Από πότε το δικαίωμα στην ηδονή ανήκει μόνο στους άντρες;

 Κρυφοί έρωτες (απόσπασμα)

 

Τον ακούει, έχοντας το μέτωπό της κολλημένο στο τζάμι. Όταν γυρίσει προς αυτόν το πρόσωπό της για να του μιλήσει, εκείνος θα δει δυο μικρά αυλάκια να κατηφορίζουν από τις άκρες των ματιών της.

«Για τον καθένα μας η μοναξιά έχει άλλο χρώμα», του λέει. «Για τον καθένα μας οι φυγές έχουν άλλη θεώρηση. Για τη Ζάνα, που γνώρισες και για εκατομμύρια άλλες γυναίκες στον πλανήτη, που γερνάνε πριν καν ανθίσουν, οι φυγές τους αυτές είναι σίγουρα η μόνη προσδοκία ζωής και βέβαια ίσως γι’ αυτές το δικό μου πρόβλημα να μην ήταν καν πρόβλημα. Ειλικρινά, όμως, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, αυτό μ’ αφήνει αδιάφορη. Εγώ ξέρω ότι ζω κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που ονειρεύτηκα. Αυτό είναι που με καίει. Αυτό είναι παγώνει μέσα μου κάθε διάθεση να ονειρευτώ.

»Έκανα αποδεκτή μια κατάσταση που δεν μου ταίριαζε. Η ιδέα της φυγής δεν υπήρχε. Ούτε υπήρξε ποτέ ίχνος σκέψης για εραστή. Κατάπινα μια πραγματικότητα, πιστεύοντας πως όλα θα διορθώνονταν...

»Υπήρξαν κάποιες συζητήσεις με τις άλλες, την Ντίνα περισσότερο. Συζητήσεις για το κενό, για τις άδειες ώρες που οι σκέψεις μιας χαμένης ζωής σε τυλίγουν σε μια γκρίζα ατμόσφαιρα.

»Για το σύζυγο, που υπάρχει και δεν υπάρχει...

»Μετά ήρθε η περιέργεια. Κάτι σαν αστείο. Κάτι σαν: ας δοκιμάσω κι αν δε μου ταιριάζει λέω: ευχαριστώ, δε θα ξαναπάρω... Μια πλάκα...

»Από την άλλη ήταν ο θυμός. Οι απανωτές μαλακίες του Νίκου. Σχεδόν απροκάλυπτα γαμούσε όπου έβρισκε κι εγώ τα μάθαινα. Κάθε φορά που τον ζόριζα ζητούσε συγγνώμη, απειλώντας πως αν ζητούσα διαζύγιο θα σκότωνε τα παιδιά και θ’ αυτοκτονούσε. Αυτό δεν το ήξερε κανένας, παρά μόνο εγώ... Ένιωθα εγκλωβισμένη από την ίδια μου την ανεκτικότητα.

»Πήγα σε ψυχολόγο. Αυτή, νέτα-σκέτα μου ξεκαθάρισε πως εκείνος θα παραμείνει έτσι, ένας ηδονοθήρας. Η συμβουλή της ήταν το διαζύγιο, κάτι που δεν τολμούσα να κάνω...

»Η ψυχολόγος με βοήθησε αρκετά. Στην αρχή τουλάχιστον. Μετά γίναμε φίλες. Ήρθαμε πολύ κοντά η μια στην άλλη. Κάποια στιγμή μου εξομολογήθηκε ότι ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Ίσως να ήμουν κι εγώ. Για κάποιο διάστημα με παρηγορούσε η αγκαλιά της, αυτός ο διαφορετικός έρωτας. Ήταν μια περίοδος γαλήνης που εγώ την ένιωθα να δρα κατευναστικά απέναντι στις καθημερινές προκλήσεις που δημιουργούσε η συμπεριφορά του Νίκου. Όμως κάποιους μήνες αργότερα δε μου έλεγε τίποτε αυτή η σχέση... Το δικό μου σώμα έψαχνε τον άντρα, όχι πια το Νίκο γιατί γι’ αυτόν ένιωθα πια αποστροφή, αλλά εκείνον που θα με διαπερνούσε και θα μ’ εξαφάνιζε μέσα στη δίνη μιας παραφοράς. Άφησα τη σχέση αυτή να ξεφτίσει, γυρεύοντας κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί σημείο φυγής για τα άδεια εικοσιτετράωρά μου...

»Η Ντίνα μου είπε ότι όταν συνάντησε το Νίκο εδώ, τον διαβεβαίωσε ότι εγώ δεν είχα προχωρήσει στις σχέσεις. Κι εγώ το ίδιο εσένα. Ψέματα. Υπήρξαν κάποιες φορές που γαμήθηκα με λύσσα, όσο αισχρό και ν’ ακούγεται αυτό. Μόνο που όλες τους μου άφησαν μια στυφή γεύση κι έντονη την εντύπωση πως όλες οι πόρτες γύρω μου ήταν κλειστές...

»Και σήμερα για σένα ήρθα...

»Όλη νύχτα στριφογύριζες στα όνειρά μου. Και σε πληροφορώ πως δεν ντρέπομαι που στο ομολογώ...

»Απάντησέ μου, όμως... Από πότε το δικαίωμα στην ηδονή ανήκει μόνο στους άντρες; Και γιατί εγώ να είμαι η πιστή, η καλή νοικοκυρά κι εκείνος ή όποιος άλλος να είναι ο ανεξέλεγκτος;»