έχει προτάξει τη ζωή του γιου της, αλλά και την ευθύνη της απέναντι σε γονείς, πελάτες, κράτος.

Η Αλεξάνδρα, που δε δίστασε να κολυμπήσει στη βρομιά και να καταπιεί την κοινωνική ντροπή, προκειμένου να κερδίσει μια λεωφόρο παρά ένα ανηφορικό μονοπάτι.

Αυτό διάλεξε να το σκαρφαλώσει η Πετρούλα, καλή της ώρα όπου και να είναι...

Η Αλεξάνδρα θα είναι πίσω σε λίγες ώρες. Θα μυρίζει γιασεμί και σανταλόξυλο, κανέλα και λεβάντα. Θα μυρίζει πόθο... Θα μυρίζει ερωτική παραφορά. Θα τυλίξει τα χέρια της πίσω απ’ τη μέση μου και ίσως μου πει πως δε θα ήθελε να ξαναφύγει...

Η Αλεξάνδρα θα είναι πίσω σε λίγες ώρες. Σίγουρα θα θέλει να ρωτήσει πολλά, θα θέλει να μάθει πολλά. Μπορεί και ν’ αρνηθεί αυτό που εγώ ζήτησα να δεχτεί ο Αλέξανδρος. Μπορεί και να με κατηγορήσει και σαν σφετεριστεί μιας ιδιότητας και ενός τίτλου που όντως δεν μου ανήκει.

Μπορεί και τ’ αντίθετο όμως...

Μπορεί και να ζητήσει αποκλειστικότητα. Να πει πως από εδώ και πέρα της ανήκω.

 Και με τρομάζει αυτό...

Με τρομάζει η πιθανότητα να θελήσω κάποια στιγμή κι ένα άλλο σώμα...

Με τρομάζω εγώ ο ίδιος, που δεν ξέρω ποιος είμαι...