Το σώμα του έρωτα και της οδύνης...

                      Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα (απόσπασμα)

Ήθελα να τη λατρέψω απεριόριστα. Να της χαρίσω όσα μπορούσα. Να πάρω το τραύλισμά της να το κάνω τραγούδι, να το κάνω δάκρυ, άφταστη χαρά. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα φως, μια δίνη, που μέσα της ήθελα πια να συντριφτώ, να διασκορπιστώ σ’ εκατομμύρια σωματίδια και να μην υπάρξω ξανά.

Αισθάνθηκα τους σφυγμούς της να επιταχύνονται και μικρές σεισμικές δονήσεις να συνεπαίρνουν το σώμα της. Από το στόμα της άρχισαν να βγαίνουν ξανά μικρές άναρθρες κραυγές:

-Λάτρεψέ με... σε παρακαλώ, λάτρεψέ με... Δώσε μου ό,τι έχεις... Μην παίρνεις τίποτα εσύ... μόνο να δίνεις... Κάθε φορά και πιο πολλά...

`Ίδιες λέξεις, ίδιες φράσεις που είπες κι εσύ, αρκετά χρόνια αργότερα.

Μόνο που εσύ, πριν φύγεις, είχες κιόλας πάρει τα πάντα. Εκείνα, αλλά και άλλα πολλά ακόμα, ιερά και ανομολόγητα.

Όχι...δεν τα πήρες, εγώ σου τα έδωσα.  Και κάποια απ’ αυτά, σίγουρα, δε θα μπορούσαν να σου δοθούν, αν το «εγώ» δεν είχε σχηματοποιηθεί σε τεράστιο «εσύ».

Κοντά σου, κάθε μόριό μου μετουσιώθηκε σ’ ένα απόλυτο «εσύ» και τα πάντα σου δόθηκαν απλόχερα, απεριόριστα, χωρίς όρους. Προσφορές στο θυσιαστήριο ενός έρωτα που ό,τι κι αν ζητούσε θα το είχε, που ό,τι κι αν ζητήσει θα το πάρει.

...Θα το παίρνει.

Πάντα...

Κι όταν κοντά στ’ άλλα μου ζητούσες να κουρευτώ και κουρευόμουνα, ήξερα πως  επιχειρούσα μια επιστροφή σ’ ένα «εγώ» καταρρακωμένο, ωστόσο ήταν επιστροφή σε καταστάσεις που αν και σημάδεψαν ένα παρελθόν, δε θα μπορούσαν πια ν’ αναβιώσουν...

Το μόνο, λοιπόν, που εσύ είχες μάθει απ’ τη ζωή ήταν να παίρνεις. Πίστευες πως σου ανήκαν τα πάντα. Ότι τα πάντα υπήρχαν για να εξυπηρετούν μονάχα δικές σου επιθυμίες.

Ίσως γιατί είχες την επίγνωση της ομορφιάς σου και την επίγνωση της μοναδικότητας του σώματός σου, του σμιλευμένου με την απόλυτη τέχνη ενός γλύπτη χαρισματικού.

Το σώμα σου...

Σώμα που δίσταζε να επιλέξει αν θα ’πρεπε να είναι εφηβικό ή να ’ναι σώμα γυναίκας.

Το ήθελες ανέγγιχτο απ’ το χρόνο και ο χρόνος είχε σταθεί με σεβασμό απέναντι σ’ αυτήν σου την απαίτηση. Ωστόσο ήταν και σώμα του έρωτα, σώμα και της οδύνης. Ένα συμπαντικό πηγάδι που μέσα του στροβιλίζομαι ακόμα, πασχίζοντας να βρω κάτι για να πιαστώ, να μείνω όρθιος στα τόσα και τόσα που με κυκλώνουν.