Ποιο χέρι θα μας συμφιλιώσει με την απουσία...

                 

                       ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι (απόσπασμα)

                     Ντύθηκα τη σιωπή

                     και τη θλίψη της πέτρας,

                     στόλισα τα μαλλιά μου με φύκια

                     από τη θάλασσα της Κορώνης,

                     έκρυψα στο στήθος μου

                     ανέμους ξεχασμένους

                     σε αρχαίες γραφές ποιητών,

                     προχώρησα ερήμην των ανθρώπων

                     σε μουσικές κρυμμένες σε βραχοσπηλιές

                                       και τώρα,

                     καλά προετοιμασμένος για ομολογίες δακρύων,

                     συνομιλώ με ακροκέραμα,

                     με κιτρινισμένες σελίδες,

                     με έρωτες τσαλακωμένους

                                       σε περίσκιους κρυψώνες...

                    Ποιο χέρι θα μας συμφιλιώσει με την απουσία,

                     ποιο τραγούδι θα μας συμφιλιώσει με τη μοναξιά,

                     σε ποιους θα μιλήσουμε για τα Πάθη του Έρωτα;

 

                                                  Ομολογίες σιωπής,

                                                 τρομαγμένες όπως η κίνηση της σαύρας

                                                 πάνω στις πέτρες του καλοκαιριού.

  

                     Τούτος ο κόσμος παρά ’γινε στενός

                     για το φτερούγισμά μας.

                     Τούτος ο κόσμος

                     παρά ’γινε πικρός στα χείλη μας.

                     Τούτος ο κόσμος παρά ’γινε θνητός

                     για όνειρα.

                     Και κάθομαι τώρα και στοχάζομαι,

                     πού να ’βρω ουρανό να σε στεγάσω.

                     Πού να ’βρω αγριοπερίστερα για να σε ταξιδέψω;